Antenna UK 02


El Presidente: 100 mph reż. Rupert Jones

Teledyski skoncentrowane na zespole, który po prostu wykonuje swój utwór, nie grzeszą zbyt wielką oryginalnością. Dlatego dla reżysera dużym wyzwaniem jest zrobienie czegoś naprawdę interesującego i innego od tysięcy nakręconych wcześniej teledysków. W tym doskonałym, utrzymanym w jaskrawych kolorach klipie dla El Presidente, Rupert Jones świetnie radzi sobie ze sztampą i mimo że koncentruje się na zespole, bez problemu utrzymuje uwagę widzów do samego końca. Wideo nakręcono w ciągu jednego dnia, a sam Jones przyznaje, że najtrudniej kręciło się scenę z 9 kwadratowymi pokojami, która pojawia się na końcu teledysku. W rzeczywistości do dyspozycji było tylko jedno pomieszczenie, ale choreografię zaplanowano wyjątkowo starannie, żeby uniknąć wszelkich pomyłek.


Four Tet: Smile Around The Face reż. Dan Wilde

Jedyny w swoim rodzaju teledysk nakręcony jako 'dzień z życia ...', w którym główną rolę gra Mark Heap, znany z wielu telewizyjnych komedii, filmów i programów, w tym z popularnego show Spaced. Udział w nim był ciężką pracą dla aktora, który w trakcie kręcenia teledysku został uwiązany w Snorry Cam (rodzaj instalacji, którą przyczepia się do czyjegoś ciała tak, żeby unieruchomić je w jej ramach przez cały czas filmowania). Świetnie wykonany, budzący współczucie dla cierpiącego aktora. Klip został nakręcony jako część albumu DVD, Everything Ecstatic, wyprodukowanego przez Four Tet pod koniec zeszłego roku.


Mike Fellows: AM reż. Karni+Saul

Reżyserzy tego niezwykle romantycznego klipu są partnerami nie tylko w pracy, ale także w życiu osobistym. Karni jest fotografem specjalizującym się w modzie i portrecie, a Saul zajmuje się animacją. Zostali odkryci przez ludzi z brytyjskiej Virgin Records, którzy docenili ich krótki metraż zrobiony dla showstudio.com, należącego do Nicka Knighta, oraz londyńskiego Fashion and Textile Museum. Obecnie pracują dla jednej z najlepiej prosperujących firm produkcyjnych, Flynn Productions.


The Cribs: Mirror Kissers reż. Diamond Dogs

Mirror Kissers to kolejny przykład teledysku, którego wykonanie było ogromnym wyzwaniem dla reżyserów. Nakręcony techniką cyfrową materiał o zespole poddano edycji na laptopie, a następnie wysłano jako sekwencję obrazów. Każdy był potem jeszcze edytowany w Photoshopie i ostatecznie wydrukowany na papierze. Ogólnie reżyserzy i animatorzy wykonali 2700 zdjęć, na co zużyto 2,1 km papieru, który po zakończeniu pracy oddano do recyklingu (na końcu animacji widnieje logo 'recycle').


Emiliana Torrini: Heartstopper reż. David Lea

David Lea stworzył dla Emiliany Torrini teledysk, w którym artystka opowiada intymną historię o stracie i rozpaczy przy użyciu bardzo brytyjskiego medium, teatrzyku kukiełkowego, świetnie znanego wielu pokoleniom brytyjskich dzieci. Emiliana używając kukiełek wyznaje, że w życiu nie ułożyło jej się nic, ale ostatecznie zdaje sobie sprawę z tego, że wszystkie swoje problemy spowodowała ona sama.

Klip nakręcono w cztery dni - trzy poświęcono na pracę z kukiełkami, czwarty - z piosenkarką i autorką tekstu. David, mimo że w branży pracuje od niedawna, już został nagrodzony w Danii i Francji. Ponadto, kukiełki na potrzeby tego teledysku wykonał ręcznie wspólnie z ojcem.


Nizlopi: JCB reż. : Laith Bahrani

Pod koniec zeszłego roku ta niesamowita animacja doprowadziła dziwaczną piosenkę całkiem nieznanego zespołu na sam szczyt brytyjskich list przebojów. Pomimo tego, że sam zespół gra dość kiepsko, teledysk podbił serca publiczności, po tym, jak został rozesłany w Wielkiej Brytanii drogą mailową. Laitha Bahraniego zainspirował nastrój tęsknoty i niewinności tej piosenki, ale sam teledysk odbija też osobistą tragedię, jaką przeżył reżyser na krótko przez rozpoczęciem produkcji - śmierć własnego ojca. Stąd klip to także zapis zmiany w podejściu do relacji ojciec-syn i jej nowe znaczenie dla Bahraniego. Reżyser teledysk zadedykował pamięci ojca, Haritha Bahraniego.


Coldcut: Whistle & A Prayer reż. Woof Wan Bau

Teledysk to pierwsza pozycja z albumu DVD, który został wydany we wrześniu tego roku przez Coldcut, pionierów w dziedzinie sztuk audiowizualnych i założycieli wydawnictwa Ninja Tune. DVD zespołu jest dodatkiem do pierwszego od ośmiu lat albumu studyjnego - Sound Mirrors. Chcąc uciec od schematów tworzenia teledysków, do realizacji DVD Coldcut zaprosili reżyserów oryginalnych, którzy byliby w stanie oddać ich własną wizualną interpretację muzyki, traktując ich jak artystów,a nie techników wykonujących swoją pracę i płacąc tak samo jak zaproszonym do współpracy wokalistom i muzykom.


Plan B: No Good reż. Daniel Levi

Nieczęsto zdarza się, że akcja teledysków hip-hopowych kręci się wokół czegoś innego niż tylko samochody, dziewczyny, grube łańcuchy i inne błyskotki. Na tym tle klip Daniela Levi do piosenki 'No Good' wyróżnia się niezwykłą kreatywnością. Reżyser nakręcił ten teledysk metodą animacji stop-motion w siedem dni, z czego pięć zajęła praca z artystą, a dwa montowanie ujęć. Teledysk przedstawia mieszkanie, w którym wszystko dzieje się samo i piosenkarza, którym rządzą ożywające rzeczy: jego ubrania same się na nim zmieniają, sznurówki ściągają go z fotela albo łóżka.


SYLWETKA REŻYSERA: DOUGAL WILSON

Dougal, zanim zaczął zajmować się reżyserią, pracował jako autor tekstów reklamowych w Lrith Agency w Edynburgu, zajmującej się tworzeniem reklam m.in. dla firmy browarniczej Tennants oraz Irn-Bru. Mimo sukcesów w branży, zdecydował się na samodzielną pracę jako reżyser. Po nakręceniu kilku teledysków dla zaprzyjaźnionych zespołów, wysłał próbki swojej pracy do paru londyńskich firm produkcyjnych i niedługo potem podpisał kontrakt z Blink Productions, która reprezentowała go w branży reklamowej oraz z Colonel Blimp, reprezentującej go w branży teledysków. Bardzo szybko został uznany jednym z najbardziej obiecujących reżyserów klipów muzycznych w Londynie. W ciągu pięciu lat ugruntował swoją pozycję jako twórca doskonałych wideoklipów, zdobywających kolejne nagrody, w tym dla najlepszego reżysera podczas londyńskiego Creative and Design Awards. Jego styl jest bardzo różnorodny, zależy przede wszystkim od rodzaju zlecenia, jednak każdą pracę charakteryzuje wyrazisty i niekonwencjonalny pomysł.


Graffiti: What Is The Problem reż. Douglas Wilson

Teledysk został nakręcony w 2003 roku i jest pierwszym zrobionym na zlecenie profesjonalnej wytwórni, na nakręcenie którego Dougal dostał budżet. Był on niewielki, co dodatkowo motywowało reżysera do oryginalnych rozwiązań. Cięcia kosztów obejmowały np. 'pożyczenie' tłumu z antywojennej manifestacji.


Benny Benassi: Satisfaction reż. Dougal Wilson

Po bardzo pracowitym pierwszym roku w londyńskich wytwórniach, Dougal nakręcił Satisfaction dla Benny'ego Benassi i niewątpliwie w dużej mierze dzięki teledyskowi i jego popularności utwór zagościł na brytyjskich listach przebojów i programach muzycznych w brytyjskiej telewizji. Wideoklip zdobył wiele ważnych nagród, w tym dla najlepszego reżysera podczas rozdania nagród na dorocznej gali CADS w 2004 roku i ugruntował pozycję Wilsona jako jednej z najważniejszych postaci w branży.


Chikinki: Assassinator 13 reż. Douglas Wilson

Ten teledysk to świetny przykład perfekcyjnego planu i błyskotliwego pomysłu. Inspiracją dla Wilsona w tym przypadku był jednostajny rytm piosenki oraz kolorowe koszulki noszone przez zespół podczas jednego z występów zespołu. Klip został nakręcony dzięki niewielkim środkom i stosunkowo prostą techniką. Wizualnie ilustruje on rytm utworu, a z każdym uderzeniem zmienia się przynajmniej jeden element scenerii.


Klonhertz: Three Girl Rumba reż. Douglas Wilson

Zainspirowany książeczkami dla dzieci, z których można wycinać papierowe elementy, a potem sklejać je w modele lokomotyw czy nawet rzymskich rydwanów, Dougal postanowił zrealizować tą techniką cały teledysk. Wraz z grupą reżyserów przez trzy tygodnie przygotowywał wszystkie niezbędne papierowe modele, które ostatecznie przypominały kukiełki i były poruszane przez ludzi pociągających za specjalne linki. Prace nad samym kręceniem teledysku trwały cztery dni. I mimo że piosenka nigdy nie stała się wielkim hitem, teledysk zyskał dużą popularność, a Dougal został poproszony przez Orange o nakręcenie reklamy tą samą techniką.


The Streets: Fit But You Know It reż. Douglas Wilson

Początkowo bardzo prosty pomysł na nakręcenie tego teledysku, w którym Mike Skinner patrzy na nagle ożywające zdjęcia z wakacji, podlegał wielu zmianom podczas pracy nad klipem. Same słowa piosenki wnoszą dużo informacji, które stanowią dla reżysera podpowiedź co do strony wizualnej. Kręcenie wideoklipu zajęło w sumie trzy dni - dwa dni na Wyspach Kanaryjskich i dzień w Londynie, a w scenie w knajpie z kebabem można dostrzec samego Dougala. Ręce trzymające zdjęcia należą również do reżysera.


Dizzee Rascal: Dream reż. Dougal Wilson

Kolejny niezwykle oryginalny klip, Dream, ukazuje Dizzee Rascala jako postać w telewizyjnym show dla dzieci. Dizzee tworzy gry słowne, opowiadając o trudnej ścieżce, którą doszedł do sławy. Teledysk nakręcono w ciągu zaledwie dnia, co stanowiło duże wyzwanie, ale było konieczne ze względu na niski budżet. Pojawiają się w nim prawdziwe kukiełki z lat 50., które zostały przerobione tak, by wyglądały na współczesne. Klip ukazuje także różnicę między małymi kukiełkami a artystą, co osiągnięto dzięki skopiowaniu jego ubrań oraz pomniejszeniu ich do takich rozmiarów żeby pasowały na kukiełki.