4 królowie

Lara, Alex, Fedja i Timo przebywają w zakładzie psychiatrycznym dla młodzieży i tam też mają spędzić zbliżające się święta Bożego Narodzenia. O ich problemach wiemy niewiele i scenariusz filmu niewiele nam dopowiada. Z rozmów czy krótkich spotkań z rodzicami wynika, że to relacje z nimi są powodem zaburzeń psychicznych, które pomaga przezwyciężyć swoim młodym pacjentom dr Wolff. Tylko Gruzin Fedja cierpi z powodu fizycznej i psychicznej przemocy szkolnych kolegów. W ramach terapii lekarz prosi ich, aby przygotowali film o swoich wspomnieniach związanych z Bożym Narodzeniem. Z tych oszczędnych, przetykanych długimi pauzami i raczej pozbawionych emocji opowieści możemy domyśleć się traumy, jaką przeżyli młodociani bohaterowie filmu w swoich rodzinnych domach. Dr Wollf, stosujący dość niekonwencjonalne metody terapeutyczne, pozostawia swoim podopiecznym dużą swobodę, próbując nauczyć ich odpowiedzialności za swoje postępowanie i skłonić do tworzenia wzajemnych przyjacielskich relacji. Prawie mu się to udaje.

Debiutancki film Theresy von Eltz, kameralny i oszczędny w formie, opowiada o odpowiedzialności dorosłych za dorastające pod ich okiem i opieką kolejne pokolenie. Problemy psychiczne młodych bohaterów wynikają z zaburzonych relacji rodzinnych, ale też z niekompetencji nauczycieli lub opiekunów, czy – jak w tym wypadku – psychoterapeutów. Destrukcyjny jest zarówno brak zainteresowania, jak i nadmierna kontrola, bo w każdym z tych przypadków dzieci nie są w stanie nauczyć się tak ważnej życiowej umiejętności jak budowanie więzi i społecznych relacji.