FILMY ARTURA ŻMIJEWSKIEGO


Filmy zrealizowane wspólnie z Pawłem Althamerem

• Weronika -15 min, 2004
• LSD -15,40 min, 2003
• Peyot l-14,50 min, 2003
• Serum Prawdy -20 min, 2004

Filmy Artura Żmijewskiego

• KRWP -7,30 min, 2000
• Pielgrzymka -29,30, 2003
• Nasz Śpiewnik -13,40 min, 2003
• Randez Sous -8 min, 2004
• Lekcja Śpiewu 2 -18,30, 2003

Artur Żmijewski

Urodzony w 1967 roku, w latach 1990-1995 studiował w pracowni rzeźby prof. Grzegorza Kowalskiego na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Swoje prace wystawiał na wielu wystawach krajowych i zagranicznych, miedzy innymi w: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (1998), Galerii Foksal w Warszawie (2000), Galerii Peter Kilchmann w Zurychu (2002), Fundacji Galerii Foksal w Warszawie (2003), wspólnie z Pawłem Althamerem na wystawie "Tak zwane fale i inne fenomeny umysłu" w Kunstverein w Düsseldorfie (2003), dużej prezentacji retrospektywnej w Massachusetts Institute of Technology w Bostonie (2004) oraz reprezentował Polskę na 51 Biennale w Wenecji (2005).

Medium najchętniej używanym przez artystę jest film paradokumentalny. Najczęściej przygotowuje zarys scenariusza, reżyseruje określoną sytuację, z którą włączone w nią osoby muszą sobie poradzić. Przedmiotem jego prac są relacje społeczne oraz związek pomiędzy umową społeczną, jaką określa nasze funkcjonowanie w społeczeństwie a naturą, która determinuje ludzkie zachowania i możliwości. Często w swoich pracach śledzi ułomność oraz wszelkie inne formy wykluczenia jako metaforę niedoskonałości relacji międzyludzkich. Tak uczynił w pracy "Oko za oko" (1998), w której zdrowi "pożyczają" ułomnym brakujących kończyn, tworząc tym samym hybrydalne stwory. W pracy "Na spacer" (2001) całkowicie sparaliżowane osoby dzięki pomocy animujących ich zdrowych mężczyzn wyruszają na niemożliwą o własnych siłach przechadzkę. Żmijewski podkreśla napięcia, jakie powoduje wyjście z roli społecznej, podważa w ten sposób znaczenie gładkich form i konwenansów, które zastępują próby porozumiewania się. Pokazuje, że świadomość potencjalnej ułomności może być zarówno twórcza jak i odpowiedzialna, a nieporozumienie równie owocne jak konsensus. W pracy zatytułowanej "Lekcja Śpiewu 2" (2003) Żmijewski współpracował z głuchymi dziećmi, które usiłowały śpiewać kantaty Bacha w historycznym kościele Świętego Tomasza. Badał w ten sposób przesądy, które leżą u podstaw socjaldemokratycznej umowy społecznej: równe szanse w dostępie do dóbr kultury, które są naszym wspólnym dziedzictwem. W ten sposób wywołał szokujące pytanie: jak wytłumaczyć Bacha głuchym, a zarazem pokazał ograniczenie projektów społecznych, w których żyjemy. Ostatnio coraz więcej prac Artura Żmijewskiego można interpretować jako wypowiedzi polityczne, ale nie w sensie komentarza do bieżących wydarzeń, a raczej w znaczeniu zaangażowania w myślenie o kształcie życia społecznego. Film "Nasz Śpiewnik" (2004) został nakręcony w Jerozolimie. Artysta poprosił kilka osób, które uciekły Polski w latach 30. i 40. o zaśpiewanie polskich piosenek, tego, co pamiętają z dzieciństwa. Dzięki tej pracy stajemy się uczestnikami spektaklu pamięci, ludzie, którzy słabo pamiętają język polski, żyją w innym kraju i na innym kontynencie, zaczynają sobie przypominać polskie piosenki, często utwory patriotyczne, hymn narodowy. Ten bardzo skromny i prosty film pokazał w bardzo wzruszający sposób złożoność i niejednoznaczność konstruktu, jakim jest tożsamość narodowa, nadużywana w prostackim dyskursie bieżącej polityki. Wszystkie prace Artura Żmijewskiego łączy dążność do poszerzania poznania oraz wiara, że droga do niego wiedzie tylko poprzez ryzyko intelektualne i osobiste.