Drogi Widzu, podczas świadczenia usług przetwarzamy dostarczane przez Ciebie dane zgodnie z naszą Polityką RODO.
Kliknij aby dowiedzieć się jakie dane przetwarzamy, jak je chronimy oraz o przysługujących Ci z tego tytułu prawach.
Informujemy również, że nasza strona korzysta z plików cookies zgodnie z Polityką cookies.
Podczas korzystania ze strony pliki cookies zapisywane są zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
W każdej chwili możesz wycofać zgodę na przetwarzanie danych oraz wyłączyć obsługę plików cookies, informacje
jak to zrobić przeczytasz tutaj i tutaj.
Władimir i Elena to starsze małżeństwo. Pobrali się jako dojrzali ludzie, choć oboje pochodzą z różnych środowisk. Dzieli ich wiele, ale łączy jedno: on ma pieniądze, ona zapewnia opiekę.
Oboje mają dzieci z poprzedniego małżeństwa. Córka Władmira - 20-letnia Katerina nie ma najlepszych relacji z ojcem. Z kolei syn Eleny - Siergiej, bezrobotny próżniak, co miesiąc liczy na emeryturę matki.
Pewnego dnia, na skutek ataku serca, Władimir trafia do szpitala, gdzie uświadamia sobie, że jego dni są policzone. Podczas odwiedzin nawiązuje nowe relacje z córką. Postanawia, że mimo wszystko to właśnie jej zapisze cały majątek. Elena otrzyma comiesięczną dożywotnią pensję. Nadzieje na finansową pomoc dla syna okazują się płonne. Z nieśmiałej i poddanej żony Elena nagle zmienia się w zdeterminowaną i zdolną do wszystkiego kobietę. Wymyśla tragiczny plan, który na zawsze zmieni życie jej rodziny.
Elena to trzeci film znakomitego rosyjskiego reżysera Andrieja Zwiagincewa. Jego debiutancki Powrót zdobył w 2003 roku Złotego Lwa w Wenecji, a Wygnanie otrzymało w 2007 roku nagrodę za najlepszą rolę męską na festiwalu w Cannes. Za film Elena, którego premiera odbyła się w Cannes, Zwiagincew otrzymał Nagrodę Specjalną Jury.
Film jest próbą spojrzenia na społeczno-ekonomiczne zmiany, jakie w ostatnich latach zaszły zarówno w Rosji, jak i na świecie. Jak przyznaje reżyser, Elena jest współczesnym dramatem, który konfrontuje widza z odwiecznymi pytaniami na temat życia i śmierci i jednocześnie pozwala pokazać główną ideę naszych czasów - przetrwanie najsilniejszych, bez względu na cenę.
Nakręcona w tonacji szaro-niebieskiej, wysmakowana w każdym calu Elena prezentuje charakterystyczny dla Zwiagincewa język wyrazu, w którym główną rolę odgrywają wystudiowane obrazy, a nie słowa. Autorem zdjęć jest stały współpracownik reżysera - Michaił Kriechman, który zdaniem Zwiagincewa „ma wyjątkowe oczy, które widzą to, co jest niewidzialne”. Dzięki temu w filmie nic nie jest dopowiedziane do końca, a odpowiedzią stają się jedynie zdjęcia lub domyślna interpretacja widza. Dodatkowo szczególną atmosferę filmu podkreśla muzyka skomponowana przez Philipa Glassa.
„Elena to mądrze skomponowany film, potwierdzający wspaniałą formę Andrieja Zwiagincewa. Precyzyjnie i mistrzowsko wyreżyserowany (...) jest głębokim spojrzeniem pod podszewkę społeczeństwa opartego na wzajemnej rywalizacji.” Justin Chang, Variety
„(...) Elena, wyreżyserowana przez mistrza rosyjskiej kinematografii Andrieja Zwiagincewa, jest bliska klasycznemu czarnemu thrillerowi. Bardziej niż na atmosferze, Zwiagincew koncentruje się tu na scenariuszu, postaciach i społeczno-politycznym kontekście filmu. Kulminacyjny efekt jest wprost zachwycający.” Neil Young, The Hollywood Reporter
„Elena to zniewalający dramat, wręcz przeszywający w odbiorze.” Howard Feinstein, Screendaily
„(...) Zwiagincew pokazał nam po raz kolejny talent godny geniusza. (...) Znów prowadzi nas świetny scenariusz, żywy, intrygujący, nawet przewidywalny, ale obudowany świetnie zainscenizowanymi punktami zwrotnymi fabuły. Nie chcę ich przywoływać, bo zdradziłbym sceny, które smakować trzeba samemu, wyreżyserowane z ogromną dbałością o detal, o ruch postaci, sposób kadrowania, długość ujęcia i dźwięk - a przede wszystkim z wielką siłą wyrazu zawartą z niedopowiedzeniu i sączonej dyskretnie tajemnicy.” Rafał Syska, EKRANy
Dobry film. Może nie wali obuchem po głowie jak "Powrót" no ale scena w której wnuk tytułowej bohaterki wybiega z kolegami z bloku to póki co moje najmocniejsze przeżycie w kinie AD 2012!
strangler06-04-2012, 10:58
Przenikliwy, surowy obraz osadzony we współczesnej Rosji. Odhumanizowany pejzaż Moskwy staje się tłem, a zarazem dopełnieniem dramatu, studium rozkładu relacji międzyludzkich, człowieczeństwa. Kolejny przejmujący, nie dający się zapomnieć film Zwiagincewa.
tabar27-03-2012, 12:44
Ten film dobrze pokazuje do czego zdolne są kobiety ;)