12 maja o godzinie 20.00 zapraszamy na uroczystą premierę filmu "Masz na imię Justine", reż. Franco de Pena.
W premierze wezmą udział twórcy filmu: Franko de Pena, Anna Cieślak i Rafał Maćkowiak.

Film zdobył szereg nagród na międzynarodowych festiwalach:
Nagroda Główna na Przeglądzie Filmowym Prowincjonalia dla najlepszej aktorki - Anna Cieślak
Nagroda Publiczności Złoty Jańcio za najlepsza role kobiecą - Anna Cieślak
Nagroda Jury na Festiwalu de Mons (Belgia)
Nagroda dla najlepszej Aktorki dla Anny Cieślak na Festiwalu de Mons (Belgia)
Złote Lwy za najlepszy debiut na FPFF w Gdyni dla Anny Cieślak
Nagroda Prezydenta Gdyni za najlepszy debiut na FPFF w Gdyni dla Anny Cieślak
World Film Festival Montreal 2005 - nagroda dla Arkadiusza Tomiaka za największy wkład artystyczny
Sao Paulo Film Festival - sekcja konkursowa
Dhaka Film Festival - sekcja konkursowa
Bangkok Film Festival - Windows on the World
Cairo film Festival - Festival of Festivals
Kalkuta Fim Festival - Festival of Festivals
Sankt Petersburg - sekcja konkursowa

OPIS:
Mariola jest młodą dziewczyną pochodzącą z małego miasteczka. Nie mając atrakcyjnych perspektyw, marzy o nowym życiu. Wyznaje swojej babci i dwóm najlepszym przyjaciółkom - Hani i Oli, że wyjeżdża nad morze ze swoim nowym chłopakiem Arturem, dawnym kolegą ze szkoły podstawowej, który mieszka w Niemczech. Artur przyrzeka Marioli magiczne wakacje nad Atlantykiem.
            Następnego dnia potajemnie wyjeżdżają. Dla dziewczyny całonocna podróż jest cudownie spełniającym się marzeniem. Podekscytowana perspektywą poznania rodziców Artura, Mariola uczy się podstawowych zwrotów po niemiecku.
            Kiedy docierają do Berlina, Artur zmęczony jazdą decyduje, że przenocują u Nadenki, przyjaciółki pochodzącej z Jugosławii. Nadenka ma malutkie dziecko i skromne mieszkanie. W nowej sytuacji Mariola czuje się niepewnie, ale dla Artura "to tylko jedna noc..."
            Nieoczekiwanie pojawia się trzech przyjaciół Artura: Gunter (50 lat), Jury (35 lat) i Nico (25 lat). Gunter ukradkiem przekazuje Arturowi plik banknotów - Mariola została sprzedana. Brutalnie poznaje nowe fakty: teraz ma na imię Justine, będzie prostytutką. Jeśli się nie podporządkuje, zabiją jej babcię. Kiedy próbuje uciec, zostaje bezlitośnie zgwałcona Jedynie Nico okazuje odrobinę łagodności i nie używa przemocy.
Uwięziona w opustoszałym budynku blisko placu budowy, w mieszkaniu na czwartym piętrze, 20 metrów nad ziemią, Mariola jest w pułapce. Przez kolejne dni cierpi z powodu, bólu, głodu, zimna, samotności, upokorzenia. Jej stan zdrowia pogarsza się. Ocalenie oferuje Nico: chce zostać "treserem" dziewczyny, poskramiaczem, który w dziesięć dni przekształci ją w uległą i dochodową dziwkę. Jego prawdziwy cel to zostać jej alfonsem.
            W czterech ścianach mieszkania rozpoczyna się dwuznaczna i gwałtowna relacja - poskramianie, w którym krok po kroku Mariola oddaje swoją tożsamość temu mężczyźnie, delikatnemu i okrutnemu w słabości, nieubłaganie zmierzającemu do osiągnięcia celu. Dzień po dniu, Mariola przechodzi powolny proces alienacji od swojej prawdziwej natury, proces, który ma uchronić ją od cierpienia i uratować życie babci. Światełko na końcu tunelu obmywa Mariolę, alias Justine, w gorzkosłodkim blasku pękniętej tożsamości.
            .

REŻYSER	FRANCO DE PENA
PRODUCENT	STÉPHAN CARPIAUX WIOLETTA GRADKOWSKA PIOTR DZIĘCIOŁ
PRODUCENT WYKONAWCZY	ŁUKASZ DZIĘCIOŁ EWA PUSZCZYŃSKA
KIEROWNIK PRODUKCJI	BRIGITTE KERGER-SANTOS HENRYK PARNOWSKI
OPERATOR OBRAZU	AREK TOMIAK
MUZYKA	NIKOS KYPOURGOS
SCENOGRAFIA	CHRISTINA SCHAFFER
MONTAŻYSTA	JAROSŁAW KAMIŃSKI
DŹWIĘK	JAN FREDA
SCENARIUSZ	FRANCO DE PENA TOMASZ KĘPSKI CHRIS BURDZA
OBSADA
MARIOLA	ANNA CIEŚLAK
NIKO	ARNO FRISCH
ARTUR	RAFAŁ MAĆKOWIAK
GUNTHER	MATTHIEU CARRIERRE
UNCLE GORAN	DOMINIQUE PINON
PRODUCENCI: HÉMISPHERES FILMS- LUKSEMBURG OPUS FILM- POLSKA
KOPRODUCENCI: TVP SA CANAL + POLSKA LUXEMBOURG FILM FUND EURIMAGES

DŁUGOŚĆ: 97 min.


Francisco Pena Arteaga
Pseudonim artystyczny: Franco De Pena
Urodzony: 25 marca 1966 w Caracas, Wenezuela

Filmy, nagrody.

"My first try" Fabuła, Anglia, 5 min., 1992
"Nie gaście Światła" Polska, Dokument, 6 min., 1992
"Cień" Fabuła. Polska, 13 min, 1993
"Może to grzech, że się modlę" Polska, Dokument. (Zrealizowano dla TVP Program I) 1993
"Szepty Wiatru" Wenezuela-Polska, Dokument, 21 min 1995. (Zrealizowano dla TVP Program II)
"Przyszłość pewnego złudzenia" Kuba-Polska Film Fabularny (Zrealizowano dla TVP. Program I). 52 min., 1997
"List z Argentyny" Argentyna-Polska, Dokument, 55 min Współscenarzysta (Zrealizowano dla TVP. Program I o życiu polskiego pisarza Witolda Gombrowicza w Argentynie.)

Nagrody Międzynarodowe
Dla filmu "Szepty Wiatru"
(Reprezentując PWSFTViT Polska- Wenezuela)

1.-Główna Nagroda. Munich Student Festival. Niemcy 1995
2.-Grand Prix. Festival de Fribourg. Szwajcaria 1996
3.-Nagroda Jury. Drama, Grecja. 1995
4.-Nagroda Jury. San Francisco Golden Gate Award. USA 1996
5.-Pierwsza Nagroda. Łódź Student Festival. 1995
6.-Nagroda za zdjęcia. Człowiek w Zagrożeniu. Łódź . 1995
7.-Danzante de bronze. Festival de Huesca Hiszpania. 1996
8.-Najlepszy Dokument. Montecatini .Włochy. 1996
9.-Nagroda Jury. Montecatini. Włochy. 1996
10.-Nagroda Jury. 6-tym Międzynarodowym Festiwal Studencki. Tel Aviv. Izrael 1996
11.- Premio Coral dla najlepszego filmu krótkometrażowego. Hawana Kuba 1996

Dla filmu "Przyszłość pewnego złudzenia" (Polska-Kuba)

1.-Nagroda Jury Prix Europa, dla Najlepszego Młodego Twórcy Europejskiego. Berlin 1998 (reprezentując Polskę)
2.-Najlepszy Film. Mediawave. Węgry. 1998
3.-Nagroda Wojewody Łódzkiego dla najlepszego filmu dokumentalnego. Festiwał Człowiek w Zagrożeniu. Łódź 1997
4.-Pierwsza Nagroda. Mediaschool. Łódź. 1997
5.-Nagroda Fipresci. Kraków. 1998
6.-Główna Nagroda oraz Nagroda za scenariusz na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Studenckich. Monachium 1998. Reprezentując PWSFTViT.
7.-Najlepszy Film Europejski młodego twórcy. Sofia Bułgaria 1998.

Dla filmu "List z Argentyny"

1.-Nagroda za najlepszy scenariusz. Wraz z Grzegorzem Packiem. Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych. Kraków 1998

Dla filmu "Może to grzech, że się modlę"
(Reprezentując PWSFTviT)

1.-Srebrny Smok dla najlepszego filmu dokumentalnego. Kraków 1994.
2.-Nagroda Jury. Caracas Latin Festival. 1994
3.-Druga Nagroda dla Dokumentu. Filadelfia. 1994


Reżyser o filmie.
Dlaczego ten film?
International Migration Organization szacuje, że w 2004 roku na świecie zostało sprzedanych 2 miliony ludzi, w tym około 150.000 kobiet sprzedano w Europie, z których 15 000 pochodziło z Polski. Około 15 % kobiet jest oszukiwanych i sprowadzanych na Zachód pod fałszywym pretekstem, a następnie zmuszanych do prostytucji. W trakcie mojego pobytu w Berlinie (1999-2001) przeczytałem i wysłuchałem setek relacji kobiet, a potem stworzyłem fikcyjną historię. W historii głównej bohaterki Marioli można zobaczyć tolerowany przez zachodnie społeczeństwo, psychologiczny mechanizm współczesnego horroru, który redukuje istotę ludzką do stanu permanentnego strachu i deprywacji.

METODY:
RECRUITERS (określenie berlińskiej Policji) - to rodzaj "pośredników" odpowiedzialnych za sprowadzanie kobiet na Zachód. "Pośrednicy" werbujący dziewczyny jeżdżą do Centralnej Europy oraz do państw byłego Związku Radzieckiego i organizują fałszywe, lokalne "konkursy piękności", szukają młodych talentów do pracy w charakterze "modelek", poszukują do pracy "kelnerek". Czasami dziewczyny zakochują się w ujmujących mężczyznach. Ich celem są kobiety z prowincji, które nie mają przyszłości, mają niskopłatną pracę lub są bezrobotne, kobiety bez wykształcenia, bez znajomości języków obcych. Czasem zdarza się, że samotne matki z wyższym wykształceniem także podejmują ryzyko, szukając swojej szansy w życiu. Kiedy już znajdą się na Zachodzie, kobiety są sprzedawane za kwotę pomiędzy 2 500 i 7 500 euro w zależności od wieku i urody.
TRESER.(beartamer) . Treserzy są odpowiedzialni za zamienianie kobiet w seksualnych niewolników. Używają w tym celu tortur i stwarzają szereg zależności psychologicznych. Mechanizm używany przez tresera jest bardzo prosty: izolacja, głód i bezpośrednie groźby pod adresem rodziny. Stosują także edukację behawioralną polegającą na nagradzaniu ofiary, kiedy jest posłuszna i karaniu, kiedy nie jest. W efekcie redukują kobiety do cieni tego, kim były wcześniej, tak, że w ich sytuacji treser jawi się jako jedyne możliwe źródło wybawienia.
            Stworzyłem fikcyjną, a jednak bardzo typową historię, powiedzmy 18 -letniej dziewczyny o imieniu "Mariola". Opowieść została oparta na kompilacji historii wielu kobiet, które w filmie składają się na los jednej. Przez bardzo klaustrofobiczną konstrukcję przestrzeni chciałem pokazać proces transformacji psychiki Marioli, redukcję jej osobowości. Zależało mi, żeby zdjęcia były ekspresyjne i równocześnie bardzo oszczędne, dzięki użyciu lekkiej i bardzo subiektywnej kamery. Jest mało lokalizacji - opowiadanie głównie toczy się w mieszkaniu w Berlinie - w " klatce" dziewczyny. Nie ma czystego, wystudiowanego, upiększonego kadrowania, historia jest dodatkowo opowiedziana za pomocą kamery z ręki, która uwiarygodnia portretowane wydarzenia: czyni je dużo bardziej przejmującymi i bliższymi rzeczywistości. Starałem się nie używać ŻADNYCH NIEUZASADNIONYCH WIZUALIZACJI SCEN SEKSUALNYCH, PRZEMOCY LUB KRWII. Na początku historii w Berlinie, użyłem dwóch brutalnych elementów, tak by widz był bliżej prawdziwych historii. Potem przemoc była sugerowana, przejawiała się i dominowała raczej w sferze psychicznej. Wszystkie plenery zostały sfilmowane w Berlinie, rekonstruując rzeczywistość. Starałem się utrzymywać język narracji w pierwszej osobie, tak blisko subiektywnego spojrzenia Marioli, jak mogłem.


Niewolnictwo nie jest częścia XIX wiecznej historii Afryki, Azji, Południowej i Północnej Ameryki, dzieje się dzisiaj, w burdelach zachodnich miast, w roku 2005 (21 wiek Chrześcijaństwa).