Ginger i Fred

Po dwudziestu kilku latach rozstania w Rzymie spotyka się para tancerzy, Giuletta Masina i Marcello Mastroianni. Przed laty występowali jako Ginger Roberts i Fred Astair, a teraz mają w telewizyjnym show powrócić do swych starych tanecznych numerów. Ona, mimo upływu lat jest zadbana i spełniona, on zniszczony przez życie i zrezygnowany, ma poczucie klęski i maskuje to gorzką ironią. W Ginger i Fredzie połączyły się dwa nurty mojego kina, tworząc jedną opowieść. Z jednej strony Giulietta, magiczna projekcja niewinności zranionej, z drugiej Marcello, czyli prawo do życia nieodpowiedzialnego i ucieczki od dojrzałości, rozumianej jako rezygnacja, stłumienie, za cenę poczucia winy - mówił o filmie sam Fellini.

Jak w Mieście kobiet wracamy do genialnej epoki przełomu lat trzydziestych i czterdziestych, lat młodości Felliniego. Ale Ginger i Fred to film o nieuleczalnym smutku starości. Wszystko bardzo bliskie duchowi Chaplina, ze specyficznym sentymentalizmem i ciepłem, których brak w innych filmach Felliniego. Reżyser uciekł się do środków nowoczesnych: ruchu, rytmu, tempa, intensywność barwy, wizji dyskotekowo-wideoklipowej. Obraz telewizji jako absurdalnej nierzeczywistości nabrał tym samym jeszcze większej wyrazistości. (Maria Kornatowska "Fellini")