Kino CHARLIE w Łodzi, ul. Piotrkowska 203/205

8 kobiet (8 femmes)

Francja 2002, 103 minuty
reżyseria: François Ozon
występują: Catherine Deneuve, Isabelle Huppert, Emmanuelle Béart, Fanny Ardant, Ludivine Sagnier, Virginie Ledoyen, Danielle Darrieux, Firmine Richard
nagrody: MFF Berlin - Srebrny Niedźwiedź za wkład artystyczny dla zespołu aktorek występujących w filmie oraz nagroda berlińskich dziennikarzy

"8 kobiet" to bijąca rekordy popularności w rodzimej Francji (w pierwszym tygodniu wyświetlania film ten obejrzało ponad milion widzów - to drugi wynik w historii Francji, lepszy niż ten uzyskany przez Amelię), wysmakowana stylistycznie i wizualnie komedia o kobietach, z intrygą kryminalną w tle. W rolach głównych 8 najwybitniejszych aktorek francuskiego kina: mi.in. Catherine Deneuve, Isabelle Huppert, Emmanuelle Béart i Fanny Ardant, reprezentujących w tym filmie 8 typów kobiet, 8 wymiarów kobiecości. Do tego, każda z gwiazd wykonuje w trakcie filmu znaną francuską piosenkę we własnej aranżacji. Środek zimy. Domostwo na odludziu. Osiem kobiet - żona, siostra, kochanka, córki, służące -podejrzanych jest o zabójstwo pana domu. Każda ma motyw. Każda ma sekret. Jedna jest winna. Która?

Matka, żona, szwagierka, siostra, dwie córki i dwie służące przepytują się i podejrzewają nawzajem, grają sobie na nerwach, ranią się, zwierzają z najgłębszych tajemnic... (...). Wybiegi, podstępy, kłamstwa i okrutną niekiedy szczerość bohaterek można interpretować na wiele sposobów. Ważniejsze jest jednak to, że dają one niezrównany efekt komiczny, który bierze górę nad gwałtownymi emocjami (...). Zgromadzenie na planie i mistrzowskie poprowadzenie tak znakomitych aktorek to jeden z wielu elementów tej osobliwej układanki, jaką jest 8 kobiet (...). Reżyser na każdym kroku daje dowody mistrzostwa. Nie jest to jednak pusty popis umiejętności, ale seans pierwszorzędnej filmowej magii: oto spod starych, ogranych sztuczek wyziera naga prawda o człowieku szukającym miłości.

"Le Monde"

To opowieść o spragnionych miłości i gotowych na wszystko kobietach.

"Screen International"

Człowiek bez przeszłości (Mies vailla menneisyyttä)

Finlandia 2002; 97 minut
reżyseria: Aki Kaurismäki
występują: Markku Peltola, Kati Outinen, Juhani Niemelä, Kaija Pakarinen
nagrody: MFF Cannes 2002 - Grand Prix, nagroda jury ekumenicznego i nagroda dla najlepszej aktorki Kati Outinen

Człowiek bez przeszłości zdobył Grand Prix na tegorocznym festiwalu w Cannes. Film Aki Kaurismäkiego, który tworzy niezwykle osobiste i oryginalne kino, to skromna, ale doskonała pod względem formalnym opowieść o łagodnych i pełnych dobroci ludziach. Mężczyzna, który przyjechał do Helsinek w poszukiwaniu pracy, pada ofiarą bandyckiego napadu, na skutek którego traci pamięć. Rozpoczyna życie od początku, zakochując się i odkrywając podstawowe wartości. Opis zwyczajności w filmie Kaurismäkiego jest pełen godności, humoru i melancholii. Kaurismäki darzy człowieka bezgraniczną miłością i szacunkiem. Jest znakomitym obserwatorem ludzi zabłąkanych gdzieś pomiędzy klasą uprzywilejowanych a fińskim marginesem skazanym na anonimowość.

Był [na MFF Cannes 2002] jeden ważny film - czarny koń tego festiwalu, nagrodzony Grand Prix - który pogodził gusty krytyki, publiczności i dał coś, na co wszyscy czekali: Człowiek bez przeszłości Aki Kaurismäkiego (...). Canneński sukces Kaurismäkiego wskazuje, jak wielki potencjał kryje się w małych, niskobudżetowych filmach narodowych. I jak wielka jest ciekawość takiego kina.

"Gazeta Wyborcza"

Kaurismäki mistrzowsko rysuje postaci rodem ze Steinbecka czy filmów Chaplina. Nie mają nic, a zarazem mają wszystko: wielkie serce i godność. Wrażenie robi surrealistyczne poczucie humoru fińskiego reżysera i oryginalność - w pewnym momencie to przeszłość znajduje bohatera, a nie on ją, co działa mocniej niż freudowska psychodrama. Kaurismäki (...) zrobił film z lirycznym happy endem.

Grażyna Torbicka "Wprost"

Dogville

Dania / Niemcy / Szwecja / Norwegia / Finlandia / Włochy / Francja / Holandia 2002
reżyseria: Lars von Trier
występują: Nicole Kidman, Chloë Sevigny, Lauren Bacall, Jeremy Davies, Stellan Skarsgard

Najnowszy film (po Tańcząc w ciemnościach) Larsa von Triera, któremu tym razem udało namówić się do współpracy takie gwiazdy, jak Nicole Kidman, Chloë Sevigny czy Lauren Bacall. Akcja filmu dzieje się w małym amerykańskim miasteczku Dogville w Górach Skalistych. Mieszkańcy miasteczka to sympatyczni, prawi obywatele. Ich spokojny żywot zakłóca przybycie pięknej Grace (w tej roli Nicole Kidman). Pojawienie się Grace wywoła w Dogville wiele zmian.

Don's Plum

USA 2001; 95 minut
reżyseria: R. D. Robb

Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire przez dwa lata starali się wstrzymać międzynarodową dystrybucję filmu. Seks, narkotyki, tajemnice, a przede wszystkim przyjaźń. Grupa przyjaciół spotyka się, w każdą sobotę w jednej z ulubionych knajp. Chcą pogadać, pośmiać się, poderwać dziewczyny. Są głodni wrażeń, bezczelni i zagubieni w pozornej wolności od zakazów. Prawdziwy obraz młodego pokolenia, które z nikim nie może się dogadać, lecz ma przekonanie, że kiedyś, gdzieś, jakoś wszystko będzie OK.

Dreamers

Wielka Brytania 2003
reżyseria: Bernardo Bertolucci

Najnowszy obraz twórcy "Ostatniego tanga w Paryżu" czy "Ukrytych pragnień" będzie zapisem z wydarzeń, które miały miejsce w Paryżu w 1968 roku, w czasie majowej rewolty studenckiej. Francuskie rodzeństwo, prosi swojego amerykańskiego przyjaciela aby został w Paryżu. Młodzi ludzie rozpoczynają niebezpieczne eksperymenty ze swoimi emocjami, uczuciami i seksualnymi doznaniami.

Dzika niewinność (Sauvage innocence)

Francja / Holandia 2001, 125 minut
reżyseria: Philippe Garrel
występują: Medhi Belhaj Kacem, Julia Faure, Michel Subor
nagroda: MFF Wenecja 2001 - nagroda FIPRESCI

Dzika niewinność to najnowszy film Philippe Garrela - twórcy znanego z polskich ekranów Powiewu nocy - który wraz z Truffaut i Godardem współtworzył francuską Nową Falę. Autotematyczna opowieść o powstawaniu filmu, przenikaniu się sztuki i życia, będąca świadomą kontynuacją, a zarazem hołdem dla ideałów i stylu nowofalowego kina.

Dzika niewinność jest kolejnym przykładem francuskiego kina autorskiego, w którym kobiety to cudowne kociaki w długich płaszczach i butach do kolan, a mężczyźni to nieogoleni faceci w źle dopasowanych marynarkach (...). Phillipe Garrel jak chyba żaden inny reżyser potrafi przedstawić ten świat bez popadania w ironię (...). Subtelne zdjęcia Raoula Coutarda, jego chłodno zakomponowane kadry robią wielkie wrażenie.

"Variety"

Eden

Polska 2002; 80 minut
reżyseria: Andrzej Czeczot

Film animowany dla dorosłych znanego rysownika i prześmiewcy Andrzeja Czeczota z fantastyczną muzyką Michała Urabaniaka. "Eden" opowiada o przygodach Youzeck'a, "czeczotowego everymana", który podróżuje kolejno przez Piekło, Niebo, by wreszcie na pokładzie Arki Noego wylądować w Nowym Jorku. Na swej drodze bohater spotyka mnóstwo znanych postaci: Prometeusza, Janosika, Salvadora Dalego, Elvisa Presleya, orkiestrę z Titanica, Clintona z Moniką Lewinsky, The Beatles w żółtej łodzi podwodnej, masę dziwnych zwierząt i potworów, anioły, czarownice, a nawet samego Pana Boga.

Eureka

Japonia 2000, 217 minut
reżyseria: Shinji Aoyama
występują: Koji Yakusho, Aoi Miyazaki, Kozue Tamura
nagrody:
MFF Cannes 2000 - nagroda jury ekumenicznego i nagroda FIPRESCI dla Shinji Ayoma
MFF Singapur 2000 - nagroda dla najlepszego azjatyckiego filmu

Eureka - wyróżniona nagrodą jury ekumenicznego oraz nagrodą FIPRESCI na festiwalu w Cannes 2000 - to jeden z najbardziej niezwykłych filmów ostatnich lat. Rozgrywająca się w hipnotycznym rytmie i utrzymana w kolorach sepii historia podróży przez współczesną Japonię trójki bohaterów, którzy jako jedyni przeżyli zamach terrorystyczny i próbują po szoku wywołanym zetknięciem ze śmiercią, powrócić do życia.

Fanny i Aleksander (Fanny och Alexander)

Szwecja / Francja / Niemcy 1982; 189 minut
reżyseria: Ingmar Bergman
występują: Pernilla Allwin, Bertil Guve, Börje Ahlstedt, Kristian Almgren
nagrody:
Oscar 1984 dla najlepszego filmu zagranicznego, za najlepsze zdjęcia, za najlepszą scenografię i kostiumy;
Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej (1983) za najlepsze zdjęcia;
Cezar 1984 dla najlepszego filmu zagranicznego;
Złoty Glob 1984 dla najlepszego filmu zagranicznego;
Nagrody Guldbagge 1984 dla najlepszego filmu, dla najlepszego reżysera, dla najlepszego aktora (Jarl Kulle);
MFF Wenecja 1983 - nagroda FIPRESCI

Z okazji 20 rocznicy powstania nagrodzonego Oscarem filmu Ingmara Bergmana pt. Fanny i Aleksander - jednego z najpiękniejszych, a zarazem ostatnich dzieł kinowych tego wybitnego artysty szwedzkiego - postanowiliśmy przypomnieć ten film polskiej publiczności i zakupiliśmy prawa do ponownej jego dystrybucji w Polsce.

Bergman mawiał: każdy film, który robię, uważam za film ostatni. Fanny i Aleksander miał być naprawdę ostatnim. I choć od czasu jego premiery (...) nadal odnosi sukcesy jako reżyser teatralny - Fanny i Aleksander rzeczywiście robi wrażenie ostatniego słowa, jest filozoficzną i estetyczną puentą całej twórczości. Charakterystyczne, że to ostatnie słowo szwedzkiego pesymisty jest pogodne, choć wypowiedziane ze świadomością, że nie da się przekroczyć progu tajemnicy. Bergman nie tyle odwraca się od spraw ostatecznych, co przeciwstawia mrokowi tajemnicy blask sztuki (...). Bohaterowie bergmanowscy, którzy zawsze tak bardzo męczyli się w jego dramatach, w ostatnim filmie godzą się z losem.

"Film"

Femme Fatale

USA 2002
reżyseria: Brian de Palma

Najnowszy film twórcy takich filmów jak "Carrie", "Furia", "Świadek mimo woli", "Ofiary wojny", "Człowiek z blizną", "Nietykalni" (Oscar dla Seana Connery), "Życie Carlita" oraz "Mission: Impossible". Laura - sprytna złodziejka, uwodzicielka i manipulatorka, po nieudanej kradzieży brylantów podczas festiwalu filmowego w Cannes, postanawia zmienić swoją tożsamość. Tymczasem fotograf Nicolas odkrywa jej mroczną przeszłość. W rolach głównych Antonio Banderas oraz Rebecca Romijn-Stamos.

Frida

USA 2002
reżyseria: Julie Taymor
scenariusz: Edward Norton, Walter Salles
występują: Salma Hayek, Alfred Molina, Antonio Banderas, Edward Norton, Geoffrey Rush

Pełna pasji opowieść o burzliwym romansie słynnej malarki Fridy Kahlo z jej mentorem i kochankiem Diego Riverą. Fascynacja Fridą Kahlo rosła w miarę jak odkrywano jej złożoną osobowość. Jej walka, cierpienie, wiara, miłość, jej burzliwy związek z Riverą, rewolucyjne poglądy i niezwykły styl jej malarstwa, stworzyły podstawę prawdziwej legendy. Za swą bohaterkę ogłosił ją amerykański ruch feministyczny. Nawet świat mody nie oparł się tej fascynacji lansując modę na "piękną, aztecką dziewczynę". Współautorami scenariusza są m.in. twórcy "Podziemnego kręgu" (Edward Norton) oraz "Dworca nadziei" (Walter Salles).

Gerry

USA 2002, 103 minuty
reżyseria: Gus Van Sant
występują: Matt Damon, Casey Affleck

Opowieść o dwójce przyjaciół (Matt Damon i Casey Affleck), którzy w trakcie podróży przez bezkresną pustynię zeszli ze szlaku i zagubili się. Wraz z upływem czasu ich siły i szanse na przeżycie maleją, a przyjaźń zostaje wystawiona na ostateczną próbę. Hołd dla mistrzów kina: Antonioniego, Kiarostamiego, Tarra, a jednocześnie powrót Van Santa do tematyki i stylu wizualnego jego wczesnych filmów: Drugstore Cowboy i Moje własne Idaho. Minimalistyczna, bezkompromisowa i otwarta na wiele interpretacji wizja przepełniona wspaniałą, przejmującą muzyką Arvo Parta i Briana Eno.

Film Van Santa ma jedne z najpiękniejszych zdjęć w amerykańskich kinie ostatnich 20 lat.

"Screen International"

Urzekające dzieło, zaskakujące, różnorodne i zmuszające do refleksji.

"IndieWire"

Gladno srce / Hungry Heart

Serbia; 135 minut
reżyseria: Emir Kusturica
występują: Slavko Stimac, NataSa Solak, Vesna Trivalić, Aleksandar Berček

Głodne serce to najnowszy film Emira Kusturicy, twórcy Underground, Arizona Dream oraz Czarny kot, biały kot. Podczas wojny w Bośni w 1992 roku inżynier Luka próbuje skończyć projekt swojego życia: turystyczne połączenie kolejowe pomiędzy małym bośniackim miasteczkiem a Serbią. Byłby to hołd złożony miejscu jego urodzenia i pamięci jego nieżyjącego już ojca, bohatera II wojny światowej. Entuzjazmu Luki do powstającego połączenia kolejowego nie podziela ani jego żona, która pragnie kontynuować karierę artystki, ani syn, który chce dołączyć do drużyny futbolowej "Red Star". Gdy wybucha wojna, żona Luki ocieka do Serbii z muzykiem, a syn zostaje powołany do wojska. Luka zostaje sam. Pilnując torów, staje się świadkiem wojennego horroru, który ogarnia Bałkany.

Głośniej od bomb

Polska 2002
reżyseria: Przemysław Wojcieszek

Film jest opowieścią o miłości, która łączy dwoje młodych ludzi, mieszkańców małego, prowincjonalnego miasteczka. Marcin jest mechanikiem samochodowym, przed którym rozpościera się niezbyt świetlana przyszłość, chłopak próbuje odnaleźć swoje miejsce w życiu. Jego dziewczyna Kaśka otrzymuje propozycję nie do odrzucenia: studia w Ameryce. Wszystkie ich wspólne plany tracą znaczenie, kiedy umiera ojciec Marcina. Chłopak prosi Kaśkę, aby zaczekała z decyzją o wyjeździe jeden dzień, konieczny na pochówek i stypę po ojcu. Rodzinne spotkanie, które będzie towarzyszyło tej smutnej ceremonii, odmieni życie prawie wszystkich jej uczestników.

Gwałt

Francja 2000
reżyseria: Virginie Despentes, Coralie Trinh Thi
występują: Raffaela Anderson, Karen Bach, Delphine MacCarty

Ten francuski dramat tylko dla dorosłych długo oczekiwał na swoją premierę. "Baise-Moi" opowiada historię dwóch kobiet - Manu i Nadine (w rolach tych gwiazdy filmów pornograficznych: Raffaela Anderson i Karen Bach), które na skutek brutalnych doświadczeń (Nadine zostaje zgwałcona, natomiast Manu jest świadkiem morderstwa bliskiej sobie osoby), postanawiają zemścić się na mężczyznach i społeczeństwie. Wyruszają w podróż przez Francję, w trakcie której wykorzystują seksualnie i mordują swoich przypadkowo spotkanych partnerów. Ofiarami padają zarówno kobiety, jak i mężczyźni.

Hotel

Wielka Brytania / Włochy 2001
reżyseria: Mike Figgis

Tytułowy hotel to Hungarian Palace w Wenecji. Na każdej z czterech części ekranu obserwujemy prostytutki, turystów, zabójcę, pokojówkę, ekipę filmową I przewodnika wycieczek - wielobarwny koktajl, na jaki nietrudno natrafić po przekroczeniu drzwi międzynarodowego hotelu.

Insomnia

USA 2002
reżyseria: Christhoper Nolan
występują: Ala Pacino, Robina Williamsa oraz Hilary Swank

Najnowszy thriller twórcy "Memento" z udziałem Ala Pacino, Robina Williamsa oraz Hilary Swank. Detektyw Dormer w wyniku tragicznej pomyłki strzela do swojego partnera. Zostaje uniewinniony, lecz nie może pozbyć się wyrzutów sumienia. Wpada w pajęczynę psychologicznych gierek pierwotnego podejrzanego w śledztwie, które prowadził wspólnie z nieżyjącym partnerem.

In The Bedroom

USA 2002; 118 minut
reżyseria: Tod Field
nagrody: Złotego Glob dla Sissy Spacek, najlepszej aktorki w dramacie oraz nominacja w pięciu kategoriach do nagrody Oscara 2002

Matt i Ruth Fowler zastanawiają się nad zawikłaną sytuacją swojego dwudziestoparoletniego syna. Frank skończył niedawno szkole średnią i chce być architektem. Na drodze budowania kariery pojawia się jednak przeszkoda, której obecność młodzieniec skrzętnie ignoruje: romans ze starszą kobietą z dwójką dzieci.

Jak to się robi z dziewczynami

Polska 2002
reżyseria: Przemek Angerman

"Jak to się robi z dziewczynami" to opowieść o dwóch chłopakach, którzy muszą zmierzyć się z problemami dojrzewania. Jak wiadomo, nieodzownym elementem wiążącym się z tym okresem są pierwsze kontakty z dziewczynami. Niektórzy radzą sobie z tym lepiej a inni gorzej. Dlatego bardziej przebojowy kolega musi pomóc mniej przebojowemu przełamać nieśmiałość wobec płci pięknej.

Kocha... nie kocha

Francja 2002
reżyseria: Laetitia Colombani

Najnowszy film z udziałem odtwórczyni "Amelii" Audrey Tautou. Angélique kocha tylko jednego mężczyznę - żonatego kardiologa, przyszłego ojca. Piętrzące się przed nią przeszkody i przeciwności losu nie osłabiają jej namiętnego uczucia i dążenia do zdobycia ukochanego.

Krajinka

Słowacja / Czechy 2000; 111 minut
reżyseria: Martin Sulik
występują: Juraj Paulen, Anton Vaculik, Vilma Cibulkowa, Csongor Kassi
nagrody:
MFF Zlín 2001 - nagroda Karela Zemana
Lubuskie Lato Filmowe Łagów 2001 - Złote Grono

Najnowszy film Martina Sulika to malownicza opowieść o pełnym dramatyzmu XX wieku w historii Słowaków. Jest to seria opowieści, przedstawiająca losy mieszkańców nieistniejącego miasteczka, gdzieś w byłej Czechosłowacji. Krajinka jest dowcipną, poetycką bajką, a jednocześnie lekcją historii.

Film ma dwuznaczny tytuł, gdyż słowackie słowo "krajinka" to zdrobnienie od słów kraj, region lub krajobraz (...). Sulik wybrał taki tytuł celowo - chciał w ten sposób powiedzieć coś o charakterze małego, stosunkowo młodego narodu słowackiego (...). Krajinka to film pełen niezwykle żywych szczegółów i postaci. Wiele z nich jest zabawnych, jednak większość ma charakter tragikomiczny. W miarę jak akcja filmu zbliża się do czasów współczesnych, ton opowieści staje się coraz bardziej ponury.

"Central Europe Review"

Krwawa niedziela

Wielka Brytania / Irlandia 2002; 107 minut
reżyseria: Paul Greengrass
nagroda: "Złoty niedźwiedź" na Festiwalu w Berlinie 2002

Film jest fabularnym zapisem dramatycznych wydarzeń z 30 stycznia 1972 roku, kiedy z przedmieść Derry (zamieszkanego w większości przez katolików) w Irlandii Północnej wyruszył pokojowy marsz zorganizowany przez społeczny ruch Civil Rights. Protestujący zamierzali dotrzeć do centrum miasta, gdzie miał odbyć się wiec. Mimo starań organizatorów nie udało się uniknąć starć z brytyjskim wojskiem, w których zginęło 14 osób. To wydarzenie, nazywane dziś Krwawą Niedzielą.

Makrokosmos

Francja 2001
reżyseria: Jacques Cluzaud, Michel Debats

Kolejny po "Mikrokosmosie" film dokumentalny znanego francuskiego producenta Jacquesa Perrin, którego tematem jest fascynujący świat przyrody - widziany z perspektywy lotu ptaka. Film urzeka pięknymi zdjęciami, które realizowane były na wszystkich kontynentach przez ponad trzy lata.

Naquoyqatsi

USA 2002
reżyseria: Godfrey Reggio

Trzecia część kultowej, uznanej przez krytyków trylogii Godfreya Reggio i Philipa Glassa. Po "Koyaanisqatsi" (film zdobył nagrodę Los Angeles Film Critics Association), pokazującym szaleństwo świata i "Powaqqatsi", ukazującym życie w transformacji, powstała trzecia część "Naqoyqatsi" - świat w stanie wojny. "Naqoqatsi" wykorzystuje oszałamiające wiązki obrazów oraz technikę by zaprezentować piękny i poruszający obraz rozwoju relacji ludzi z natura i technologia.

Nadzy

Niemcy 2002
reżyseria: Doris Dorrie

Grupa przyjaciół - trzy pary - wpada na pomysł niecodziennej gry. Dwoje z nich ma za zadanie rozpoznanie z zawiązanymi oczami swego nagiego partnera. Trzy spojrzenia na miłość we współczesnym świecie.

Niebo

Włochy / USA / Niemcy 2002; 95 minut
reżyseria: Tom Tykwer

Najnowszy film reżysera "Biegnij Lola, Biegnij", który powstał na podstawie scenariusza Krzysztofa Piesiewicza i zamysłu Krzysztofa Kieślowskiego. Czworo przypadkowych ludzi ginie w nieudanej próbie zabójstwa. Philippa, nauczycielka angielskiego, nie stawia oporu podczas aresztowania. Niczemu nie zaprzecza - jest zdruzgotana konsekwencjami swojego czynu. Jej celem był ktoś zupełnie inny - dealer narkotyków, który ma na sumieniu życie jej męża i wielu jej uczniów. Policja uparcie doszukuje się w tragicznym wydarzeniu znamion aktu terrorystycznego o motywach politycznych. Jedynie młody policjant Filippo wierzy słowom Philippe. Wymyśla plan, dzięki któremu odzyskuje ona wolność.

Niżyński (Nijinsky: The Diaries of Vaslav Nijinsky)

Australia 2001; 95 minut
reżyseria: Paul Cox
występują: Derek Jacobi, Delia Silvan, Chris Haywood

Reżyser, Paul Cox powraca do niezwykle mu bliskiego tematu - artysty, który znalazł się na granicy szaleństwa. Niżyński to portret słynnego rosyjskiego tancerza. Film jest oparty na pamiętnikach Niżyńskiego, pisanych pod koniec 1917 roku. Opisywał w nich zbliżającą się chorobę psychiczną, która miała nim wkrótce zawładnąć. Fragmenty pamiętnika czyta Derek Jacobi.

Ten film powinni obejrzeć wszyscy miłośnicy dobrego kina, nie tylko wielbiciele talentu Paula Coxa i Niżyńskiego. To doskonałe kino w najczystszej postaci (...). Strona wizualna filmu pogłębia wrażliwość widzów na słowa podające z ekranu. Poszczególnych obrazów nie należy jednak traktować jako prostej ilustracji słów, a raczej jako nieuchwytne uczucia, które się za nimi kryją. Film jest głęboką i bardzo przekonującą analizą Niżyńskiego - jego nastrojów, charakteru i światopoglądu. Jeśli zaliczacie się do widzów, którzy lubią wyzwania dające wielką estetyczną i intelektualną satysfakcję, Niżyński jest filmem dla was.

"Urban Cinelife Feature"

Ogród (Záhara)

Słowacja / Czechy / Francja 1995; 104 minuty
reżyseria: Martin Sulik
występują: Roman Luknar, Martin Labuda
nagrody:
MFF Karlowe Wary 1995 - nagroda specjalna jury, nagroda FIPRESCI i nagroda jury ekumenicznego
MFF Mannheim-Heidelberg 1995 - nagroda publiczności
MFF Belford 1995 - nagroda specjalna publiczności
Festiwal Młodego Filmu "Cinema Giovanni" Turyn 1995 - nagroda specjalna jury

Ogród opowiada o kryzysie wieku średniego głównego bohatera, Jakuba. Nie mogąc uporać się z problemami, zostawia wszystko, co ma: pracę, ojca, kochankę i ucieka w krainę swego dzieciństwa - do ogrodu jego dziadka.

Być może Ogród jest także filmem o złudzeniu, że pewnych rzeczy nie da się w życiu uniknąć. Tak jak nie da się już dziś odrzucić cywilizacji i wrócić do natury. Sulik (...) przedstawia zdarzenia z pozoru banalne, ale my wiemy, że to nie tak, że kryją się za nimi sprawy kolosalne, pierwszorzędnej wagi. I że to być może najwłaściwszy sposób, by o nich mówić.

"Kino"

Orbis Pictus

Słowacja 1997; 105 minut
reżyseria: Martin Sulik
występują: Emila Vásáryová, FrantiSek Kovár, Marián Labuda, Julius Satinsky
nagroda: MFF Mannheim-Heidelberg 1997- nagroda specjalna jury

Bohaterką filmu jest 16-letnia Teresa. Pewnego dnia postanawia wyjechać do stolicy, by odnaleźć swoją matkę. Podczas podróży spotyka ludzi, z którymi prowadzi na poły filozoficzne rozmowy i dzięki którym poznaje świat. Film zaciera granice między rzeczywistością a iluzją, pokazuje tragikomiczną i pełną absurdu wizję świata.

Ekscentryczni bohaterowie, zabawne, pełne magii momenty, ujmujący, ludowy nastrój.

"Variety"

Współczesna bajka Martina Sulika posługuje się surrealizmem rodem z "Alicji w krainie czarów", by opowiedzieć o współczesnej Słowacji.

"Edmonton Premiere"

Paradox Lake

USA 2002; 85 minut
reżyseria: Przemysław Reut
występują: Jessica Fuchs, John Gelin, Ernie Jurez, Beata Tyszkiewicz, Phe Kaplan

Akcja Paradox Lake - filmu wyreżyserowanego przez Polaka, a nakręconego w Stanach Zjednoczonych - rozgrywa się w letnim obozie dla dzieci chorych na autyzm. Paradox Lake to opowieść o przyjaźni, która rodzi się pomiędzy 12-letnią dziewczynką a jej opiekunem. Film zainspirowany jest osobistymi przeżyciami reżysera, Przemysława Reuta, który w 1997 roku pracował w obozie dla dzieci autystycznych. Jedną z pacjentek była dwunastoletnia Jessikę Fuchs. Rok później zagrała samą siebie w Paradox Lake. Prawie wszystkie występujące w filmie postacie (zarówno pacjenci cierpiący na autyzm, opiekunowie, jak i lekarze) są autentyczne.

Paradox Lake Przemysława Reuta to bardzo interesująca kompilacją filmu fabularnego i dokumentalnego. Nakręcony w większości z udziałem autentycznych postaci, zarejestrowany na bardzo wielu różnych nośnikach (m.in. 16 mm, miniDV, 35 mm) Paradox Lake opowiada frapującą historię dwudziestopięciolatka z Nowego Jorku (Matt Wolf), który postanawia odmienić swoje "puste" życie i znajduje powołanie w pracy z dziećmi chorymi na autyzm. Dzięki swej odwadze i pomysłowości reżyser w interesujący sposób zderzył dramat cierpiących dzieci z uniwersalnym pytaniem o naturę człowieka. Bardzo mocną stroną jego filmu jest również urzekający i olśniewający obraz, który współtworzy wciągającą atmosferę tajemniczości.

"IndieWire"

Pochwała miłości (Éloge de l'amour)

Francja / Szwajcaria 2001, 98 minut
scenariusz i reżyseria: Jean-Luc Godard
występują: Bruno Putzulu, Cecile Camp, Jean Davy, Françoise Verny
nagroda: MFF Valladolid 2001 - nagroda specjalna jury dla Jean-Luca Godarda

Pochwała miłości - zaprezentowana w konkursie festiwalu w Cannes w 2001 - to najnowsze dzieło współtwórcy Nowej Fali - Jean-Luc Godarda. Esej filmowy zawierający przemyślenia klasyka kina dotyczące natury pamięci, czasu i uczuć. Wyprawa w poszukiwaniu nowych środków filmowego wyrazu.

Pochwała miłości ma w sobie złożone, ukryte pod powierzchnią piękno i bogactwo, niespodzianki nagłych zmian dynamiki i dysonansowych harmonii. Z filmów, które Godard nakręcił w ostatnim dziesięcioleciu, Pochwała miłości spotkała się z najbardziej entuzjastycznym przyjęciem krytyki. Główny bohater, Edgar jest w jakimś stopniu odbiciem samego reżysera. Edgar to poważny, opryskliwy i mający skłonności do depresji trzydziestopięciolatek. Pracuje nad projektem filmu Pochwała miłości, w którym pragnie przedstawić cztery etapy miłosnego związku - spotkania, seksualnej fascynacji, separacji oraz powrotu i pogodzenia. Przez te cztery etapy przechodzą trzy pary - młoda, w średnim wieku i starsza (...). Pochwała miłości to najpiękniejszy film Godarda. Obrazy i dźwięk są zmontowane w sposób niezwykle złożony, co jednak nie zakłóca odbioru filmu. Został on stworzony tak, jak komponuje się muzykę. Fragmenty obrazów, zdań i dźwięków są traktowane niemal jak pojedyncze nuty - razem tworzą muzyczne frazy, czasem homofoniczne, czasem zaś rozchodzące się złożonym kontrapunktem.

"Filmcomment"

[Jest to] utwór, który pozostanie bezspornie ważnym momentem ewolucji sztuki filmowej u progu nowego tysiąclecia (...). Ta gra form, ta geometria aluzji apeluje do inteligencji i uczucia dzięki retoryce innej niż normalna, oczyszczonej ze schematów narzuconych przez telewizję.

"Kino"

Pokój syna (La Stanza del figlio)

Włochy / Francja 2001; 99 minut
reżyseria: Nanni Moretti
występują: Nanni Moretti, Laura Morante, Jasmine Trinca, Giuseppe Sanfelice, Sofia Vigliar
nagrody:
MFF Cannes 2001 - Złota Palma i nagroda FIPRESCI
Nagrody im. Davida di Donatello (włoskie nagrody filmowe) - za najlepszy film, dla najlepszej aktorki (Laura Morante) i za najlepszą muzykę
Nagroda Narodowego Zrzeszenia Włoskich Krytyków Filmowych 2001 - najlepszy reżyser

Pokój syna to pierwszy od ponad dwudziestu lat film włoski nagrodzony Złotą Palmą w Cannes. Jest to historia psychoanalityka (w tej roli sam Moretti), którego rodzina rozpada się po śmierci syna.

Pokój syna to zwodniczo prosty film. Dopiero po pewnym czasie poszczególne sceny kiełkują w naszej pamięci, wracają do nas w emocjonalnej retrospekcji i ujawniają całą siłę dzieła Morettiego (...). Moretti, który jest często nazywany włoskim Woody Allenem, rozjaśnia poważny nastrój filmu scenami humorystycznymi. Czyni to jednak w tak subtelny sposób, że stanowią one integralną część całego filmu.

"Washington Post"

Rzadko zdarza się dziś w kinie taka siła oddziaływania przy tak skromnych środkach wyrazu. Taka czystość. Taka dojrzałość, bez uczuciowego szantażu, bez histerii. Film prawdziwie pocieszający - można wskazać moment, kiedy kamień wreszcie spada nam z serca. Film dla wszystkich: religijnych i niereligijnych, doświadczonych i nie, młodych i starych.

"Gazeta Wyborcza"

Porozmawiaj z nią (Hable con ella)

Hiszpania 2001, 112 minut
reżyseria: Pedro Almodóvar
występują: Javier Camara, Dario Grandinetti, Rosario Flores, Leonor Watling

Porozmawiaj z nią to najnowsze dzieło Almodóvara, twórcy nagrodzonego Oscarem filmu Wszystko o mojej matce. Jest to poruszająca opowieść o miłości i przyjaźni między dwoma mężczyznami, którzy czuwają u wezgłowia swoich ukochanych, pogrążonych w śpiączce kobiet. Almodóvar opowiada tym razem nie o kobietach, lecz o mężczyznach. Pokazuje, jak różnie zachowują się mężczyźni w podobnych sytuacjach i jak wielka, gwałtowna miłość sprawia, że przekraczają granice, których przekraczać nie wolno. Hiszpański reżyser mówi o walce człowieka z samotnością, rozpaczą i szaleństwem. Doskonałe zdjęcia, wspaniała muzyka, a w epizodach - aktorki Almodóvara: Marisa Paredes i Cecilia Roth. Najnowszy film Almodóvara został przez wielu krytyków uznany za najlepsze dzieło tego reżysera. W Hiszpanii, w pierwszym weekendzie wyświetlania zgromadził największą publiczność za wszystkich filmów tego reżysera.

Śmiałość i mistrzostwo Almodóvara wydają się chronić go przed wpadaniem w jakiekolwiek pułapki. Podjęcie wyzwania i zrobienie filmu na podstawie dialogów pomiędzy dwiema pół-żywymi dziewczynami i dwoma mężczyznami szarpanymi bólem istnienia, jest zadaniem godnym szacunku (...). Almodóvar nie tylko nie stracił swojego poczucia humoru (im bardziej dyskretne, tym lepszy daje efekt), ale dzięki subtelności scenariusza, zręcznie posługującego się chronologią i bezlitośnie wyrzucającego sceny, w których pojawia się płaczliwy demon ckliwości - tworzy ze swojego ostatniego filmu wspaniałe melodramatyczne osiągnięcie. Film, gdzie mężczyźni szepczą, a kobiety milczą z przejmującą łagodnością, uderza mocno i dotyka głęboko.

"Premiere"

Rosyjska arka

Rosja 2002; 96 minut
reżyseria: Aleksander Sokurow
występują: Sergiej Dreiden, Mariya Kuznetsova. Leonid Mozgovy, David Giorgobiani

Rosyjska arka to najnowsze dzieło jednego z najważniejszych rosyjskich reżyserów ostatnich lat, Aleksandra Sokurowa, twórcy Matki i syna oraz Molocha. Film przedstawia w jednym ujęciu 300 lat carskich rządów. Bohater filmu, współczesny reżyser jakimś cudem znajduje się w Ermitażu na początku XVII wieku. Spotyka tu cynicznego francuskiego dyplomatę i razem ruszają w podróż w czasie, która kończy się w latach obecnych. Podróżując przez Ermitaż, napotykają historyczne postaci z ostatnich dwustu lat i są świadkami zadziwiających scen, rozgrywających się w imperium carskim.

Rosyjska arka jest czystym, wspaniałym kinem, medytacją o czasie, daleką od wszelkiej propagandy (...). Sokurow zrealizował elementarne marzenie - w czapce niewidce wniknąć w przeszłość, podejrzeć historię w antrakcie, kiedy nie dzieje się nic decydującego, po prostu trwa życie. Błaznujący Piotr Wielki. Katarzyna w otoczeniu dzieci, która nagle z uśmiechem odbiega, bo "musi zrobić siusiu". Mikołaj I przyjmujący poselstwo szacha perskiego. Rozbawione córeczki Mikołaja II. Cesarska rodzina przy śniadaniu. I w tym wszystkim ironiczny de Custine i łagodnie, po przyjacielsku polemizujący z nim narrator (...). Te obrazy dworskiego życia pozbawione są grozy i hieratyczności.

"Gazeta Wyborcza"

Solaris

USA 2003
reżyseria: Steven Soderbergh

Kolejny film twórcy filmów "Seks, kłamstwa i kasety video", "Erin Brockovich" czy. "Traffic" realizowany na podstawie powieści Stanisława Lema. Specjalista psycholog zostaje wysłany na stację badawczą mieszczącą się na planecie Solaris. Po przybyciu na miejsce lekarz dowiaduje się, że kierownik ekspedycji zmarł w tajemniczych okolicznościach, a na planecie zaczynają się dziać bardzo tajemnicze zjawiska: pojawiają się członkowie dawnej ekipy biorącej udział w badaniach i żona psychologa, która zmarła dawno temu.

The Tulse Luper Suitcase - Trilogy

Wielka Brytania / Holandia / Włochy / Luksemburg / Węgry / Rosja / Hiszpania
reżyseria: Peter Greenaway
występują: JJ Field, Debbie Harry, Keram Malicki-Sánchez, Franka Potente

Nowy projekt Petera Greenawaya, zapowiadany jako trylogia, opowiada historię tytułowego Tulse'a Lupera, dziejącą się na przestrzeni sześćdziesięciu lat XX wieku - od 1928 roku, w którym zostaje odkryty uran w Kolorado, do 1989, kiedy to zostaje zburzony Mur Berliński i zakończony okres Zimnej Wojny. Czasy te Greenaway nazywa Czasami Uranu. Tulse Luper większą część swojego życia spędza w podróży i w więzieniach. Tu Luper pakuje swoje walizki, których jest 92 (jak liczba atomowa uranu). "W projekcie tym chcę wykorzystać wszystkie formy języka filmowego", zapowiada reżyser. The Tulse Luper Suitcase staje się więc przedsięwzięciem intermedialnym, pomyślanym jako projekt na pięć mediów - kino, telewizję, CD-ROM, Internet i książkę; jako połączenie starego z nowym, tradycji z nowoczesnością. Publiczność będzie mogła zobaczyć filmy, serial telewizyjny, przeczytać książkę, przejrzeć CD-ROMy i podłączyć się do sieci. "Tulse Luper to moje alter-ego - mówi Greenaway. Jako dziecko byłem bardzo nieśmiały i wszystkie moje dziwactwa, obsesje i fascynacje przeniosłem na Tulse'a Lupera".

W cieniu słońca

Brazylia 2001; 110 minut
reżyseria: Walter Selles
nagroda: Nagroda publiczności na MFF w Wenecji 2001 oraz nominacja do Złotego Globu

Najnowszy film twórcy nagrodzonego "Złotym niedźwiedziem" "Dworca nadziei". Dwie rodziny żyją w okowach wieloletniego sporu o granice między posiadłościami. Tonio Breves ma przejąć dziedzictwo zemsty i bronić rodzinnego honoru. Gdy na jego drodze staje dwóch cyrkowców z wędrownej trupy, Tonio, zachęcony przez swojego młodszego brata Pacu, zaczyna wierzyć, w życie poza zaklętym kręgiem, który powoli niszczy jego bliskich. Jest rozdarty między synowskim obowiązkiem, a chęcią ucieczki w nowy dla niego świat, wypełniony miłością, namiętnością i nowym możliwościami. Film opowiada o niszczącej sile przemocy, która wypala ludzkie serca i dusze, a także o poszukiwaniu nadziei i pokoju, jakie podejmują młody mężczyzna i jego brat z chwilą, gdy znajdują w sobie odwagę i postanawiają przerwać niszczący cykl śmierci.

Podobnie jak Garcia Marquez, Salles wyróżnia magiczne i mityczne elementy swojej opowieści odwiecznym konflikcie, przeznaczeniu i pragnieniu wyrwania się z kręgu zemsty i śmierci.

"Variety"

W poniedziałek rano (Lundi matin)

Francja 2002, 120 minut
reżyseria: Otar Ioseliani
występują: Jacques Bidou, Anne Kravz-Tarnavsky, Narda Blanchet, Adrien Pachod
nagrody: MFF Berlin 2002 - Srebrny Niedźwiedź za reżyserię i nagroda FIPRESCI dla Otara Ioseliani'ego

W poniedziałek rano - wyróżniony nagrodą za najlepszą reżyserię na tegorocznym festiwalu w Berlinie - to najnowszy film wybitnego gruzińskiego reżysera od lat pracującego we Francji. Ironiczne spojrzenie na zmagania współczesnego człowieka z życiową rutyną.

W poniedziałek rano, film skupiony na drobiazgach życia, utkany z delikatnych gagów, ujmuje niedzisiejszością, bawi i głęboko wzrusza. Jego sens pojmie każdy niewolnik cywilizacji nieustannej pracy, który zachował jeszcze zmysł zabawy.

"Gazeta Wyborcza"

Wszystko albo nic (All or Nothing)

Wielka Brytania / Francja 2002; 128 minut
reżyseria: Mike Leigh
występują: Timothy Spall, Lesley Manville, Alison Garland, James Corden

Wszystko albo nic to najnowsze dzieło Mike'a Leigh, twórcy Nagich oraz Sekretów i kłamstw. Film, który był prezentowany podczas ostatniego festiwalu w Cannes, opowiada o tym, jak miłość, która zdawałoby się, że dawno już wygasła, pod wpływem tragicznych przeżyć, odradza się na nowo.

W obserwacji codzienności najlepsi są dzisiaj Anglicy. Ich najnowsze filmy pokazano właśnie w Cannes. Ken Loach, Mike Leigh potrafią przyjrzeć się ludziom zwyczajnym aż do bólu. Ludziom, których dzieci nie mają zapewnionego miejsca w Oxfordzie, których życie sprowadza się do wielogodzinnego wybijania cen w sklepowej kasie, a rozrywką jest piwo wypite w pobliskim pubie. Ludziom bez marzeń i perspektyw. Tacy właśnie są bohaterowie nowego filmu Mike'a Leigha Wszystko albo nic (...). Leigh pokazuje świat naładowany agresją, frustracją i beznadzieją. Portretuje ludzi zmęczonych. Przegrana wisi nad ich podwórkiem, nad odrapaną kamienicą, nad filmem. Ale Leigh nie byłby sobą, gdyby podobnie jak w Sekretach i kłamstwach nie szukał dla swoich bohaterów nadziei. Oczywiście w nich samych - w ich solidarności w obliczu katastrofy, w potrzebie uczucia.

"Rzeczpospolita"

Wszystko albo nic mówi o odrodzeniu prawdziwej więzi między ludźmi, którzy wydają się pozbawieni woli, głębszych uczuć i wiary w cokolwiek (...). Brzydcy, przegrani, wypaleni emocjonalnie ludzie odnajdują miejsce na miłość, piękno, altruizm. Choć świat jest paskudny, Leigh pokazuje, jak pozostać dobrym, życzliwym i solidarnym w biedzie. Jak pokonać obojętność.

"Życie Warszawy"

Wszystko co lubię (VSetko, co mam rad)

Słowacja 1992; 90 minut
reżyseria: Martin Sulik
występują: Juraj Nvota, Gina Bellman, Zdena Studenkova, Jiri Menzel
nagrody:
Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1993 - Złote Grono
Festiwal Młodego Kina Wschodnioeuropejskiego Cottbus 1993 - nagroda główna
MFF Strasurg 1994 - nagroda specjalna jury

Akcja filmu Martina Sulika rozgrywa się w Pradze i opowiada zabawną historię 38-letniego Tomasa. Jest on rozdarty emocjonalnie pomiędzy potrzebą zmiany, wydostania się z letargu a wszystkimi tymi rzeczami, które, mimo wszystko, lubił w swoim dotychczasowym życiu. Tomas jest bezrobotny, kłóci się żoną, ma wiele problemów z dorastającym synem. Przyjmuje więc propozycję młodej Angielki, by od tego uciec i poznać "prawdziwe życie".

Ziemia niczyja (No Man's Land)

Bośnia i Hercegowina / Słowenia / Belgia / Francja / Włochy / Wielka Brytania 2001, 98 minut
scenariusz i reżyseria: Danis Tanović
występują: Branko Djuric, Rene Bitorajac, Filip Sovagovic, Sacha Kreme
nagrody:
Oscar 2002 - najlepszy film nieanglojęzyczny
Złoty Glob 2002 - najlepszy film zagraniczny
Cezar 2002 - najlepszy debiut reżyserski dla Danisa Tanovicia
MFF Cannes 2001 - nagroda za najlepszy scenariusz
Europejska Nagroda Filmowa 2001 - najlepszy scenariusz
Golden Satellite Awards 2002 - najlepszy film zagraniczny
MFF Ft. Lauderdale 2001 - nagroda publiczności
MFF Los Angeles 2001- nagroda publiczności
MFF San Sebastián 2001- nagroda publiczności
MFF Sao Paulo 2001 - nagroda publiczności dla najlepszego filmu zagranicznego
MFF Rotterdam 2002 - nagroda publiczności

"Ziemia niczyja" to brawurowa, oparta na prostym, genialnym pomyśle czarna komedia, opowiadająca o absurdzie wojny w Bośni i w Hercegowinie. Film, konsekwentnie prowadzony do zaskakującego finału, błyskotliwie portretuje, a także surowo osądza wszystkie strony konfliktu: serbskich i bośniackich żołnierzy, a także siły ONZ. Konflikt bałkański staje się dla reżysera pretekstem do opowiedzenia o szaleństwie wojny w ogóle, a także o tym, że wyzwala ona w człowieku prawdziwe instynkty. Jest gorący, letni dzień. Trzech żołnierzy z wrogich sobie obozów, zostaje uwięzionych w okopie między liniami frontu, w strefie zwanej ziemią niczyją. Jeden z nich ranny leży na minie; jeśli się poruszy wszyscy zginą. By przeżyć, muszą zapomnieć o wzajemnej nienawiści i uprzedzeniach. Jednak co chwila emocje biorą górę nad zdrowym rozsądkiem.

Myślałem, że mam już dość tematu wojny jugosłowiańskiej w kinie, ale oparty na świetnym scenariuszu film 30-letniego Bośniaka Danisa Tanovicia znalazł celną formę pokazania absurdu wojny. Dramat przechodzi w czarną komedię, ta z kolei kończy się gorzkim grymasem (...). Tanović okrutnie igra z naszymi oczekiwaniami, nie dając widzowi chwili wytchnienia (...). Dokłada wszystkim po kolei: zbrodniczym Serbom, ale i Bośniakom, międzynarodowym mediom, a najbardziej siłom oenzetowskim za unikanie ryzyka: wobec zbrodni nie można być neutralnym - mówi bezradny francuski oficer. Jednak satyra w tym filmie również ma swoje granice. Nad transzeją zapada noc, diabelska mina czeka.

"Gazeta Wyborcza"