23 października 2006 roku odeszła od nas Ewa Pięta, jedna z najzdolniejszych i najwybitniejszych reżyserek filmowych młodego pokolenia. Miała zaledwie 38 lat.

Filmy Ewy prezentowane były na blisko stu krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych, gdzie zdobyły ponad 20 nagród, głównie za granicą. Ale nie nagrody były dla niej najważniejsze. Wierzyła, że filmem można poprawić i ulepszyć świat. Zaprzyjaźniała się z bohaterami swoich filmów i pomagała im nawet po długo po premierze.

Czuła się niedoceniana w kraju i otwarcie mówiła, ze jej wielkim marzeniem jest praca w USA. Miała zawsze wielkie plany, ale tylko niektóre z nich zdążyła zrealizować w czasie jej krótkiego życia. Ewa była piękna, mądra i dobra i takie były też jej filmy. Nie mogła znieść nietolerancji, wulgarności i chamstwa z którymi stykała się w kraju.

Najwybitniejszym filmem Ewy jest film "Jak Motyl", który był delegatem na Prix Europa 2004 oraz jedynym reprezentantem naszego kraju na INPUT 2005 w San Francisco, gdzie stał się wydarzeniem medialnym. Właśnie po tym sukcesie rozpoczęła pracę w Stanach Zjednoczonych.

Film ten odniósł jeszcze jeden sukces: został włączony do programu edukacji w Czechach i Brazylii, a także dzięki niemu, zostały zebrane pieniądze dla biednych i chorych dzieci w Ameryce Południowej.

Ostatnio w koprodukcji amerykańsko - polskiej zrealizowała kolejny film pt. "Płonący Facet", bardzo ciepło przyjęty na Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym, gdzie kilka tygodni temu miał on swoją światową premierę. Niestety Ewa była już za słaba, żeby uczestniczyć w tym pokazie.

Jej walka z chorobą trwała zaledwie pięć tygodni.

Niedługo przed śmiercią zakończyła zdjęcia do filmu pt. "Czerwony Guzik" , którego premiera zaplanowana jest w przyszłym roku. Śmierć przerwała jej prace nad następnymi filmami, do których napisała scenariusze