Ostre, precyzyjne cięcia. Krople krwi, probówki, sok cieknący z dojrzałych owoców, zapach kobiety. Namiętność, erotyzm, chirurgiczne narzędzia, zbrodnia. To nic nowego dla Pedro Almodovara. Role są doskonale obsadzone, działania postaci umotywowane, tajemnica odsłaniana powoli, ale luki wypełniane pieczołowicie. Zapraszamy na premierowe pokazy najnowszego filmu Pedro Almodovara "Skóra, w której żyję", nominowanego do Złotej Palmy w Cannes, tylko w Kinie Charlie!

Kim jest piękna Vera (Elena Anaya) zamknięta w jednym z pokojów w jego rezydencji? Wydaje się naga, ma na sobie tylko obcisły kombinezon w cielistym kolorze. Dlaczego podarła wszystkie sukienki? Leży na czerwonym kocu i czyta książki. Ledgard obserwuje ją czasem przez weneckie lustro. Ona usiłuje popełnić samobójstwo. Chirurg znajduje ślady cięcia nie tylko w okolicy nadgarstków, ale i na piersiach. Dlaczego seks nie sprawia jej przyjemności? Podobno Ledgard bada możliwości tworzenia syntetycznej skóry, lepszej od naturalnej.

Pedro Almodovar połączył w spójną całość dramat o anty-transseksualizmie i komedię o mężczyźnie opętanym wizją zemsty oraz pamięcią o swojej zmarłej żonie. Wplótł w intrygę sensacyjne wątki i pokazał wszystko w obiektywie Jose Louise Alcaine'a (z którym współpracował podczas realizacji "Złego wychowania" i filmu "Volver"). "Skórę, w której żyję" bardzo dobrze się ogląda, fabuła nie rozczarowuje i nie nudzi. Kiedy odkryjemy wszystkie tajemnice skrywane przez reżysera, historia Ledgarda i Very otwiera się na szereg interpretacji - etycznych, społecznych i wkraczających na szerokie wody wciąż modnych badań natury Genderowej. Reżyser nie zrezygnował przy tym ze swoich przyzwyczajeń do portretowania pięknych kobiet, niejednokrotnie rozbiera Elenę Anayę i oczami Ledgarda kontempluje jej wyjątkową urodę. W epizodzie pojawia się nawet wątek matki, o której syn nie wie wszystkiego. Ciała drżą, a prawo pożądania odgrywa główną rolę pośród ciemności.