TYDZIEŃ MŁODEGO KINA NIEMIECKIEGO
24-29 lutego 2004 r., kino Charlie
"Solino"
Niemcy 2003, 120 min
Reżyseria: Fatih Akin
Scenariusz: Ruth Toma,
Zdjęcia: Rainer Klausmann,
Muzyka: Jannos Eolou,
Montaż: Andrew Bird,
Dźwięk: Jörg Krieger, Martin Langenbach, Kai Lüde,
Scenografia: Bettina Schmidt,
Kostiumy: Lucia Faust,
Występują: Barnaby Metschurat (Gigi), Moritz Bleibtreu (Giancarlo), Tiziana Lodato (Ada), Antonella Attili (Rosa),
Patrycja Ziółkowska (Jo), Gigi Savoia (Romano), Rosa Di Brigida (Paola), Giuseppe De Rosa (Antonio), Vincent Schiavelli
(reżyser Baldi), Hermann Lause (fotograf Klasen)
Nagrody i wyróżnienia: Bawarskie Nagrody Filmowe 2003 w kategoriach: najlepszy scenariusz - dla Ruth Toma, najlepszy
młody aktor - Barnaby Metschurat (także za rolę w "Anatomie 2"); Srebrna Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2003 w
kategorii: kino niemieckie, dla Fatiha Akina; Niemieckie Nagrody Filmowe 2003 - nominacja do Złotej Loli w kategorii:
najlepszy film.
Romano (Gigi Savoia) i Rosa (Antonella Attili) przyjechali ze słonecznej, kolorowej i beztroskiego miasteczka Solino we
Włoszech do zimnego, szarego i ponurego miasta w Zagłębiu Ruhry. Romano przyjechał tu do pracy w kopalni. Pod ziemią
wytrzymał jednak tylko jeden dzień i postanowił nigdy tam nie wracać. Małżonkowie postanowili otworzyć pizzerię dla
sezonowych robotników włoskich i nie tylko. Niemal od samego początku okazało się, że to by dobry pomysł i knajpka pod nazwą
Solino stała się wkrótce bardzo popularna w bliższej i dalszej okolicy. Mijaly lata i dziesięciolecia. Mali synowie Romano i
Rosy wyrośli i oczywiście pomagali w restauracji, choć mieli także własne zainteresowania i plany na przyszłość. Zwłaszcza
młodszy i słabszy Gigi (świetny Barnaby Metschurat) wie dokładnie czego chce. Chce fotografować i filmować. Dla tej pasji
gotów jest zerwać z rodzicami i nawet poważyć się na włamanie do sklepu, gdzie na wystawie lśni kamera super 8. Wraz ze
starszym i bardziej przebojowym bratem Giancarlem, (niezapomniany Moritz Bleibtreu z "Eksperymentu") dokonują włamania. I
oczywiście jak zawsze Giancarlowi udaje się uciec, choć to on zainicjował całą akcję, a Gigi wędruje do aresztu. Tak samo z
dziewczynami. Gigi był zakochany w Jo, ale to Giancarlo z nią sypiał. To Gigi nakręcił krótkometrażówkę, która spodobała się
jurorom lokalnego festiwalu dokumentu, ale to Giancarlo odebrał nagrodę, udzielał wywiadów i zrobił karierę w telewizji. Ale
to Gigi założy rodzinę i w swoim Solino, gdzie żyje skromnie, ale szczęśliwie, ciesząc się sympatią i szacunkiem sąsiadów, a
Giancarlo, cóż jest człowiekiem sukcesu, jednak wyobcowanym, bez rodziny, czującym się obco nie tylko w Essen, lecz także w
Solino.
Fatih Akin, sam syn tureckich imigrantów, nakręcił wzruszający film nie tylko o Włochach, którzy w latach 60. przybywali
masowo za chlebem do Niemiec, podobnie jak dekadę później Turcy, lecz o wszystkich imigrantach bez względu na narodowość i
miejsce zamieszkania. Opowiedział historię o opuszczeniu swojego miejsca i o niemożności prawdziwego wrośnięcia w nową glebę.
Tylko tyle i aż tyle.
"Bella Marta"
Bella Martha
Niemcy 2001, 103 min
Reżyseria: Sandra Nettelbeck
Zdjęcia: Michael Bertl,
Muzyka: Manfred Eicher,
Montaż: Mona Braeuer,
Scenografia: Thomas
Freudenthal,
Występują: Martina Gedeck (Martha), Maxime Foerste (Lina), Sergio Castellitto (Mario), August Zirner
(terapeuta Marthy), Ulrich Thomsen (Sam), Sibylle Canonica (Frida), Katja Studt (Lea)
Nagrody i wyróżnienia: 52. MFF w Berlinie 2002 (program Neue Deutsche Filme); Niemieckie Nagrody Filmowe 2002 - Złota
Taśma dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej Martiny Gedeck; Europejskie Nagrody Filmowe 2002 - nominacja w kategorii:
najlepsza aktorka - dla Martiny Gedeck, nagroda dla najlepszego aktora Sergia Castellitta (także za rolę w filmie Marco
Bellocchia "Czas religii" ("L'Ora di religione"); MFF Kobiecych w Créteil 2002 - Grand Prix Jury dla najlepszego filmu;
Nagroda Niemieckiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych 2002 przyznawana na Ophüls-Festival Saarbrücken dla Martiny Gedeck;
MFF o Miłości w Mons 2002 - Grand Prix dla Sandry Nettelbeck oraz 3 inne nagrody w kategoriach: najlepszy aktor - Sergio
Castellitto, aktorka - Martina Gedeck i scenarzystka - Sandra Nettelbeck; Nantucket Film Festival (Massachusetts, USA) -
najważniejszy niezależny konkurs scenarzystów, nagroda im. Tony'ego Coxa dla Sandry Nettelbeck; Szwajcarska Nagroda Filmowa -
nominacja w kategorii: najlepsza aktorka - Sibylle Canonica; nominacja do nagrody Goya 2003 w kategorii: najlepszy film
europejski.
Martha (Martina Gedeck) jest szefową kuchni bardzo dobrej restauracji hamburskiej - ponoć najlepszą w mieście. To dla niej
ściągają tu smakosze, to o jej przepisach krążą legendy, to do niej pielgrzymują inni kucharze, żeby się czegoś nauczyć. Wie
najlepiej jak najlepiej przyrządzić jagnięcinę i jak bezboleśnie uśmiercić langustę, w jakiej temperaturze podaje się foie
gras i jakiego najlepiej cukru użyć do kremu czekoladowego. Nie wie tylko jak ułożyć sobie życie i co począć z małą Liną,
9-letnią siostrzenicą, której matka zginęła w wypadku i którą musi się teraz zająć. Dziewczynka nie chce jeść nawet
najbardziej wyszukanych potraw, pragnie uczucia, chce, żeby Martha zastąpiła jej matkę. Chciałaby także, żeby razem odnalazły
nieznanego ojca dziewczynki - Włocha Giuseppe. A Martha nie lubi za bardzo Włochów, zwłaszcza, że w jej wzorowej niemieckiej
kuchni pojawił się włoski kucharz, który chciałby wszystko zmieniać i wprowadzać nie tylko nowe przepisy, ale samą filozofię
przyrządzania potraw. Mario kocha życie - głośno słucha muzyki i śpiewa w kuchni, spóźnia się, śmieje, żartuje, próbuje
każdej potrawy, zajada ze smakiem. Gotowanie nie jest dla niego misją czy ciągle zdawanym egzaminem (oczywiście na szóstkę),
to czysta przyjemność i esencja życia. Podziwia Marthę, to dla niej podjął pracę w tej restauracji, chce jednak gotować po
swojemu. Razem z Liną przygotowują obiad w domu Marthy i... wypraszają ją z kuchni. Potrawy, oczywiście włoskie, są bardzo
smaczne - tym bardziej, że Mario nakazuje jeść je palcami.
Odnajduje się ojciec Liny, powiadomiony listem Marthy. Przyjeżdża po małą i zabiera ją do siebie. Czy teraz wszystko w życiu
Marthy wróci do normy? Wszystko będzie jak kiedyś - uporządkowane, wzorowe, doskonale przewidywalne i spokojne? Aż za
spokojne?
"Ojcowie"
Väter
Niemcy 2002, 99 min
Reżyseria: Dani Levy
Scenariusz: Rona Munro, Dani Levy, Günter Rohrbach,
Zdjęcia: Carsten Thiele,
Muzyka: Niki Reiser,
Montaż: Elena Bromund,
Dźwięk: Arno Wilms, Gebrüder Wilms,
Scenografia: Christian Eisele,
Kostiumy: Ingrid Bendzuk, Sabine Hehnen-Wild,
Występują: Sebastian Blomberg (Marco Krieger), Maria Schrader
(Melanie Krieger), Ezra-Valentin Lenz (Benny Krieger), Christiane Paul (Ilona), Ulrich Noethen (Nico Ellermann), Rolf Zacher
(Peter Krieger), Marion Kracht (Christa), Rosel Zech (matka Melanie).
Nagrody i wyróżnienia: MFF w Montrealu 2002 - nominacja do Prix des Amériques dla Daniego Levy'ego.
Marco Krieger (Sebastian Blomberg) jest wschodzącą gwiazdą niemieckiej architektury - właśnie przyjęto do realizacji jego
pierwszy projekt kompleksu biurowego w rozbudowującym się dynamicznie Berlinie wartości 150 milionów euro. Marco jest
piekielnie zdolny, stylowo niezorganizowany (jak to geniusz) i niestety mało odpowiedzialny. A ma za kogo. Ukochana żona,
również pochłonięta karierą Melanie (Maria Schrader) potrzebuje wsparcia w codziennych sprawach domowych. Przede wszystkim
jednak wymaga ojcowskiej odpowiedzialności 6-letni Benny (Ezra-Valentin Lenz). A dziecko przecież musi chodzić do szkoły,
czasem choruje, płacze w nocy... Młody geniusz nie ma jednak na to czasu, ani cierpliwości. Dalszy rozwój wypadków nietrudno
przewidzieć nie tylko pamiętającym stary film "Kramer kontra Kramer" z Dustinem Hoffmanem, ale większości młodych i tych
niegdyś młodych małżeństw pod każdą szerokością geograficzną. Dochodzi do późnego powrotu z zakładowego przyjęcia, kłótni,
nawet rękoczynu oraz... tu rys bardzo współczesny i niemiecki - interwencji policji, która odbiera dziecko ojcu i eskortuje
matkę opuszczającej ognisko domowe. W ciągu jednego wieczoru szczęśliwe młode małżeństwo staje się koszmarnym związkiem
nienawidzących się osób, wzajemnie się oskarżających przed adwokatami. Marko jest wiec alkoholikiem i brutalem znęcającym się
nad żoną i pojącym dziecko piwem. Ten sam lekko potargany i stylowo nieogolony, lecz zawsze w dobrze dobranej koszuli i
marynarce, ten sam kochający i w dodatku taki zdolny. Zdolny, jak się okazuje, do wszystkiego, żeby tylko spotykać się z
synem...
 |
 |
"Sprawa Knuta"
Sie haben Knut
Niemcy 2003, 107 min
Reżyseria: Stefan Krohmer
Scenariusz: Daniel Nocke,
Zdjęcia: Benedict Neuenfels,
Muzyka: Heaven 17, Nick Drake, Pack Jam, Bert
Jansch,
Montaż: Stephan Krumbiegel,
Scenografia: Thilo Mengler, Thomas Prommersberger,
Kostiumy: Silke
Sommer,
Występują: Valerie Koch (Nadja), Hans-Jochen Wagner (Ingo), Pit Bukowski (Niklas), Alexandra Neldel (Sylvia),
Ingo Haeb (Knut), Stephan Hornung (Rolf), Jimi Lee King (Lars), Daniel Nocke (Wolfgang), Anneke Kim Sarnau (Birgit), Markus
Sieber (Jan), Rainer Strecker (Michael), Devid Striesow (Lutz), Nina Weniger (Petra), Marc Zwinz (Jens)
Nagrody i wyróżnienia: 53. MFF w Berlinie 2003 (program Perspectives Deutsche Filme); FilmKunstFest Schwerin 2003 -
nagroda za reżyserię dla Stefana Krohmera.
Tyrol, 1983 rok, zima, piękna zima, zresztą w Tyrolu każda zima jest piękna. Stare schronisko na skraju lasu, niedaleko
wyciąg. Wymarzone warunki do zimowego wypoczynku. Jest późny wieczór - Ingo (Hans-Jochen Wagner) próbuje wykorzystać nastrój
i wyznaje miłość swojej Nadji (Valerie Koch), która go zaprosiła do tego wakacyjnego domu swoich dawno rozwiedzionych
rodziców. Przyciemnione światło, butelka czerwonego wina... Nagle nastrój pryska - słychać warkot nadjeżdżających aut i
walenie do drzwi: Cześć! To my, przyjechaliśmy na zaproszenie Knuta! Brata Nadji, który zapomniał uprzedzić o najeździe
znajomych. Jest ich coraz więcej i zajmują wszystkie pokoje. Niweczą całkowicie romantyczne plany Ingo. W dodatku nie ma
Knuta. Od jutra na narty! Tego Ingo też nienawidzi, ale cóż zrobić - są w Tyrolu, jest piękna zima... Śpiewają, grają na
gitarach, hałasują, dyskutują o polityce, a jakże, przecież jest rok 1983. Czekają na Knuta - sprawcę całego zamieszania.
Jednak Knut nie przyjedzie, bo został zatrzymany przez policję. Wolfgang (Daniel Nocke), zaufany towarzysz Knuta, nie zna
szczegółów, czy nastąpiło to podczas demonstracji antynuklearnej, czy innej akcji bezpośredniej, w każdym razie: Mają Knuta!
Oni, jego towarzysze, solidaryzując się z nim, chcieliby pomóc. Na pewno nie wypada bawić się i jeździć na nartach, gdy
przyjaciel w więzieniu. Ale jesteśmy w Tyrolu, jest piękna zima...Głosujmy: wyjeżdżamy czy zostajemy? Zostaną - będą
zjeżdżali ze smutniejszymi minami. A wieczorem cóż szkodzi odrobina muzyki i tańca? Knutowi to ani nie pomoże, ani nie
zaszkodzi. Jednak tańczyć z dziewczyną Knuta, nie wypada, gdy on za kratami, a dopuścił się tego Rolf (Stephan Hornung).
Grupa musi zareagować. Grupa, a właściwie samozwańczy liderzy reagują - Rolf ląduje w zaspie, a jego narty w leśnych
ostępach. Nic dziwnego, że chłopak wściekły odjeżdża. Grupa jest surowa, ale sprawiedliwa, w dodatku dumna z siebie.
Nazajutrz okazuje się jednak, że Knut (Ingo Haeb) dociera do schroniska - zatrzymanie było całkiem niegroźne i znów wszyscy
mogą być razem. Oprócz Rolfa. No i Ingo coraz gorzej czuje się w tej sympatycznej, acz trochę groźnej grupie...
|
 |
"Współlokator"
1/2 Miete
Niemcy 2002, 92 min
Reżyseria: Marc Ottiker
Zdjęcia: Stefan Runge,
Muzyka: Stefan Giuliani, Marc Ottiker,
Montaż: Achim Seidel,
Dźwięk: Tilo
Busch, Ansgar Frerich, Ralf Hamann,
Scenografia: Birgit Esser, Kostiumy: Elisabeth Kraus,
Występują: Stephan
Kampwirth (Peter), Doris Schretzmayer (Paula), Natascha Bub (Julie), Alexander Beyer (Georg), Sven Pippig (Heinz Felder),
Christoph Krix (Gerry Wirtz), Martin Ecker (Frank), Thomas Kapielski (Schrader), Sandra Borgmann (Annette)
Nagrody i wyróżnienia: MFF w Hofie 2002 - nagroda za scenografię dla Birgit Esser; MFF w Hamilton na Bermudach 2003 -
wyróżnienie specjalne dla Marca Ottikera; MFF w Rotterdamie 2003 - nominacja; MFF w Chonju (Korea Poludniowa) 2003 - nagroda
za najlepszy film nakręcony kamerą cyfrową; Brooklyn FF 2003 - nagroda za najlepszy scenariusz.
Przez ostatnie 5 lat Peter (Stephan Kampwirth) spędzał praktycznie cały swój czas przy komputerze i w sieci. Był hakerem
łamiącym kody dostępu i cholernie dobrze mu to szło. Hakerstwo tak bardzo go wciągnęło, że całkiem zatracił poczucie
rzeczywistości. Świat wirtualny stał mu się bliższy niż realny. Jego dziewczyna, Julia (Natascha Bub) miała podobne podejście
do życia - tyle tylko, że rolę komputera i sieci spełniały w jej przypadku pigułki, nad którymi w końcu straciła kontrolę.
Pewnego ranka, Peter, oderwawszy się na moment od komputera i wyrwawszy ze świata wirtualnego, znalazł w wannie ich
mieszkania jak najbardziej realną, ale - niestety - martwą Julię. Doznał szoku i w pierwszym odruchu opuścił mieszkanie i
Berlin. Autostopem zabrał się do Kolonii, gdzie zaczął wkradać się do mieszkań w czasie nieobecności ich właścicieli, by
przespać choć kilka godzin czy umyć się. To w pewnym sensie było przedłużeniem jego działalności hakerskiej. Peter włamywał
się do mieszkań i do życia ich właścicieli, gdyż po pewnym czasie zaczął w nie ingerować. Chciał pomagać, jak choćby w
przypadku pisarza, któremu podczas jego nieobecności podsunął pomysł rozwiązania akcji. Z drugiej strony właściciele mieszkań
zauważają, że ktoś ich odwiedza, ale ponieważ nigdy nic nie ginie i nie ma właściwie żadnych śladów obecności intruza, poza
próbami udzielania pomocy, postanawiaja brać udział w tej grze, bliższej światu wirtualnemu niż realnemu.
Film, określony mianem "cybernetycznego thrillera", jest częścią projektu pn. "Radical Digital", zainicjowanego przez Wima
Wendersa i jego firmę producencką Road Movie, skierowanego do najmłodszego pokolenia reżyserów, kręcących z reguły przy
użyciu kamer cyfrowych.
"Mapa serca"
Der Felsen
Niemcy 2001, 116 min
Reżyseria: Dominik Graf
Scenariusz: Markus Busch, Dominik Graf,
Zdjęcia: Benedict Neuenfels,
Muzyka: Dieter Schleip, Dominik
Graf,
Montaż: Hana Müllner,
Scenografia: Claus-Jürgen Pfeiffer,
Kostiumy: BarbaraGrupp,
Dźwięk:
Fabian Römer, Marcel Spisak, Tom Weber,
Występują: Karoline Eichhorn (Katrin), Antonio Wannek (Malte), Sebastian
Urzendowsky (Kai), Ralph Herforth (Jürgen), Peter Lohmeyer (Robert), Caroline Schreiber (pani Foster), Ulrich Gebauer (pan
Foster)
Nagrody i wyróżnienia: 52. MFF w Brlinie 2002 - nominacja do Zlotego Niedźwiedzia dla Dominika Grafa; Bavarskie
Nagrody Filmowe 2002 w kategoriach: najlepsza aktorka - Karoline Eichhorn, najlepsi producenci - Gloria Burkert, Andreas
Bareiß, Peter Herrmann (także za "Nigdzie w Afryce"); Niemieckie Nagrody Filmowe 2002: Zlota Lola za montaż dla Hany Müllner
oraz nominacje w 3 kategoriach: najlepszy aktor - Antonio Wannek, aktorka - Karoline Eichhorn, reżyser - Dominik Graf; MFF w
Ourense 2002 - nagroda dla najlepszej aktorki - Karoline Eichhorn; Nagrody Niemieckiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych
2003 za montaż dla Hany Müllner i muzykę dla Dietera Schleipa.
W malowniczej scenerii Korsyki rozgrywa się miłosny dramat Katrin (Karoline Eichhorn). Jej szef i wieloletni kochanek, prawie
jak mąż wyznaje jej, że jego żona jest w ciąży. Wszystkie jej nadzieje i plany życiowe nagle legły w gruzach. Nie będzie już
rozwodu, który był obiecywany od wielu lat, nie będzie wspólnego domu, dzieci. Trzeba pogodzić się z wielką życiową
przegraną. Ale Katrin godzić się wcale nie chce. Jest zdruzgotana, ale nie pogodzona. Jednak gdy spotyka na swojej drodze
Malte'a (rewelacyjny Antonio Wannek), głodnego przygód młodzieńca, wiele zdaje się wskazywać, że jej zła passa odwróciła
się...
Znany ze swej precyzji w budowaniu postaci i dramatycznych sytuacji, a także nastroju i wizualnej doskonałości obrazów
filmowych, Dominik Graf, w zgodnej opinii krytyków stworzył swoje najbardziej osobiste dzieło, co zresztą docenili jurorzy
krajowych i międzynarodowych festiwali.
