|
6-13 marca 2006 r., kino Charlie Agnes i jego bracia Zdjęcia : Carl-Friedrich Koschnick, Muzyka: Martin Todsharow , Montaż : Juliane Lorenz, Simone Hofmann, Dźwięk : Heino Herrenbrück, Scenografia : Sabine Rudolph , Kostiumy : Lucia Faust , Występują : Martin Weiß (Agnes Tschirner), Moritz Bleibtreu (Hans-Jörg Tschirner), Herbert Knaup (Werner Tschirner), Katja Riemann (Signe Tschirner), Tom Schilling (Ralf Tschirner), Susan Anbeh (Desiree), Vadim Glowna (Günther Tschirner), Margit Carstensen (Roxy) Producent : Stefan Arndt, Produkcja : X Filme Creative Pool, Berlin, przy współpracy WDR, Kolonia, BR, Monachium i Arte, Strasburg, przy wsparciu Filmfoerderungsanstalt (FFA), BKM, FilmFernsehFonds Bayern, Filmstiftung NRW, Medienboard Berlin-Brandenburg, Dystrybucja zagraniczna (World Sales): Bavaria Film International Dept. Of Bavaria Media GmbH, Thorsten Schaumann, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, Tel.: +49 89 64 99 26 86, Fax: + 49 89 64 99 37 20, www.bavaria-film-international.de , e-mail: Bavaria.International@bavaria-film.de . Format: 35 mm., kolor cs, dźwięk w systemie Dolby Digital 5.1 Nagrody i wyróżnienia : Bawarska Nagroda Filmowa 2005 - za najlepszy scenariusz dla Oskara Roehlera; Niemieckie Nagrody Filmowe 2005: nominacja do Złotej Loli w kategorii najlepszy film, Złota Lola dla najlepszej aktorki drugoplanowej - Katji Riemann Agnes ( Martin Weiß ) jest transseksualistą, aktualnie ładną kobietą i tancerką w klubie, a po pracy normalną hausfrau w papilotach. Jeszcze jako mężczyzna została mężem i ojcem (jej spotkanie z synkiem jest jedną z najbardziej poruszających scen w filmie). Agnes prowadzi bardzo przeciętne Zycie, ma jednak kłopoty z gotowaniem obiadów mężowi, którego to tak bardzo denerwuje, że w końcu wyrzuca ją z domu. Agnes kochała najmocniej matkę, która w porywie młodzieńczych fascynacji politycznych zaangażowała się w ruch terrorystyczny spod znaku RAFu i została uwięziona w słynnym więzieniu Stammheim. O offu zdaje się dobiegać oskarżenie: zamiast zajmować się mężem i trzema synami. Bo Agnes to tylko jeden z trzech braci i wcale nie najbarwniejszy. Drugi brat, Hans-Jörg ( Moritz Bleibtreu ), jest bibliotekarzem-erotomanem z zaburzeniami osobowości i ze skłonnością do alkoholu - okresowo zwiększającą się na tyle, że wymaga terapii. O ile wygląd Agnes, zwłaszcza sceniczny, może budzić konsternację, o tyle wygląd i zachowanie Hansa-Jörga nad wyraz przeciętne, wręcz ocierające się o karykaturę grzecznego niemieckiego kawalera, prawda, że już nie pierwszej młodości. A więc koszula flanelowa w kratkę, wygnieciona marynarka i białe skarpetki, a nade wszystko - wiecznie śliniące się usta na widok każdej ładniejszej dziewczyny w bibliotece, no i podglądanie w ubikacji defekujących pań. Z wyglądu najśmieszniejszy, choć nierzadko widzom wcale nie jest do śmiechu, i z pozoru najmniej groźny. Jednak to on jest potworem, choć dowiadujemy się o tym dopiero na końcu. Trzeci brat, Werner ( Herbert Knaup ), jest chlubą rodziny, choć pewnie jego matka nie podzielałaby tego zdania. To polityk - dobrze ustawiony i pnący się do góry. W pracy. W domu, a właściwie parterowym domku z ogródkiem, jego kariera przedstawia się całkiem odmiennie. Żona (znakomita, słusznie nagrodzona Katja Riemann ) i starszy syn, oboje z artystycznymi ambicjami, ale chyba tylko ambicjami, nienawidzą go i poświęcają wiele czasu i wysiłku, by go poniżyć. Pozostaje mu młodszy syn, ale to nie zaspokaja jego oczekiwań. Chciałby być podziwiany i kochany, a zamiast tego otrzymuje codzienne duże dawki kpiny i wzgardy. Próbuje walczyć, ale przegrywa. Ośmiesza się i poniża jeszcze bardziej. Jest potwornym yuppie, ale dostaje za swoje z nawiązką. Przede wszystkim od najbliższych, a to boli najbardziej. Roehler jest bardzo surowym sędzią. Karze wszystkich, nawet ojca trzech braci (w tej roli niesamowity Wadim Glowna z długimi siwymi włosami hippisa, któremu usługuje wiecznie płaczący lokaj). Na polityku oczywiście nie zostawia suchej nitki, Hansa-Jörga kompromituje i demaskuje, a najsympatyczniejszego z braci, Agnes, uśmierca. I tu zaczyna się problem z tym filmem. Roehlerowi zabrakło albo czasu, albo cierpliwości. Bo pointa, do której dochodzi ten bardzo sprawnie, można by wręcz powiedzieć - bez zbędnych komplementów - zrealizowany na poziomie dobrych opowieści hollywoodzkich (które pewnie uchodziłyby za europejskie), rozczarowuje i tyle. Może w formie usprawiedliwienia trzeba dodać, że " Elementarteilchen" (2006), najnowszy film Roehlera, bezsprzecznie jednego z najciekawszych obecnie reżyserów niemieckich, był jedną z najczęściej omawianych premier Berlinale 2006, choć nie wszystkim się podobał. Renomowanemu polskiemu krytykowi Tadeuszowi Sobolewskiemu nie spodobał się zdecydowanie, czemu dał wyraz w swoim omówieniu festiwalu i chcąc dodatkowo zrazić reżysera czytelnikom nazwał go "telewizyjnym rzemieślnikiem" ("Gazeta Wyborcza" z 13. 02. 06, s. 15), choć z telewizją Roehler nie współpracuje z zasady (w całej jego filmografii znajduje się tylko jeden film telewizyjny z 1999 r.). OSKAR ROEHLER , ur. 1959 r. w Sternberg. Wychowywał się w Londynie, Rzymie i Norymberdze. Przeniósł się do Berlina na początku lat 80. i zajął się dziennikarstwem jako free lancer i pisarstwem. W 1984 r. opublikował tom opowiadań pt. "Das Abschnappuniversum". Pisał scenariusze dla Niklausa Schillinga (Deutschfieber, 1991), Christopha Schlingensiefa i Marka Schlichtera. W 1997 r. zadebiutował filmem pełnometrażowym "Silver Countdown". Jego największym artystycznym osiągnięciem, jak dotąd, była " Die Unberührbare" (Nietykalna, 2000), nominowana do Oscara 2000, nagrodzona m. in. na MFF w Chicago, San Jose, i Miami oraz Rotterdamie i Istambule. Na Berlinale 2006 ostatni film Roehlera został wyróżniony Srebrny Niedźwiedziem dla najlepszego aktora Moritza Bleibtreu. FILMOGRAFIA REŻYSER Elementarteilchen (2006) Agnes und seine Brüder (2004) Angst (2003) Suck My Dick (2001) Die Unberührbare (Nietykalna) (2000) Gierig (1999) Latin Lover (1999) (TV) Silvester Countdown (1997) Famous Nothing (1996) film krótki Gentleman (1995) Hard (1995) film dok. Mister Proper (1995) film krótki Sheila (1994) film krótki 
Biegnij Lola, biegnij Lola rennt Niemcy 1998 81 min. Scenariusz i reżyseria: Tom Tykwer Zdjęcia : Frank Griebe, Muzyka: Reinhold Heil, Johnny Klimek, Tom Tykwer , Montaż : Mathilde Bonnefoy, Dźwięk : Frank Behnke , Scenografia : Alexander Manasse , Kostiumy : Monika Jacobs , Występują : Franka Potente (Lola), Moritz Bleibtreu (Manni), Herbert Knaup (ojciec), Nina Petri (Jutta Hansen), Armin Rohde (pan Schuster), Joachim Król (Norbert von Au), Ludger Pistor (pan Meier), Suzanne von Borsody (pani Jäger), Sebastian Schipper (Mike), Producent : Stefan Arndt, Produkcja : X Filme Creative Pool, Berlin, przy współpracy WDR, Kolonia, przy wsparciu Filmfoerderungsanstalt (FFA), BKM, FilmFernsehFonds Bayern, Filmstiftung NRW, Medienboard Berlin-Brandenburg, Dystrybucja zagraniczna (World Sales): Bavaria Film International Dept. Of Bavaria Media GmbH, Thorsten Schaumann, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, Tel.: +49 89 64 99 26 86, Fax: + 49 89 64 99 37 20, www.bavaria-film-international.de , e-mail: Bavaria.International@bavaria-film.de Format: 35 mm., kolor cs, dźwięk w systemie Dolby Digital Nagrody i wyróżnienia : film i jego twórcy zdobyli 38 nagród i nominacji, a wśród nich: Nagrodę Publiczności Festiwalu Sundance 1999; Nagrodę Ernsta Lubitscha 1999; Niemieckie Nagrody Filmowe 1999 - 7 Złotych Loli dla najlepszego filmu, reżysera, za najlepszy montaż - dla Mathilde Bonnefoy, zdjęcia - dla Franka Griebego, najlepszej aktorki drugoplanowej - Niny Petri i aktora drugoplanowego - Herberta Knaupa oraz nagroda publiczności niemieckiej. Historia, opowiedziana w tym filmie, jest bardzo prosta, ale za to opowiedziana w trzech wariantach. Mannie ( Moritz Bleibtreu ) jest drobnym przestępcą, pracującym dla gangu złodziei samochodów. Pewnego dnia przewozi duże pieniądze dla swoich szefów, ale w metrze zostawia reklamówkę z całą sumą. Jeśli nie odda pieniędzy za 20 minut, zginie. Mannie dzwoni do swojej dziewczyny Loli (rewelacyjna Franka Potente , która zawdzięcza tej roli światową karierę ) i prosi ją o pomoc. Lola biegiem rusza na pomoc ukochanemu, by w ciągu 20 minut zdobyć 100 tysięcy marek. Czy zdąży i uratuje Manniego? Tykwer odpowiada na to pytanie po trzykroć, dając przy tym niewymuszony popis wirtuozerii reżyserskiej. Wszystko w tym filmie "zagrało". Berlin i jego odradzający się charme, dość schematyczna gangsterska fabuła i jej skomplikowane warianty, popisowa gra młodych aktorów, tempo - szybkie, ale i bardzo precyzyjnie odmierzone, zdjęcia, animowane wstawki, muzyka, humor i dramat, punkowska lekkość, ale świadomość tradycji. Całkowicie oryginalna i świeża propozycja artystyczna grupy młodych filmowców pod wodzą Tykwera - z perspektywy mogłaby uchodzić jeśli nie za manifest, to na pewno prezentację możliwości kreacyjnych. "Lola" zmieniła wszystko w kinie niemieckim ostatnich 10, a nawet 15 lat. Wpłynęła nawet na zmianę nazwy nagród niemieckiego przemysłu filmowego, które od dziesięcioleci nazywano "Taśmami" (Złotymi, Srebrnymi itd.), a od niedawna "Lolami". Oczywiście, nazwa nagród nawiązuje poza tym do Loli Loli - bohaterki "Błękitnego anioła", wykreowanej przez Marleną Dietrich oraz bohaterki "Loli" Rainera Wernera Fassbindera z 1981 r. Niemcy, a filmowcy niemieccy w szczególności, zdają się być wyjątkowo przywiązani do tego imienia. Lola biegnie, bo ma mało czasu, biegnie, bo lubi, nie ma samochodu, ani nawet roweru. Biegnie po ulicach centrum Berlina, bo tam rozgrywa się akcja filmu i Berlin ma się stać niedługo jedną z najważniejszych i najmodniejszych stolic Europy (także za sprawą tego filmu). Biegnie nieprzypadkowo, choć w pierwszej chwili nie zauważamy, że wybór drogi ma jakieś znaczenie. Jednak po krótkiej analizie, okazuje się, że biegnie trasą wyznaczoną przez ważne wydarzenia w niemieckiej historii, a szczególnie niemieckiego kina. A więc przebiega niedaleko miejsca, gdzie teraz trwa budowa, ale gdzie w końcu XIX wieku mieściło się Varietés "Wintergarten", w którym bracia Skladanowscy przedstawili berlińskiej publiczności pierwszy pokaz filmowy (na 2 miesiące przed braćmi Lumiere w Paryżu). Później przebiega niedaleko podwórka, gdzie Wim Wenders kręcił "Niebo nad Berlinem", a chwilę wcześniej przez plac, gdzie hitlerowcy palili książki i gdzie dziś zlokalizowano jeden z najciekawszych na świecie pomników pod powierzchnią placu. A więc Lola biegnie świadomie przez historię Niemiec i niemieckiego filmu, choć jest tylko dziewczyną podrzędnego gangstera i ma marchewkowe włosy. Jej miłość i chęć oddania chłopakowi, którego kocha, to jednoczenie wyznanie wiary młodego reżysera, Toma Tykwera, kochającego kino, niemieckie kino. TOM TYKWER, ur. 1965 r. w Wuppertalu. W 1984 r. przeniósł się do Berlina, gdzie przez 10 prowadził kino studyjne Moviemento. Współpracował również z telewizją, dla której kręcił filmowe portrety swoich ulubionych reżyserów: Wendersa, Kaurismakiego, Greenawaya i von Triera. Zadebiutował krótkometrażowym "Because" w 1991 r., zaś pierwszą fabułę nakręcił w 1993 r. Debiutancka "Die tödliche Maria" zwróciła uwagę krytyki i publiczności na młodego reżysera. Następne filmy pokazały, że Tykwer jest jednym z najciekawszych twórców, a "Biegnij Lola, biegnij" sprawiła, że z jego nazwiskiem zaczęto kojarzyć odnowę całego niemieckiego kina. Zwłaszcza, że Tykwer jest współzałożycielem firmy producenckiej X Filme Creative Pool, z którą związana jest grupa najważniejszych dla tej odnowy twórców. Tykwer jest także producentem oraz autorem muzyki. W 2006 r. pracuje równocześnie nad 3 projektami filmowymi. FILMOGRAFIA REŻYSER Das Parfum - Die Geschichte eines Mörders (2006) Paris, je t'aime (2006) - (część pt. "10th arrondissement") True (2004) film krótki Niebo (2002) Księżniczka i wojownik (2000) Biegnij Lola, biegnij (1998) Winterschlaefer (1997) Die tödliche Maria (1993) Epilog (1992) Film krótki Because (1990) Film krótki 
Rossini Niemcy 1997 110 min. Reżyseria: Helmut Dietl Scenariusz: Helmut Dietl, Patrick Süskind, Zdjęcia: Gernot Roll, Muzyka: Dario Farina, Paolo Monte, Montaż: Inez Regnier, Scenografia: Albrecht Konrad, Katja Schmidt, Kostiumy: Bernd Stockinger, Występują: Mario Adorf (Paolo Rossini), Heiner Lauterbach (Oskar Reiter), Gudrun Landgrebe (Valerie), Joachim Król (Jakob Windisch), Hannelore Homer (Charlotte Sanders), Armin Rohde (Dr. Sigi Gerber), Jan Josef Liefers (Bodo Kriegnitz), Götz Georgie (Uhu Zigeuner), Producent: Helmut Dietl, Norbert Preuss, Produkcja: Diana Film, BA Film, Bavaria Film, Fanes Film, Dystrybucja: Inter Nationes Bildungsmedien & Film Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital Nagrody i wyróżnienia: Bawarskie Nagrody Filmowe 1997 w kategoriach: najlepszy aktor - Heiner Luterbach, najlepszy reżyser, najlepszy młody aktor - Jan Josef Liefers; Nagroda Bambi 1997 dla filmu narodowego - Heiner Luterbach; Niemieckie Nagrody Filmowe 1997: Złote Taśmy w kategoriach najlepszy film, najlepszy reżyser, najlepsza aktorka drugoplanowa - Martina Gedeck; Europejska Nagroda Filmowa 1997 dla najlepszego aktora Mario Adorfa. Rossini to włoska restauracja w centrum Monachium. Przychodzą tu ludzie sukcesu, życiowi nieudacznicy, artyści i urzędnicy. Wszyscy mają wspólną cechę: są samotni i szukają miłości. Rossini ma od lat stałych bywalców, dla których restauracja stała się drugim domem. Należą do nich: zapracowany chirurg plastyczny, dziennikarz, producent filmowy, piękna aktorka Valerie, trzech bankierów, dla których liczy się tylko pozbycie limitu na karcie kredytowej, nerwowy alergik i poeta. Wszyscy przychodzą porozmawiać, załatwiać interesy, flirtować - byleby zapomnieć o samotności, która dopada ich po wyjściu z restauracji. Niekonwencjonalna komedia z pokaźną dawką satyry społecznej. Cudowne zdjęcia, niespodziewane zwroty akcji, dynamiczna narracja i znakomita gra aktorów, zwłaszcza: Götza George'a, Mario Adorfa czy Veroniki Ferres. HELMUT DIETL , ur. 1944 r. w Bad Wiessee. Studiował teatrologię i historię sztuki. Porzucił studia dla telewizji, a później pracy w teatrze, jako asystent reżysera. Pracował także jako producent i scenarzysta seriali TV. Dietl jest laureatem Złotej Nagrody im. Adolfa Grimme'a, dwóch Niemieckich Nagród Filmowych, a także amerykańskiego Złotego Globu i nominacji do Oscara za "Schtonk!". FILMOGRAFIA REŻYSER Vom Suchen und Finden der Liebe (2005) Late Show (1999) Rossini, oder die mörderische Frage, wer mit wem schlief (Rossini) (TVP) (1997) Schtonk! (1992) Kir Royal (1986) mini serial TV Monaco Franze - Der ewige Stenz (1983) mini serial TV Der Ganz normale Wahnsinn (1979) mini serial TV Der Durchdreher (1979) Münchner Geschichten (1974) mini serial TV 
Morderca Der Totmacher Niemcy 1995 114 min. Reżyseria: Romuald Karmakar Scenariusz: Michael Farin, Romuald Karmakar, Zdjęcia: Fred Schuler, Montaż: Peter Przygodda , Scenografia: Toni Lüdi, Kostiumy: Peri de Błagana, Występują: Götz Georgie (Fritz Haarmann), Hans-Michael Rehberg (komisarz Raetz), Matthias Fuchs (Machnik), Jürgen Hentsch (Dr. Ernst Schultze), Christian Honhold (strażnik Schweimler), Rainer Feisthorn (lekarz), Producenci: Gebhard Henke, Christian Granderath, Thomas Schühly, Romuald Karmakar, Produkcja: Pantera Film, Südwestfunk (SWF), Westdeutscher Rundfunk (WDR), Dystrybucja: Inter Nationes Bildungsmedien & Film. Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital Nagrody i wyróżnienia : Heska Nagroda Filmowa 1995 dla najlepszego filmu fabularnego dla Romualda Karmakara; MFF w Wenecji 1995: Puchar Volpiego dla najlepszego aktora Götza Georgiego, nominacja do Złotego Lwa dla Romualda Karmakara; Bawarska Nagroda Filmowa 1996 za najlepszą rolę męską dla Götza Georgiego, Niemieckie Nagrody Filmowe 1996: 3 Złote Lole w kategoriach - najlepszy film, reżyser, najlepszy aktor - Götz Georgie, nominacja do Oscara 1997. "Morderca" to film utrzymany w teatralnej konwencji, cała akcja dzieje się w pokoju przesłuchań, a aktorzy kreują sceniczne role. Film oparty na faktach jest wręcz dokumentalnym zapisem zeznań seryjnego zabójcy. Scenariusz powstał na podstawie protokołów sądowych autentycznej sprawy z 1924 roku, dotyczącej hanowerskiego handlarza Fritza Haarmanna, który w brutalny sposób zamordował ponad dwudziestu młodych mężczyzn. W rolę bestialskiego mordercy wcielił się fenomenalny niemiecki aktor Götz Georgie. Oglądając film czujemy, że mamy do czynienia z prawdziwym psychopatą, zwłaszcza, kiedy opisuje jak rąbał ciała i jaką czerpał z tego przyjemność. Fritz jest niedojrzały emocjonalnie, mimo że jest po pięćdziesiątce ma wciąż duszę dziecka, nie jest świadomy popełnionych czynów i nie wie co jest dobre, a co złe. Nie jest to film o zabijaniu, lecz o psychice seryjnego mordercy. ROMUALD KARMAKAR, ur. 1965 r. w Wiesbaden. Scenarzysta i reżyser, producent filmowy. Za "Manilę" otrzymał Srebrnego Lamparta na MFF w Locarno 2000, oraz Bawarską Nagrodę Filmową za scenariusz (z Bodo Kirchhoffem). W 2002 r. zdobył Nagrodę im. Adolfa Grimme'a za "Das Himmler Projekt" (z Manfredem Zapatką). FILMOGRAFIA REŻYSER Die Nacht sigt ihre Lieder (2004) Land der Vernichtung (2003) film dok. 196 bpm (2002) Das Himmler Projekt (2001) film dok. Manila (2000) Das Frankfurter Kreuz (1997) (TV) Der Totmacher (1995) Infight (1994) Der Tyrann von Turin (1994) Warheads (1989-92) film dok. Demontage IX, Unternehmen Stahlglocke (1991) Hunde aus Samt und Stahl (1989) Gallodrome (1988) Coup de boule (1987) Eine Freundschaft in Deustchland (1985). 
Decyzja Die Innere Sicherheit Niemcy 2000 108 min. Reżyseria: Christian Petzold
Scenariusz: Christian Petzold , Harun Farocki, Zdjęcia : Hans Fromm, Muzyka: Stefan Will, Montaż : Bettina Böhler, Dźwięk : Heino Herrenbrück, Scenografia : Kade Gruber, Kostiumy : Anette Guther, Występują : Julia Hummer (Jeanne), Barbara Auer (Clara), Richy Müller (Hans), Bilge Bingül (Heinrich), Günther Maria Halmer (Klaus), Producent : Florian Koerner von Gustorf, Produkcja : Schramm Film Koerner & Weber, Berlin przy współpracy z Hessische Rundfunk, Frankfurt, ARTE, Strasburg , Dystrybucja: First Hand Films, Esther van Messel, Bahnhofstr. 21, CH-8180 B ülach, tel.: +41 1 8 62 21 06, fax: +41 1 8 62 21 46, e-mail : info@firsthandfilms.com ; http://www.firsthandsfilms.com . Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby SRD Nagrody i wyróżnienia : Niemieckie Nagrody Filmowe 2001: nominacje w trzech kategoriach - 2 aktorskie dla Julii Hummer i Barbary Auer oraz reżyserska dla Petzolda, ostatecznie - Złota Taśma dla najlepszego filmu; nominacja do nagrody Złotego Alexandra oraz nagroda za scenariusz i wyróżnienie specjalne FIPRESCI ("za inteligentne i wrażliwe podejście do aktualnego tematu politycznego jako problemu egzystencjalnego") na MFF w Salonikach 2000; Nagroda za montaż dla Bettiny B öhler na Kinofest Lünen; 51. MFF w Berlinie 2001, program "Neue deutsche Filme"; 57. MFF w Wenecji; Heska Nagroda Filmowa 2001 w kategorii filmu fabularnego; Nagroda Niemieckiego Związku Krytyków filmowych 2002 dla najlepszego filmu fabularnego i za najlepszy montaż dla Bettiny B öhler. W katalogu towarzyszącym prezentacji filmu "Decyzja" podczas MFF w Wenecji Christian Petzold napisał kilka zdań pozornie niezwiązanych z jego treścią. Napisał o Wolfgangu Gramsie (nota bene bohaterze dokumentu "Black Box BRD"), który ukrywając się przed policją przez ponad 4 lata na wsi - warzył konfitury i komponował bluesy dla ukochanej. Petzold uderzyło, jak bardzo chciał normalnie, przeciętnie żyć jeden z najbardziej poszukiwanych terrorystów RAF, wróg publiczny, w końcu zresztą zastrzelony podczas obławy policyjnej, chciałoby się powiedzieć, jak wściekły pies. I temu problemowi Petzold poświęcił swój film. Pragnieniu normalnego życia, które musiało zrodzić się w ludziach ukrywających się przez kilkanaście lat, żyjących w niepewności i strachu. Jak i z czego mieli żyć? To prawda, że ostatnie lata działalności RAF to działania niemal czysto kryminalne - napady na banki, by zdobyć środki nawet nie na walkę podziemną, lecz przeżycie. Na jak długo mogły wystarczyć zrabowane pieniądze? To prawda, że do dziś świetnie funkcjonuje podziemie terrorystyczne w całej Europie: od kraju Basków i Irlandii do Turcji. Jak można sądzić, zawsze znajdzie się zapotrzebowanie na specjalistów w tym fachu. Cóż jednak począć jeśli już chce się zerwać z działalnością terrorystyczną? Nieważne, czy w wyniku przemyśleń i zmiany poglądów, czy po prostu ze znużenia. Albo dlatego, że ma się dziecko. Tak jak w przypadku Hansa i Clary, którzy przez 15 lat ukrywania się wychowywali córkę. Chcą żyć. Ukryć się w Portugalii czy na południu Europy, a najlepiej w Brazylii i tam żyć jak normalna rodzina. Tym bardziej, że już nie bezpieka, lecz tajemniczy prześladowcy (dawni towarzysze, dziś już całkowicie odideologizowani i skomercjalizowani, albo konkurenci z międzynarodowych organizacji przestępczych?) wpadli na ich trop. Wracają do Niemiec, by skorzystać z pomocy dawnych przyjaciół z organizacji oraz ziemnych skrytek na ostatnią godzinę, w których kiedyś ukryli broń, dokumenty i pieniądze. Przyjaciele jednak nie chcą lub nie mogą pomóc, a w skrytkach są banknoty wycofane już z obiegu. Jedyne, co może się jeszcze przydać, to na wpół zardzewiały pistolet. Teraz Hans i Clara myślą przede wszystkim o dziecku - to dla Jeanne i wyjazdu całej rodziny do Brazylii napadną na bank i zastrzelą niewinnych ludzi. Są już zwyczajnymi bandytami, może zawsze nimi byli... Petzold jest stanowczy w swojej diagnozie, zwłaszcza, że głównym tematem filmu nie uczynił przemiany moralnej pary terrorystów, lecz samotność wychowującego się w ciągłym strachu i poszukiwaniu schronienia dziecka. Jeanne chce być twarda jak jej rodzice - pali, kradnie w sklepie i idzie do łóżka ze świeżo poznanym chłopakiem. Jest jednak tylko zagubioną i przestraszoną dziewczyną. Jako 15-latka rozumie już, co prawda, że prowadzi wraz z rodzicami dziwne i niebezpieczne życie, coraz bardziej niebezpieczne. Jednak naiwnie chciałaby się ratować i ratunku szuka w miłości do przystojnego chłopaka poznanego niby przypadkiem jeszcze w Portugalii. To właśnie ta miłość przypieczętuje los całej rodziny wiecznych uciekinierów. Petzold jest stanowczy i niesentymentalny. CHRISTIAN PETZOLD, ur. 1960 r. w Hilden. Przyjechał do Berlina w 1981 r. Studiował germanistykę i teatrologię na Freie Universität w Berlinie w latach 1982-89. Ukończył również Niemiecką Akademię Filmowo-Telewizyjną (dffb) w Berlinie (1988-94). Film dyplomowy: "Pilotinnen" (1994). Jest także krytykiem filmowym. Podejmował różne prace w telewizji, był także asystentem reżyserów: Haruna Farockiego i Hartmuta Bitomsky'ego. FILMOGRAFIA REŻYSER Gespenster (2004) Toter Mann (2002) (TV) Die Innere Sicherheit (2001) Die Beischlafdiebin (1988) (TV) Cuba Libre (1996) (TV) Abzüge (1994) Pilotinnen (1994) Film dyplomowy Das warme Geld (1992/93) Film krótki Ostwärts (1991) Dokumentalny film krótki Süden (1990) Dokumentalny film krótki Weiber (1989) Film krótki Mission (1987) Film krótki. 
Nietykalna Die Unberührbare Niemcy 2000 100 min. Scenariusz i reżyseria: Oskar Roehler Zdjęcia : Hagen Bogdanski, Muzyka : Martin Todsharow, Montaż : Isabel Meier, Występują : Hannelore Elsner, Vadim Glowna, Jasmin Tabatabai, Michael Gwisdek, Lars Rudolph, Nina Petri, Tonio Arango, Producenci : Käte Ehrmann, Ulrich Caspar, Produkcja : Distant Dreams Produktion przy współpracy ZDF i Geyer Werke Berlin; Dystrybucja zagraniczna (World Sales): Bavaria Film International Dept. Of Bavaria Media GmbH, Michael Weber, Thorsten Schaumann, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, Tel.: +49 89 64 99 26 86, Fax: + 49 89 64 99 37 20, www.bavaria-film-international.de , e-mail: Bavaria.International@bavaria-film.de Format: 35 mm, film czarno-biały, dźwięk w systemie Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia: Niemieckie Nagrody Filmowe 2000: Złote Taśmy dla najlepszego filmu i najlepszej aktorki - Hannelore Elsner oraz nominacja dla najlepszego aktora - Vadima Glowny; MFF W Cannes 2000: film w programie Directors' Fortnight; Oscary 2000: nominacja dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego; MFF w Chicago 2000: Srebrny Hugo dla najlepszej aktorki Hannelore Elsner; Cinequest San José Film Festiwal: nagroda dla najlepszego filmu; MFF w Karlowych Warach 2000: nominacja do Kryształowego Globu i nagroda Don Kichota; Ourense Independent Film Festival 2000: Nagroda AEC za zdjęcia dla Hagena Bogdanskiego; Bawarska Nagroda Filmowa 2001 dla najlepszej aktorki Hannelore Elsner; MFF w Istambule 2001: Złoty Tulipan dla najlepszego filmu oraz wyróżnienie specjalne dla najlepszej aktorki Hannelore Elsner ; Miami Film Festival 2001: Nagroda FIPRESCI oraz wyróżnienie dla Hannelore Elsner i Hagena Bogdanskiego za zdjęcia; MFF w Rotterdamie 2001: Nagroda KNF. Hanna Flanders jest sławną komunizującą pisarką niemiecką, mieszkającą w Monachium w eleganckim apartamencie i ubierającą się w najelegantszych salonach mody przy Maximilianstrasse. W Niemczech zachodnich ludzie kupowali jej książki, gdyż krytykowała w nich zawzięcie kapitalizm i burżujską mentalność sytych. Z upodobaniem wydawano ją też w NRD. To jej schlebiało i podbudowywało samopoczucie, zwłaszcza, że pisała coraz mniej i powoli zaczęto mówić o schyłku jej kariery literackiej. Moment kryzysu nastąpił pod koniec 1989 roku, gdy Niemcy ogarnęła euforia burzenia muru i zjednoczenia. Dla Hanny był to moment przełomowy - jednak nie w sensie pozytywnym, lecz zdecydowanie negatywnym. To katastrofa: wyidealizowany kraj sprawiedliwości społecznej i prawdziwej demokracji robotników i chłopów zleje się w jedno z przeżartym zgnilizną burżujskim RFNem, którego dekadencki obraz od lat przedstawiała w swoich książkach. Pisarka, wciąż popijająca dry martini i łykająca tabletki antydepresyjne, postanawia udać się do Berlina, by zobaczyć na własne oczy, co się dzieje. Likwiduje mieszkanie i wyjeżdża. Co ciekawe, nie do wschodniego, lecz do zachodniego Berlina, do eleganckiego hotelu, w którym niegdyś świętowała triumfy, o czym pamięta uczynny portier oraz barowy żigolak. Chciałaby poznać też NRD, więc umawia się w wielkim państwowym wydawnictwie, niegdyś publikującym jej książki. Dziś na korytarzach tego propagandowego molocha redaktorzy świętują zburzenie muru. Hanna jest oburzona ich postawą - w dodatku nikt nie chce z nią rozmawiać. Jest już przeszłością, a wszyscy patrzą z nadzieją w przyszłość. Na szczęście pewna skromna redaktorka postanawia się nią zająć i nawet załatwia jej służbowe mieszkanie w jednym z bloków na peryferiach. Hanna ma swoje NRD. Nie wytrzymuje jednak w pustym mieszkaniu, idzie przez pole do osiedlowego baru. Tam też wszyscy świętują koniec komuny. W płaszczu od Chanel, ostro wymalowana chce pouczać świętujących robotników i urzędników. Nie powinni się cieszyć z końca najlepszego ze światów. To nie może dobrze się skończyć. Dochodzi niemal do awantury. Świat Hanny wali się jednak po cichu, bez hałasu. Spotka jeszcze byłego męża, z którym znowu nic jej nie wyjdzie i pojedzie do rodziców, burżujów z Hamburga, z którymi znów nie uda jej się porozumieć. Wróci do Monachium, do pustego mieszkania. Hanna nie ma dokąd pójść. Podczas spotkania z Roehlerem w Berlinie w 2000 r., tuż przed jego wyjazdem do Cannes, odniosłem wrażenie, że ten wrażliwy i niezwykle skromny młody człowiek bardziej przypomina polskich twórców kina niepokoju moralnego z lat 70., niż niemieckich młodych reżyserów pokolenia X, buńczucznych i pewnych siebie, którzy wierząc w kino środka podbijają przede wszystkim serca szerokiej publiczności. Dla Roehlera ważny jest przede wszystkim przekaz, przesłanie filmu. To przesłanie musi być ważne i aktualne. Może niekoniecznie chodzi mu o zmianę rzeczywistości, czego zdawali się chcieć zaniepokojeni moralnie Polacy, lecz o poruszenie najistotniejszych, najboleśniejszych problemów codzienności. A co jest najbardziej ważkim problemem aktualnie w Niemczech? Oczywiście sytuacja kraju po zjednoczeniu - trudny i często bardzo bolesny proces łączenia się dwóch światów, dwóch mentalności, dwóch systemów wartości w ramach jednego narodu. Owszem, nie pierwszy Roehler porusza ten temat, jednak tak dojrzałej i mądrej wypowiedzi dotąd w kinie niemieckim nie było. A jej wartość dodatkowo zwiększa fakt, że jest to wypowiedź uniwersalna - zrozumiała i przejmująca nie tylko dla Niemców (nieważne czy z dawnego RFN, czy NRD). Siła tego filmu tkwi jeszcze w jednym - jest to dzieło bardzo osobiste. Mówił o tym Roehler na spotkaniu w Berlinie, podkreślał, że zrobił ten film dla swego ojca i w hołdzie dla matki, pisarki Giseli Elsner, dla dwojga wspaniałych ludzi wiernych ideałom lewicowym przez całe życie. Ojciec zmarł zanim młodemu reżyserowi udało się ukończyć film, znał jednak scenariusz i pomagał przy jego pisaniu. I to się czuje oglądając film, czuje się, że opowiadana historia jest autentyczna, choć pozornie abstrakcyjna, zmyślona. Bo przecież, komu mogłoby nie podobać się zburzenie muru berlińskiego? OSKAR ROEHLER - patrz: AGNES I JEGO BRACIA 
Nigdzie w Afryce Nirgendwo in Afrika Niemcy 2002 141 min. Scenariusz (na postawie powieści Stefanie Zweig) i reżyseria: Caroline Link
Zdjęcia : Gernot Roll, Muzyka: Niki Reiser, Montaż : Patricia Rommel, Scenografia: Susann Bieling, Uwe Szielasko, Kostiumy: BarbaraGrupp, Dźwięk: Andreas Wolki, Występują: Juliane Köhler (Rettel Redlich), Merab Ninidze (Walter Redlich), Matthias Habich (Susskind), Sidede Onyulo (Owuor), Karoline Eckertz (Regina - starsza), Lea Kurka (Regina - młodsza), Gerd Heinz (Max), Producent : Peter Herrmann, Produkcja : MTM Medien & Television Medien, Monachium, przy współpracy Bernd Eichinger, Thilo Kleine, Michael Weber, Sven Ebeling, Bavaria Film, Monachium, Constantin Film, Monachium, Media Cooperation One, Stuttgart, Dystrybucja: Bavaria Film International, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , http://www.bavaria-film-international.de/ Dystrybucja w Polsce: Kino Świat International Sp. z o. o., ul. Belwederska 20/22, 00-762 Warszawa, tel. (+4822) 840 68 01, fax: (+4822) 840 68 06, http://www.kinoswiat.pl Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby SR Nagrody i wyróżnienia : Oscar 2003 dla najlepszego filmu nieangielskojęzycznego; Złote Globy 2003: nominacja dla najlepszego filmu nieangielskojęzycznego; MFF w Karlowych Warach 2003: nominacja do Kryształowego Globu za najlepszy film, ostatecznie jednak Nagroda Specjalna Jury, Nagroda FIPRESCI; Niemieckie Nagrody Filmowe 2002: Złote Lole w kategoriach: najlepszy film, reżyseria, zdjęcia, muzyka, męska rola drugoplanowa - dla Matthiasa Habicha, także nominacja dla Juliane Köhler; Bawarskie Nagrody Filmowe 2002: nagroda za produkcję, oraz 2003 - nagroda publiczności; Srebrna Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2002 dla najlepszego filmu; Camerimage 2002: nominacja do Złotej Żaby za zdjęcia; MFF Kobiet w Bordeaux 2002: Grand Prix Złota Fala za najlepszy film i scenariusz; MFF w St. Louis 2002: Nagroda Jury Ekumenicznego dla najlepszego filmu oraz Międzynarodowa Nagroda Specjalna; MFF w Jerozolimie 2002 - Nagroda Burmistrza dla najlepszego filmu; MFF w East Hampton (USA) 2002 - Nagroda Publiczności dla najlepszego filmu fabularnego. Jeden z najważniejszych filmów niemieckich ostatnich lat. Co najmniej tak samo piękny jak "Pożegnanie z Afryką", z którym bywa najczęściej porównywany. Afryka nie jest tu jednak, jak w tamtym przeboju hollywoodzkim z gwiazdami tylko tłem dla dość banalnej historii, lecz stanowi najważniejszy jej element. Opowieść o żydowskiej rodzinie z Wrocławia, której udaje się uciec przed shoah do Kenii, jest opowieścią prawdziwą i przejmującą. Film przedstawia trudne warunki życia na afrykańskiej biednej farmie, trudne zwłaszcza dla adwokata i jego eleganckiej żony, która zamiast potrzebnej lodówki przywiozła do buszu wieczorową suknię i kosz porcelanowej zastawy. Tu nie ma dróg, prądu ani wody, a wokół tylko tubylcy i piękne krajobrazy. I co ma począć z sobą mała Regina, wychowana w salonach dziadków i znająca świat zewnętrzny tylko z widoku na podwórko eleganckiej wrocławskiej kamienicy. Muszą żyć i przystosować się, bo trwa wojna i wszystkich ich krewnych wywieziono, ponoć do pracy na wschodzie... Rettel (Juliane Köhler) i Walter (Merab Ninidze) nie poddają się, walczą o godne życie, ciężko pracują, wysyłają córkę do angielskiej szkoły z internatem, później Walter zaciąga się do wojska. Dojrzewają w Afryce i Afryka żyje w ich sercach, także później, gdy decydują się na powrót do Niemiec. Dowodem na to, że żyje jest autobiograficzna powieść Stefanie Zweig, na podstawie której powstał scenariusz Caroline Link. To film o dojrzewaniu Rettel i Reginy, o dojrzewaniu miłości Rettel i Waltera. W innym wymiarze to film o tolerancji - rodzącym się szacunku dla innej kultury i cywilizacji, rasy, u ludzi, którzy z powodu nietolerancji w swoim kraju, musieli uciekać na koniec świata. W jakimś stopniu to także film o holokauście, który stanowi tło listów z domu, coraz rzadziej napływających, oraz wieści z frontów. Nie zapominajmy jednak, że tej rodzinie tylko cudem udaje się przeżyć. I jeszcze jedno: uciekali przez nazistami, którzy odmówili im, jako Żydom, prawa do życia w Niemczech. Ale w Afryce wciąż pozostawali obywatelami Niemiec, wrogami dla brytyjskich władz Kenii, które internowali wszystkich mężczyzn. Tylko swojej sile i poświęceniu Rettel zawdzięcza odzyskanie męża z niewoli. Później Walter zgłasza się do brytyjskiego wojska, by walczyć z Niemcami. I wywalcza sobie prawo do bycia Niemcem w wolnych powojennych Niemczech. W tym sensie film Link jest także opowieścią o patriotyzmie. O niemieckim Żydzie walczącym o takie Niemcy, w których może być szanowanym niemieckim prawnikiem. "Nigdzie w Afryce" to film wieloaspektowy, poważny, głęboki, mądry, ale jednocześnie piękny, świetnie sfotografowany i zagrany. Bardzo uniwersalny, ale i bardzo niemiecki. Film autorski, wysokoartystyczne, ale wytrzymujący konkurencję filmów hollywoodzkich. Oscar dla Caroline Link oraz druga nominacja do tej nagrody są wyrazem szacunku Hollywoodu dla kina europejskiego i niemieckiego. CAROLINE LINK, ur. 1964 r. w Bad Nauheim. Po ukończeniu szkoły średniej przez rok mieszkała w USA. W 1984 r. pracowała jako stażystka w Bavaria Film Studios. W 1986 r. Rozpoczęła studia w Akademii Filmowej i Telewizyjnej w Monachium. Jej film dyplomowy "Sommertage" został wyróżniony nagrodą Kodaka na FF w Hof. Wszystkie następne filmy przynosiły jej liczne nagrody. Oprócz oscarowego "Nigdzie w Afryce" najwięcej nagród zdobył dramat "Jenseits der Stille": nominację do Oscara 1997, Bawarską Nagrodę Filmową 1997 za reżyserię, nominację do Zotego Huga, a ostatecznie Złotą Plakietę na MFF w Chicago, Srebrną Niemiecką Nagrodę Filmową 1997; Grand Prix i nagrodę za scenariusz na MFF w Tokio, a także nagrodę na MFF w Vancouver. Jej film dla dzieci "Pünktchen und Anton" zdobył Bawarska Nagrodę Filmową 1999, zaś na MFF dla Dzieci w Chicago nagrodę jury dorosłych, zaś na podobnym festiwalu w Montrealu - laur jury dziecięcego. FILMOGRAFIA REŻYSER Aftermath (2006, film nieukończony) Nigdzie w Afryce (2001) Pünktchen und Anton (1999) Jenseits der Stille (1996) Kalle der Träumer (1992) (TV) Sommertage (1990) film dyplomowy Glück zum Anfassen (1989) Bunte Blumen (1988) 
Światła Lichter Niemcy 2002 100 min. Reżyseria: Hans-Christian Schmid Scenariusz: Michael Gutmann , Hans-Christian Schmid, Zdjęcia: Bogumil Godfrejow , Muzyka: The Notwist , Montaż: Hansjörg Weißbrich, Bernd Schlegel, Scenografia: Christian M. Goldbeck , Kostiumy: Ulrike Scharfschwerdt, Dżwięk: Dirk Jacob, Stephan Michalik, Występują: Zbigniew Zamachowski (Antoni), Aleksandra Justa (Milena), Maria Simon (Sonja), Janek Rieke (Christoph), August Diehl (Philip), Julia Krynke (Beata), Herbert Knaup (Klaus), Henry Hübchen (Wilke), Devid Striesow (Ingo), Claudia Geisler (Simone), Ivan Shvedoff (Kolja), Sergej Frolov (Dimitri), Producenci: Jakob Claussen, Thomas Wöbke , Produ kcja: Claussen + Wöbke Filmproduktion, arte, ZDF , Dystrybucja: Bavaria Film International , Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital SRD Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2003 - Nagroda FIPRESCI, nominacja do Złotego Niedźwiedzia; Niemieckie Nagrody Filmowe 2003: Srebrna Lola dla najlepszego filmu, nominacje do Złotej Loli dla najlepszego filmu, za reżyserię oraz dla najlepszego aktora drugoplanowego Devida Striesowa oraz najlepszej aktorki drugoplanowej Marii Simon (także za "Good Bye Lenin!"); Bawarskie Nagrody Filmowe 2004: najlepsza produkcja i scenariusz; Festiwal Filmowy Braci Manaki Macedonia 2003: Brązowa Kamera; Nagrody Niemieckiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych 2004: dla najlepszego aktora Devida Striesowa, za montaż oraz dla najlepszego filmu; MFF Flanders 2003: nominacja do Złotej Ostrogi; MFF w Gijón 2003: nominacja do Grand Prix Asturias dla najlepszego filmu; Film+ 2003: nagroda za montaż; MFF w Emden 2003: nominacja do nagrody festiwalu dla najlepszego filmu; film otwierał 19. Warszawski MFF 2003.
Miejscem akcji swojego filmu Schmid uczynił pogranicze polsko-niemieckie, przedzielone Odrą miasta Frankfurt i Słubice. To tutaj splatają się losy bohaterów - bohaterów z różnych światów, ze Wschodu, z Zachodu, Niemców, Polaków, Ukraińców, ludzi poszukujących swego miejsca w świecie, szczęścia i lepszego życia. Najpierw poznajemy historię grupy ukraińskich uchodźców, którzy pragnęli dostać się do ziemi obiecanej, Berlina, ale zostali oszukani przez przemytników i porzuceni na szosie, tuż przed Słubicami. Ukraińcy nie chcą zawracać będąc już tak blisko celu, część z nich decyduje się przepłynąć wpław Odrę, reszta desperacko poszukuje kogoś, kto by ich bezpiecznie przeprawił przez rzekę. Tymczasem polski taksówkarz, Antoni (świetny Zamachowski) za wszelką cenę próbuje zdobyć pieniądze na sukienkę komunijną dla córeczki, biorąc wszystkie możliwe kursy, a jego żona dorabiająca po drugiej stronie granicy w sklepie z materacami zostaje wyrzucona z pracy. Jej niemiecki pracodawca, bezwzględny wobec zatrudnionych kobiet, wobec możliwości bankructwa okazuje się słabym i bezradnym człowiekiem. Ukraińcy, którzy przepłynęli Odrę zostają złapani, jednak jednemu z nich udaje się poruszyć serce tłumaczki pracującej dla celników. Dziewczyna wbrew zdrowemu rozsądkowi, ryzykując karierę, nielegalnie przemyca go przez granicę. Wydaje się wyniknie z tego coś pięknego może miłość, albo chociaż przyjaźń, życie jest inne - uratowany Ukrainiec z wdzięczności okrada swoją wybawicielkę. Poznajemy historię młodego architekta Philipa, który w podróży służbowej spotyka po latach swoją dawną polską ukochaną. Niestety powrót do przeszłości i odrodzenie miłości nie jest możliwe. Okazuje się, że sposobem na ułożenie sobie życia po rozstaniu dla młodej tłumaczki stało się okazjonalne sypianie z bogatymi Niemcami. Tę mozaikę uzupełnia historia drobnych przemytników papierosów, wśród których pojawia się młoda dziewczyna i rodzą się konflikty... Film Schmida to przejmująca historia o życiu, życiu, które jest piękne, ale ciężkie. I to ciężkie dla wszystkich po równo, i dla tych żyjących na Wschodzie, i dla tych z Zachodu, po tej lepszej stronie Odry czy gorszej. Schmid pokazuje, że zawsze trzeba pomagać innym, będącym w potrzebie, ale nawet za największą pomoc nie należy oczekiwać nic w zamian, bo bardzo się można rozczarować...
HANS-CHRISTIAN SCHMID, ur. w 1965 r. w Altoetting w Bawarii. Reżyser, wzięty scenarzysta, a także producent, operator oraz montażysta. Studiował na Akademii Filmowo-Telewizyjnej w Monachium (HFF/M) w latach 1985-92. Zadebiutował w 1989 r. dokumentem "Sekt oder Selters", następny był krótkometrażowy "Das Lachende Gewitter", kolejny dokument "Die Mechanik des Wunders" oraz film telewizyjny "Himmel und Hölle". Swoją pierwszą fabułę "Nach Fünf im Urwald" nakręcił w 1995 r. Filmem tym rozpoczął długoletnią współpracę ze scenarzystą Michaelem Gutmannem. Filmy Schmida były wielokrotnie nagradzane, już w 1998 r. otrzymał Nagrodę Don Kiszota na MFF w Locarno oraz był nominowany do Złotego Leoparda (oba wyróżnienia za "23"). Jest również kilkakrotnym laureatem Niemieckich Nagród Filmowych, m. in. Złotej i Srebrnej Loli za "23" w 1999, Srebrnej Loli dla najlepszego filmu 2001 r. za "Crazy" oraz również Srebrnej Loli 2003 za "Światła". Jak dotychczas "Światła" są jego największym filmowym osiągnięciem. Jego najnowszy film "Requiem" został wyróżniony na Berlinale 2006 Srebrnym Niedźwiedziem dla najlepszej aktorki - Sandry Hüller oraz nagrodą FIPRESCI. FILMOGRAFIA REŻYSER Requiem (2005) Lichter (2002) Crazy (2000) 23 - Nichts ist so wie es scheint (1998) Nach Fünf im Urwald (1995) Himmel und Hölle (1994) (TV) Die Mechanik des Wunders (1992) film dok. Das Lachende Gewitter (1989) film krótki Sekt oder Selters (1989) film dok. 
Good bye, Lenin! Niemcy 2003 118 min. Reżyseria: Wolfgang Becker Scenariusz: Wolfgang Becker, Bernd Lichtenberg , Zdjęcia: Martin Kukula, Muzyka: Yann Tiersen, Montaż: Peter R. Adam, Scenografia: Lothar Holler, Kostiumy: U, Dźwięk: D, Występują: Kathrin Sa ß (matka Alexa), Daniel Brühl (Alex), Chulpan Khamatova (Lara), Maria Simon (Ariane Kerner), Florian Lukas (Denis), Alexander Beyer (Rainer), Burghart Klaußner (ojciec Alexa), Producent: Stefan Arndt , Produkcja : X Filme Creative Pool, Berlin, przy współpracy WDR, Kolonia, Arte, Strasburg, przy wsparciu Filmfoerderungsanstalt (FFA), BKM, FilmFernsehFonds Bayern, Filmstiftung NRW, Media Program, Dystrybucja zagraniczna (World Sales): Bavaria Film International Dept. Of Bavaria Media GmbH, Thorsten Schaumann, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, Tel.: +49 89 64 99 26 86, Fax: + 49 89 64 99 37 20, www.bavaria-film-international.de , e-mail: Bavaria.International@bavaria-film.de Format: 35 mm., kolor cs, dźwięk w systemie Dolby Digital
Nagrody i wyróżnienia : film i jego twórcy zdobyli łącznie 45 nagród i wyróżnień, co jest chyba rekordem w powojennej historii niemieckiego kina, wśród nagród: MFF Berlinale 2003 - Nagroda "Niebieskiego anioła" dla Wolfganga Beckera; Niemieckie Nagrody Filmowe 2003: 8 Złotych Loli za najlepszy film, reżyserię, scenariusz, montaż, scenografię, muzykę, dla najlepszego aktora - Daniela Brühla i aktora drugoplanowego - Floriana Lukas a; Europejskie Nagrody Filmowe 2003: 6 Feliksów za najlepszy film, reżyserię, scenariusz, dla najlepszego aktora - Daniela Brühla i aktorki Kathrin Sa ß, oraz nagroda publiczności; poza tym César 2004 i Goya 2004. Matka Alexa ( Kathrin Sa ß) jest typem społeczniczki, której chęć pomagania ludziom przesłania rzeczywistość. Widzi tylko to, co jest zgodne z jej światopoglądem i ideą kraju komunistycznej sprawiedliwości i szczęśliwości. Niczego innego nie dostrzega. Ale jest 1989 r. i na ulicach dzieją się rzeczy, których niesposób nie dostrzec np. demonstracje uliczne tłumione bezwzględnie przez milicję. Co prawda nie było ich zbyt wiele, ale na jedną z tych nielicznych udało jej się przez przypadek natrafić i doznała szoku. I... natychmiast uciekła. W chorobę, śpiączkę. Widok walącego się NRD zburzył nie tylko jej spokój, ale i odebrał chęć do życia. Przede wszystkim dlatego, że musiałaby przyznać się przed sobą samą i własnymi dziećmi, że kiedyś popełniła błąd, który unieszczęśliwił ją, męża i dzieci. Bo kiedyś już raz uciekła od życia, a dokładnie tak bardzo bała się uciekać z NRD za mężem, który został na zachodzie, że została, zapomniała i dzieciom też kazała zapomnieć. Powrót do rzeczywistości bez muru berlińskiego i komunistycznego "ładu" byłby dla niej śmiertelnie niebezpieczny, jej słabe serce społeczniczki nie zniosłoby myśli, że NRD, ten najpiękniejszy ze światów już nie istnieje. Dlatego jej syn Alex (rewelacyjny Daniel Brühl) tworzy wokół niej sztuczny parawan NRD-owskiej rzeczywistości, za którym matka dojdzie do zdrowia. To bardzo karkołomna i męcząca koncepcja, wymagająca od Alexa nadludzkiego wysiłku, wszak wszyscy wokół chcą zapomnieć o NRD - wymazać nawet wspomnienia, nie mówiąc o wyrzucaniu na śmietnik samochodów, mebli, ubrań, ulubionych do niedawna produktów spożywczych itd. Nikt nie chce słyszeć o NRD, bez którego jednak matka Alexa nie może żyć. Ta tragikomedia potrafi rozśmieszyć, ale ma również podwójne dno. I jego odkrycie nie jest już takie zabawne: prawie 50 lat życia w tzw. realnym socjalizmie, w NRD, ale i całym naszym tzw. obozie, było jak ten sen matki Alexa, formą ucieczki od rzeczywistości, niedostrzegania zwyrodnienia systemu, biurokracji i w końcu przemocy, gdy nie udało się już dłużej ukrywać nieumiejętności rządzenia, braków rynkowych etc. Film Beckera spotkał się ze wspaniałym przyjęciem publiczności i krytyki na całym świecie. "Przełom 1989-90 należy już być może do historii, ale wciąż nie do końca odszedł w przeszłość. Zabawny i smutny jednocześnie, "Good bye, Lenin!" przedstawia ówczesną rzeczywistość na tle nietypowego dramatu rodzinnego. Uniwersalny przekaz filmu to poświęcenie syna wobec matki, wzbogacony sporą dawką subtelnej satyry na temat absurdów sowieckiego bloku komunistycznego i wulgarności zachodniego kapitalizmu" - pisał Alan Riding na łamach "The New York Timesa". Wtórował mu krytyk lewicowej w końcu francuskiej "L' humanite": "Cudowna filozoficzna przypowieść, oparta na równie cudownym pomyśle. Rzadkość: film pełen nostalgii, analizy politycznej i rozważań na temat manipulacji obrazami. Jednocześnie subtelny portret więzi pomiędzy dwojgiem ludzi. Zasługuje na coś więcej niż nagrodę za Najlepszy Film Europejski". "Gorzki, a jednocześnie zabawny film o Niemczech. (...) to dowcipna i wnikliwa mowa pogrzebowa nad trumną komunizmu. Film miejscami sentymentalny, miejscami sarkastyczny. Wywołuje różne rodzaje śmiechu: serdeczny, pogardliwy, wyrozumiały i szyderczy. Widz śmieje się, bo zna tę rzeczywistość, a jednocześnie wzrusza się do łez. Komizm tej historii równoważy taktowna szczerość, z jaką Becker reżyseruje postaci. Doskonali aktorzy odgrywają tę zwariowaną burleskę, przechodzącą od żalu i złości do czarnego humoru i histerii" - pisał recenzent wpływowego niemieckiego "Die Zeit". WOLFGANG BECKER, ur. 1954 r. w Hemer (Westfalia), studiował germanistykę, historię i amerykanistykę na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. W 1980 r. rozpoczął studia w Niemieckiej Akademii Filmowej i Telewizyjnej (dffb) w Berlinie. W 1983 r. zaczął pracę jako niezależny operator. Jego dyplomowy film "Schmetterlinge" przyniósł mu studenckiego Oscara w Hollywood i Złotego Lamparta na MFF w Locarno 1988 oraz Nagrodę Premiera Rządu Landu Saary na FF im. Maxa Ophülsa w Saarbrucken 1988. Po tym głośny wkroczeniu na scenę filmową RFN, impet Beckera nieco zmalał, choć reżyser realizował filmy telewizyjne, dokumentalne i fabularne. W 1997 r. zwrócił ponownie na siebie uwagę filmem Das Leben ist eine Baustelle" , który znalazł się w konkursie Berlinale, jednak bezsprzecznie jego największym sukcesem jest "Good bye, Lenin!". Becker jest także scenariopisarzem, montażystą, operatorem i aktorem. Jest współzałożycielem z X Filme Creative Pool. FILMOGRAFIA REŻYSER Ballero (2005) Bem-Vindo a Sao Paulo (2004) (autor noweli) Good bye, Lenin! (2003) Das Leben ist eine Baustelle (1997) Kinderspiele (1992) Tatort - Blutwurstwalzer (1991) TV Schmetterlinge (1988) 
Nadzy Nackt Niemcy 2002 90 min. Scenariusz (na podstawie własnej sztuki pt. "Happy") i reżyseria: Doris Dörrie
Zdjęcia : Frank Griebe, Muzyka: Liquid Loop (Ivan Hajek), Montaż : Inez Regnier, Frank Müller, Dźwięk : Chris Price, Scenografia: Bernd Lepel, Kostiumy: Yioshio Yabara, Występują : Heike Makatsch (Emilia), Benno Fürmann (Felix), Alaxandra Maria Lara (Annette), Jürgen Vogel (Boris), Nina Hoss (Charlotte), Mahmet Kurtuluş (Dylan), Producenci : Norbert Preuss , Franz X. Gernstl, Fidelis Mager, Produkcja : Bernd Eichinger Produktion przy współpracy Constantin Film, Monachium, Dystrybucja w Polsce: Best Film CO, ul. Okopowa 78, 01-042 Warszawa, tel.: (+22) 887 14 80, fax: 0 39 12 53 46 Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital Nagrody i wyróżnienia : premiera na MFF w Wenecji 2002; Doris Dörrie zyskała na tym festiwalu nominację do Złotego Lwa w kategorii - najlepszy film ; Niemieckie Nagrody Filmowe 2003: nominacja do Złotej, w rezultacie Srebrna Lola w kategorii - najlepszy film; Złota Kamera 2003 dla najlepszego aktora niemieckiego - Jürgena Vogela. Są młodzi, piękni, dobrze ubrani, mają oryginalnie umeblowane mieszkania, są lub byli do niedawna zakochani. Przyjaźnią się od dawna i pomimo tego, że różnie im się powiodło w życiu, wciąż mają potrzebę spotykania się. Całą szóstką. Emilia i Felix - luzacy i sportowcy, lubiący dyscypliny ekstremalne, a przynajmniej gadgety z nimi związane; Annette i Boris - yuppies średniego szczebla, raczej bezbarwni, choć z zapałem hołdujący wszelkim postmodernistycznym modom; wreszcie Charlotte i Dylan - rekiny wśród yuppies, bogacze, przestylizowani i przerafinowani, przez to sztuczni i nieautentyczni. Tej grupce niczego właściwie nie brakuje do szczęścia. Może tylko, a raczej aż - uczucia i pełnego kontaktu z partnerem. Dlatego zaczynają głupią zabawę podczas uroczystej kolacji: czworo z nich rozbiera się do naga, pozostała para (oficjalnie zerwali) będzie sędziowała. Zakładają się, czy z zawiązanymi oczami, tylko za pomocą dotyku mężowie rozpoznają swoje żony a żony mężów. Na stole ląduje pokaźny zastaw: karty kredytowe, a nawet pierścionek zaręczynowy od Tiffany'ego. I co się okazuje? Czy Annette bezbłędnie rozpozna ciało Borisa, a Dylan Charlotty? A czy Emilia i Felix nie zechcą również poddać się testowi? Doris Dörrie - najzdolniejsza i najbardziej przenikliwa krytyczka niemieckiej klasy średniej, piętnująca od 20 lat jej śmieszności (bo wady to chyba za dużo powiedziane), zwykle dodaje, że sama jest przedstawicielką tej klasy, a także jej publiczność. W tak bogatym kraju jak Niemcy middle class jest rzeczywiście szeroka, stąd tak duże powodzenie filmów Dörrie. Przypomnieć wypada, że jej film "Männer" obejrzało aż 6 milionów Niemców, następny - "Ich und Er" - 3,5 miliona, zaś "Bin ich schön?" ponad 2 miliony. Można zauważyć, że popularność Dörrie wśród niemieckiej widowni maleje, choć nadal jest bardzo duża. Po umiarkowanym powodzeniu "Erleuchtung garantiert", filmu z założenia kameralnego, zrealizowanego kamerą cyfrową, "Nadzy" będą najpoważniejszym od lat sprawdzianem już nie tylko popularności w Niemczech, ale i Europie, także w Polsce, gdzie film Dörrie po raz pierwszy trafił do kinowej dystrybucji (Best Film). To zresztą sygnał charakteryzujący szerzej twórczość Dörrie z ostatniego okresu - staje się ona bardziej uniwersalna i czytelna dla publiczności międzynarodowej. Podczas MFF w Wenecji 2002, pierwszego pod nowym kierownictwem Moritza de Hadelna, twórcy największych triumfów Berlinale, Doris wraz z 6-osobową ekipą swoich pięknych aktorów była jedną z największych atrakcji na Lido, a "Nadzy" byli jednymi z kandydatów do nagrody głównej. DORIS DÖRRIE, ur. 1955 r. w Hanowerze. Studiowała teatrologię na Uniwersytecie Pacyfiku w kalifornijskim Stockton oraz filozofię, semantykę i psychologię w The New School of Social Research w Nowym Jorku, zaś w latach 1976-80 w Państwowej Wyższej Szkole Filmowo-Telewizyjnej w Monachium, gdzi aktualnie wykłada. Od 1976 r. zrealizowała 9 filmów dokumentalnych i dla dzieci (głównie dla telewizji). Zadebiutowała w 1983 r. pełnometrażowym filmem "Mitten ins Herz", jednak dopiero późniejszy - "Männer" (1985) - przyniósł jej sławę i niezależność. W czasie studiów pisała recenzje do "Süddeutsche Zeitung". Jest także uznaną pisarką ("Die Zeit" uznał ją za jedną z najlepszych), która opublikowała w Niemczech i USA już 14 książek (powieści, opowiadań, sztuk, utworów dla dzieci). W Polsce ukazał się tom jej opowiadań pt. "Mężczyzna moich marzeń". Scenariusz "Nagich" oparła na swojej sztuce pt. "Happy" wydanej w 2001 r. (Diogenes Verlag). Od niedawna reżyseruje też opery. Daniel Barrenboim, dyrektor berlińskiej Staatsoper, zaproponował jej w 2001 r. reżyserię "Cosi fan tutte" W. A. Mozarta. Na wrzesień 2003 r. zapowiadana jest na berlińskiej scenie premiera "Turandot" G. Pucciniego w jej interpretacji. Oficjalna strona internetowa Doris Dörrie: www.dorisdoerrie.com FILMOGRAFIA REŻYSER Der Fischer und seine Frau (2006) Nadzy (2002) Erleuchtung garantiert (Oświecenie gwarantowane) (2000) Bin ich schön? (Podobam ci się?) (1998) Keiner liebt mich (1994) Was darf's denn sein? (1993) (TV) Happy Birthday, Türke! (1992) Geld (1989) Love in Germany (1989) Ich und Er (1987) Paradies (1986) Männer (Mężczyźni) (1985) Im Innern des Wals (1985) Mitten ins Herz (1983) (TV) Dazwischen (1981) (TV) Von Romantik keine Spur (1980) (TV) Paula aus Portugal (1979) Alt werden in der Fremde (1978) Der Erste Walzer (1978-80) film dyplomowy. 
Siła złego na jednego Alles auf Zucker Niemcy 2004 93 min. Reżyseria: Dani Levy
Scenariusz: Dani Levy, Holger Franke, Zdjęcia: Carl-Friedrich Koschnick, Muzyka: Niki Reiser, Montaż: Elena Bromund, Scenografia: Christian M. Goldbeck, Kostiumy: Lucie Bates, Występują: Henry Hübchen (Zucker), Hannelore Elsner (Marlene), Udo Samel (Samuel), Golda Tencer (Golda), Steffen Groth (Thomas), Anja Franke (Jana), Sebastian Blomberg (Joshua), Elena Uhlig (Lilly), Rolf Hoppe (Rabbi Ginsberg), Inga Busch (Irene), Antonia Adamik (Sarah), Renate Krößner (Linda), Producent: Barbara Buhl, Manuela Stehr, Marcos Kantis, Produkcja: X Filme Creative Pool, Berlin, przy współpracy z BR, WDR, Kolonia, Dystrybucja: X Varleich AG, Warner Home Video, First Run Features. Format: 35 mm, kolor, dźwięk Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia: Niemieckie Nagrody Filmowe 2005: nominacje w 10 na 15 kategorii, ostatecznie przyznano filmowi nagrody w kategoriach: najlepszy reżyser - Dani Levy, najlepsza muzyka - Niki Reiser, najlepszy aktor - Henry Hübchen, najlepszy scenariusz - Dani Levy, Holger Franke, najlepsze kostiumy - Lucie Bates, najlepsza produkcja - Manuela Ster; Nagroda im. Ernsta Lubitscha 2005 dla Daniego Levy'ego; Europejskie Nagrody Filmowe 2005: 3 nominacje. Zucker (Henry Hübchen) to podstarzały bilardzista-hazardzista, który przez swoje wieloletnie wybryki stracił wszystko. Żona chce rozwodu, córka nie chce go znać, a syn chce go wpędzić do więzienia za długi. Jednym słowem jego życie nie należy do udanych. Jednak, gdy już wydaje się, że nastąpi ostateczny krach, bo żona wyrzuca go z mieszkania, a policja daje ultimatum: 7 dni na spłatę długu, Zucker dostaje znak od opatrzności - telegram od brata Samuela (Udo Samel), w którym czyta, że zmarła ich matka, a brat z rodziną przyjeżdżają ją pochować i odczytać testament. W jednej chwili wszystko się zmienia: żona pozwala mu wrócić, syn i córka zobowiązują się pomóc i udawać szczęśliwą, kochającą rodzinę. Muszą także zaopatrzyć się w żydowskie gadżety i szybko przestudiować Torę, gdyż brat i jego rodzina są bardzo ortodoksyjni. Jest jeszcze jeden problem: bracia od lat są ze sobą skłóceni, a ostatnią wolą matki jest, by spędzili razem szabas i się wreszcie pogodzili. Spotkanie po latach na początku owocuje w kłótnie i wyrzuty, jednak szybko zamienia się we wspólną zabawę i rodzinne wspominanie. Niestety Zucker nie może beztrosko spędzać szabasu z rodziną, gdyż postawiono mu ultimatum - musi zdobyć 100 000 euro w tydzień. W niedługim czasie znajduje sposób na zdobycie pieniędzy - turniej bilardowy, ale musi zrobić to tak, aby ani rodzina brata, ani żona o niczym się nie dowiedzieli. Przewrotna komedia Levy'ego pokazuje nam jak ważne są kontakty rodzinne i jak trzeba się starać, aby utrzymać je na przyjaznej stopie... DANI LEVY , ur. 1957 r. Bazylei. Zaczynał karierę jako cyrkowiec: klaun i akrobata, później był gitarzystą rockowym. W latach 1977-79 pracował jako aktor w zespole Basel Theater, a w latach 1980-83 Rote Grütze Theater w Berlinie Zachodnim. Zadebiutował w 1986 r. komedią "Du mich auch". Za film krótki "Ohne Mich" dostał nagrodę Hypo Banku dla młodych reżyserów na MFF w Monachium 1993, zyskał też miano radykała krytykującego rzeczywistość niemiecką po zjednoczeniu. W 1994 r. założył wraz ze Stefanem Arndtem, Wolfgangiem Beckerem i Tomem Tykwerem firmę X Filme Creative Pool, z której działalnością wiąże się największe nadzieje na odrodzenie nowego kina niemieckiego. Zagra ł w 17 filmach, jest scenarzystą i montażystą, a także producentem, kręci również videoklipy muzyczne. FILMOGRAFIA REŻYSER Alles auf Zucker! (2004) Väter (2002) Das Geheimnis (1999) Meschugge (1998) Stille Nacht (1995) Ohne mich (1993) Neues Deutschland (1993) (TV) (część pt. " Ohne Mich ") I Was on Mars (1992) RobbyKallePaul (1989) Du mich auch (1986) 
Edukatorzy Die fetten Jahre sind vorbei Niemcy 2004 124 min. Reżyseria: Hans Weingartner Scenariusz: Katharine Held, Hans Weingartner, Zdjęcia: Matthias Schellenberg , Daniela Knapp , Muzyka: Andreas Wodraschke, Montaż: Dirk Oetelshoven , Andreas Wodraschke , Scenografia: Christian M. Goldbeck, Kostiumy: Silvia Pernegger , Występują: Daniel Brühl (Jan), Julia Jentsch (Jule), Stipe Erceg (Peter), Burghart Klaußner (Hardenberg), Laura Schmidt (córka), Sebastian Butz (syn), Claudio Caiolo (Paolo), Producenci: Hans Weingartner , Antonin Svoboda Produkcja: y3 Film, Berlin , przy współpracy z Coop 99, Wiedeń , oraz SWR, Baden-Baden , Arte, Strasburg , przy wsparciu BKM, Filmboard Berlin-Brandenburg, Film_Fonds-Wien, Ciné Tirol, Dystrybucja: Celluloid Dreams , Hengameh Panami, 2, rue Turgot, 75009 Paris, Francja, tel.: +33-1-49 70 03 70, fax +33-1-49 70 03 71, email: info@celluloid-dreams.com , http://www.celluloid-dreams.com Format: 35 mm, kolor, dźwięk Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia: Europejskie Nagrody Filmowe 2004: nominacja dla najlepszego aktora - Daniela Brühla; MFF w Cannes 2004: nominacja do Złotej Palmy; Bawarska nagroda Filmowa 2005: w kategorii najlepsza aktorka - Julia Jentsch; Niemieckie Nagrody Filmowe 2005: Złota Lola w kategorii najlepszy aktor w roli drugoplanowej - Burghart Klaussner ; Srebrna Lola w kategorii najlepszy film, 2 nominacje do Złotej Loli w kategorii najlepszy film I reżyser; Nagrody Niemieckiego Stowarzyszenia krytyków Filmowych 2005: dla najlepszej aktorki - Julii Jentsch i najlepszego filmu. Jan ( Daniel Brühl ) i Peter ( Stipe Erceg ) , a później i Jule ( Julia Jentsch ) , są kontestatorami nowej generacji, antykapitalistycznymi, pewnie alterglobalistycznymi, przeciwnikami mieszczańskich gustów i etyki, własności i porządku, władzy i prawa, wszelkiego przymusu i powinności. Swoje rewolucyjne przekonania wprowadzają w życie, odwiedzając nocami prywatne rezydencje i psocąc tam. Tak, bo ich działalność ma charakter psot, niewiele szkodzących, ale bardzo denerwujących lokatorów rezydencji, które stały się obiektami ataków. Przestawiają meble, kosztowne bibeloty etc. Niczego nie kradną i trwale nie niszczą. Mają tylko edukować, zmieniać mentalność burżujów poprzez pouczające psoty, mają nadwątlić ich pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. Ot, młodzieńcze dowcipy podbudowane ideologią ni to lewacką, ni anarchistyczną, ni punkowską, zresztą za wiele się nad tym nie zastanawiają, lubią ryzyko swoich nocnych eskapad. Peter chodzi z Jule, w której kocha się również Jan, a to zwykle jest źródłem kłopotów. I to przez Jule sztubacka rewolucja edukatorów przekształca się w działanie już zdecydowanie kryminalne, choć na początku porwanie pana Hardenberga wydaje się kolejną niewinną zabawą. Zabierają biznesmena w góry do opuszczonej daczy, tam zastanowią się, co dalej robić, żeby nie ponieść kary za swoją działalność. Hardenberg okazuje się przy tym byłym hipisem i kontestatorem z lat 70., któremu działania edukatorów może niespecjalnie się podobają, bo dotyczą jego samego i jego dóbr, ale który ma sentyment do wszelkich tego typu postaw. Rodzi się nawet nić sympatii pomiędzy nim, a porywaczami, którzy godzą się w końcu go uwolnić, omamieni przyrzeczeniem, że biznesmen nie zawiadomi policji i porwanie będzie uznane za dobrowolną wycieczkę w góry. Czy edukatorzy uwierzą w dobrą wolę byłego hipisa, obecnie wyposażonego w najnowszego mercedesa, luksusową willę i jacht? "Edukatorzy" to fantazja filmowa i utopia, to nie jest manifest, nawołujący do rewolucji, choć może nie do końca... Mówił Weingartner: "Jako reżyser czuję odpowiedzialność. I musze myśleć o tym, co film zrobi z umysłami ludzi. Studiowałem psychologię, ale nie staram się ludźmi manipulować. Chcę ich inspirować. Edukować na swój sposób.(...) W "Edukatorach" znalazły się odłamki moich młodzieńczych pragnień. Brałem udział w akcjach przeciwko wykorzystywaniu ludzi. Nie były siłowe. Rzucaliśmy "bombami" z farbą w domy majętnych ludzi, właścicieli rezydencji i agencji nieruchomości. Raz wykopaliśmy dziurę w prywatnej ścieżce motorowej pewnego bogacza i posadziliśmy tam drzewo. Wszystko, co robiliśmy, miało informować, że system nie ma racji, że powinien być zmieniony. Kapitalizm nie uszczęśliwia ludzi - to było nasze przesłanie" ("Nie zabiłem Chrystusa", rozmowa z Hansem Weingartnerem, "Duży Format", "Gazeta Wyborcza", 11. 07. 2005). HANS WEINGARTNER, ur. 1970 r. w Feldkirch w Austrii. Studiował neurologię na Uniwersytecie Wiedeńskim, a następnie specjalizował się w dziedzinie neurochirurgii w Klinice Steglitza w Berlinie. Podczas studiów medycznych zrobił dyplom jako asystent operatora, został członkiem Austriackiego Związku Operatorów Filmowych i podjął pracę w tym zawodzie. W 1997 r. podjął studia na Akademii Sztuk Medialnych (KHM) w Kolonii. W 2002 r. zadebiutował filmem fabularnym "Das weisse Rauschen", który został uznany przez Niemieckie Stowarzyszenie Krytyków Filmowych za najlepszy debiut roku. "Edukatorzy" to jak dotąd jego największe osiągnięcie artystyczne. FILMOGRAFIA REŻYSER Edukatorzy (2004) Das Weisse Rauschen 2000) Frank (1999) film krótki Split Brain (1997) film krótki Der Dreifachstecker (1994) film krótki Głową w mur Gegen die Wand Niemcy 2004 120 min. Scenariusz i reżyseria : Fatih Akin
Zdjęcia : Rainer Klausmann, Montaż : Andrew Bird, Scenografia : Tamo Kunz, Kostiumy: Katrin Aschendorf, Dźwięk: Kai L ű de, Richard Borowski, Muzyka: różni wykonawcy, m. in. Mona Mur, Selim Sesler, Mark Hollis, Konsultacja muzyczna: Klaus Maeck, Występują : Birol Ű nel (Cahit Tomruk), Sibel Kekilli (Sibel G ű ner), Catrin Striebeck (Maren), G ű ven Kirac (Seref), Meltem Cumbul (Selma), Stefan Gebelhoff (Nico), Demir G ökgöl (Yunus G ű ner, ojciec Sibel), Producenci : Stefan Schubert, Ralph Schwingel, Produkcja : Wueste Film, Hamburg, przy współpracy z Corazón International, Hamburg, Dystrybucja: Bavaria Film International, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , strona www: http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia : MFF Berlinale 2004: Złoty Niedźwiedź i Nagroda FIPRESCI za reżyserię dla Fatiha Akina; Europejskie Nagrody Filmowe 2004: dla najlepszego filmu - za produkcję dla Stefana Schuberta i Ralpha Schwingela oraz Nagroda Publiczności dla najlepszego reżysera Fatiha Akina, także nominacje dla najlepszego aktora Birola Ű nela (także do Nagrody Publiczności w tej kategorii) i aktorki Sibel Kekilli; Niemieckie Nagrody Filmowe 2004 Złote Lole w kategoriach: najlepszy film -dla producentów Stefana Schuberta i Ralpha Schwingela, najlepszego aktora - Birola Ű nela, aktorki - Sibel Kekilli, autora zdjęć - Rainera Klausmanna, reżysera - Fatiha Akina; Złota Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2004 w kategorii filmu niemieckiego; MFF Braci Manaki 2004: Golden Camera 300 dla Rainera Klausmana; Deutsche Kamerapreis 2004 dla Rainera Klausmanna; Nagroda Film+ za montaż dla Andrew Birda; FF "Turcja-Niemcy" w Norymberdze 2004: nagrody dla najlepszego aktora - Birola Ű nela, aktorki - Sibel Kekilli, MFF w Oslo 2004: w kategorii filmów z południa dla aktora - Birola Ű nela, aktorki - Sibel Kekilli; Robert Festival 2005: Nagroda Roberta dla autora najlepszego nieamerykańskiego filmu - Fatiha Akina. Jeden z najważniejszych filmów niemieckich i europejskich ostatnich lat. Dynamicznie opowiedziana historia miłości i poszukiwania tożsamości przez dwoje młodych Turków w Niemczech. Piękna, choć momentami drastyczna, ballada rozgrywająca się na ulicach i w barach hamburskiego St. Pauli i Altony oraz stambulskiej Beyo g lu, dla której kontrapunktem jest rozdzielająca poszczególne części filmu sielankowa pieśń turecka o miłości, wykonywana przez tradycyjny zespó ł muzyczny na tle panoramy Złotego Rogu i meczetu Sulejmana Wspaniałego. Cahit ( Birol Ű nel) to desperado - trochę punk, a trochę kloszard, nihilista, dążący do samounicestwienia. Właśnie roztrzaskał swój samochód o mur jakiegoś domu. Cudem ocalał. W szpitalu spotyka młodą Turczynkę Sibel (Sibel Kekilli), która również jest desperatką i niedoszłą samobójczynią - pragnie za wszelką cenę opuścić tradycyjny dom rodzicielski. Jedynym wyjściem jest ślub z Turkiem. Proponuje przypadkowo napotkanemu Cahitowi małżeństwo. Ten aranżowany i zawarty na przekór rodzicom związek staje się podwaliną głębokiej miłości dwojga rozbitków, pomimo piętrzących się przeszkód: pobić i zdrad, wreszcie morderstwa, więzienia i długoletniego rozdzielenia kochanków. Miłość nadaje sens ich życiu, sprawia również, że odnajdują swoje korzenie i wracają do kraju przodków. Film spotkał się z entuzjazmem kinomanów w całej Europie, jednak także z protestami społeczności tureckiej w Niemczech, która nawoływała do jego bojkotu m. in. z powodu udziału aktorki Sibel Kekilli w przeszłości w filmach pornograficznych. FATIH AKIN , ur. 1973 r. w Hamburgu, jest z pochodzenia Turkiem. Wcześnie porzucił szkołę i rozpoczął pracę w przemyśle filmowym, kręcąc jednocześnie własne filmy video. W 1994 r. rozpoczął studia na hamburskiej ASP. Pierwszy film krótki nakręcił rok później, pierwszą fabułę w 1998 r. Jest również aktorem, zagrał w 13 filmach, m. in. w "Eksperymencie" Olivera Hirschbiegela i własnym "Im Juli". Oprócz " Gegen die Wand, najbardziej utytułowanym jego filmem jest " Kurz und Schmerzlos", który otrzymał prestiżową Nagrodę im. Adolfa Grimme'a 2001 w kategoriach: najlepszy film oraz 3 nagrody aktorskie, a wcześniej Bawarską Nagrodę Filmową 1999 za reżyserię, także nominacje: do Niemieckiej Nagrody Filmowej 1999 za reżyserię, do Złotego Lamparta na MFF w Locarno 1998 oraz Złotego Alexandra na MFF w Salonikach 1998. Nagrodzono również "Im Juli" Nagrodą Publiczności na MFF w Tromso (Norwegia), a ,"Solino" Srebrną Nagrodą Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2003. FILMOGRAFIA REŻYSER Soul Kitchen (2005) (rozpoczęto zdjęcia) Visions of Europe (2004) ( część pt. Die bösen alten Lieder ) Głową w mur (2003) Solino (2002) Denk ich an Deutschland - Wir haben vergessen zurückzukehren (2001) (TV) film dok. Im Juli (2000) Kurz und Schmerzlos (1998) Getürk (1996) film krótki Sensin - Du bist es! (1995) film krótki Napola Napola- Elite für den Führer Niemcy 2004 110 min. Reżyseria: Dennis Gansel
Scenariusz: Maggie Peren, Dennis Gansel , Zdjęcia: Torsten Breuer, Muzyka: Angelo Badalamenti, Normand Corbeil, Montaż: Johen Retter, Scenografia: Matthias Musse, Martin Maly, Kostiumy: Natascha Curtius-Noss, Występują: Tom Schilling (Albrecht Stein), Max Riemelt (Friedrich Weimar), Gerald Alexander Held (Ojciec Friedricha), Jonas Jägermeyr (Christoph Schneider), Martin Goeres (Siegfried 'Siggi' Gladen), Sissy Höfferer (Matka Friedricha), Wolfgang Pregler (Nauczyciel światopoglądu), Producent: Viola Jäger, Harald Kler, Molly von Fürstenberg, Produkcja: Bawaria Film, Seven Picture, Dystrybucja: Monolith Format: 35 mm, kolor, dźwięk Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia: Bawarska Nagroda Filmowa 2005 w kategorii najlepszy reżyser: Dennis Gansel; nominacja do Niemieckiej Nagrody Operatorskiej dla Torstena Breuera; MFF w Karlowych Warach 2004: nagroda dla najlepszego aktora Maxa Riemelta; MFF Hamptons 2004: Nagroda Publiczności dla najlepszego filmu; Viareggio EuropaCinema 2004: Nagroda Platynowa dla najlepszego filmu. Hitlerowskie Niemcy, rok 1942. Siedemnastoletni Friedrich Weimar (Max Riemelt) właśnie skończył liceum i szuka zajęcia. Chłopak ma duży talent bokserski, co szybko zostaje zauważone przez pewnego wysoko postawionego oficera, który proponuje mu dalszą naukę w elitarnej szkole dla wybitnie uzdolnionej sportowo młodzieży zwanej "Napola". Friedrich uznaje to za życiową szansę, dzięki której oderwie się od swych robotniczych korzeni. Młodzieniec postanawia przyjąć ofertę i wbrew woli ojca zapisuje się do szkoły mieszczącej się w starej twierdzy. Friedrich musi się odnaleźć w świecie, uporządkowanym przez surową nazistowską dyscyplinę, gdzie panuje dzika rywalizacja między uczniami. Z czasem, dzięki swojemu talentowi spotyka się z uznaniem zarówno wśród uczniów, jak i nauczycieli. Chłopak zaprzyjaźnia się ze spokojnym i wrażliwym Albrechtem Steinem (Tom Schilling) i razem starają się sprostać wyzwaniom stawianym przez "Napolę". Pewnej nocy wszyscy studenci zostają wezwani do pomocy przy obławie na małoletnich rosyjskich jeńców. To wydarzenie zmieni całe życie Friedricha i Albrechta
DENNIS GANSEL , ur . 1973 w Hanowerze, studiował w Akademii Telewizji i Filmu w Monachium. Jego polityczny thriller "Das Phantom" został wyróżniony trzema nagrodami Grimme'a i nagrodą czytelników "Cinema". Komedię "Mädchen, Mädchen" obejrzało 1,8 mln. widzów Scenariusz do filmu "Napola", napisany przez Maggie Peren, otrzymał Niemiecką Nagrodę Filmową 2003. FILMOGRAFIA REŻYSER Napola - Elite für den Führer (2004) Mädchen, Mädchen (2001) Das Phantom (2000) Im Auftrag des Herrn (1998) Living Dead (1998) The Wrong Trip (1996) 
Palpitacje Kammerflimmern Niemcy 2004 100 min. Scenariusz i reżyseria: Hendrik Hölzemann
Zdjęcia: Lars Liebold, Lisa Schmitz, Muzyka: Blackmail, Lee Budach, Montaż: Patricia Rommel, Scenografia: Renate Schmaderer, Kostiumy: Sandra Schulte, Występują: Matthias Schweighöfer (Crash), Jessica Schwarz (November), Florian Lukas (Richie), Jan Gregor Kremp (Fido), Carlo Ljubek (Tommy), Ulrich Noethen (Profesor Olivari), Rosel Zech (Babcia Crasha), Producent: Ushi Reich, Produkcja: Bawaria Film, Constantin Film Produktion, Bayerischer Rudfunk, Dystrybucja: Constantin Film Format: 35 mm, kolor, dźwięk Dolby SRD
Nagrody i wyróżnienia: Bawarskie Nagrody Filmowe 2005 w kategoriach: najlepsza aktorka - Jessica Schwarz, najlepszy młody aktor - Matthias Schweighöfer, Niemieckie Nagrody Filmowe 2005: Złota Lola za najlepszą rolę kobiecą dla Jessicki Schwarz, Złota Lola za najlepszą kobiecą rolę drugoplanową dla Ingeborg Westphal; Niemiecka Nagroda Operatorska 2005 za najlepszy montaż dla Patricii Rommel. Główny bohater Crash (Matthias Schweighöfer) jest sanitariuszem pogotowia, cały dzień jeździ po mieście i ratuje ludziom życie, niestety czasami jest za późno. Trafiają się różne przypadki, łatwiejsze i trudniejsze, ale zawsze Crash ze swoim kolegą Richiem (Florian Lukas) dają z siebie wszystko. Po pracy jeździ na deskorolce i spędza samotnie wieczory. Jest zagubiony i nie może się odnaleźć, ale dzięki pracy sanitariusza czuje, że się spełnia. Na wybór pracy miał wpływ wypadek, który przeżył jako dziecko, kiedy ginęli jego rodzice, a on nie był w stanie im pomóc. Po wypadku postanowił, że poświęci życie na ratowanie życia innym. Pewnego razu dostaje wezwanie do młodej ciężarnej dziewczyny, której chłopak przedawkował heroinę. Traf chciał, że chłopak umarł, a Crash zakochał się z wzajemnością w pięknej November (Jessica Schwarz). Po kilku dniach dziewczyna odnajduje i uwodzi młodego sanitariusza. Zaczyna się romans, który, jak się później okaże, będzie miał fatalny finał. Dramat Hölzemanna to niesamowita opowieść o poszukiwaniu i odnajdywaniu szczęścia. To film, po którym każdy oglądający zastanowi się nad kruchością swojego życia i zacznie je doceniać. Hendrik Hölzemann , ur. 1976 r. Studiował w Filmowej Akademii Badenii-Wirttembergii. Podczas studiów napisał scenariusze i wyreżyserował krótkometrażówki "Die Entfernung ist Null" (1998), "Lloyd auf dem Weg ins Tal" (1998) i "Dreckskerle" (1999). W 1999 r. rozpoczął współpracę z Panic Pictures. Scenariusz do jego pełnometrażowego debiutu "Kammerflimmern" (2004) powstał w efekcie jego siedmio miesięcznego pobytu w Australii. FILMOGRAFIA REŻYSER Kammerflimmern (2004) Duchy Gespenster Niemcy 2004 85 min. Reżyseria: Christian Petzold Scenariusz: Christian Petzold, Harun Farocki Zdjęcia: Hans Fromm, Muzyka: Stefan Will, Marco Dreckkötter, Montaż: Bettina Böhler, Scenografia: Christian M. Goldbeck , Kostiumy: Ulrike Scharfschwerdt, Dżwięk: Dirk Jacob, Stephan Michalik, Występują: Julia Hummer (Nina), Sabine Timoteo (Toni), Marianne Basler (Françoise), Aurélien Recoing (Pierre), Benno Fürmann (Oliver), Anna Schudt (Kai), Philipp Hauß (Mathias), Victoria Trauttmansdorff (matka Mathiasa), Rosa Enskat (pielęgniarka), Producenci: Florian Koerner von Gustorf , Michael Weber , Produkcja: Schramm Film Koerner & Weber , Bayerischer Rundfunk, arte , Dystrybucja: Bavaria Film International , Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital, Dolby SRD. Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2005: nominacja do Złotego Niedźwiedzia; Festiwal Sztuki Filmu w Schwerinie 2005: nagroda "Findlinga" dla Christiana Petzolda; film wyświetlany w cyklu "German Panorama" na Warszawskim MFF 2005. Nina (Julia Hummer), nastolatka z problemami, pracuje jako sprzątaczka w miejskim parku. Tam jest świadkiem pobicia dziewczyny, która nadzwyczaj szybko dochodzi do siebie i okrada grupę sprzątaczy. W ten sposób znów wpada w kłopoty. Nina postanawia jej pomóc, ma już dość swojej roboty, poza tym zdążyła zakochać się w uciekinierce. Samotna Nina, która jest sierotą, ma wrażenie, że wreszcie znalazła kogoś, kto tak jak ona nie ma korzeni, bratnią duszę, przyjaciółkę, która byłaby zawsze przy niej. Dziewczyny idą razem na śniadanie i włóczą się po mieście. Nina zaprasza Toni (Sabine Timoteo) do sierocińca, w którym mieszka, wspólnie kradną ciuchy z H&M. Toni jest jednak osobą, której nie należy obdarzać nadmiernym zaufaniem, o czym wkrótce przekona się Nina... W tym samym czasie Francuzka Françoise (Marianne Basler) odbierana jest z kliniki psychiatrycznej przez męża. Kobieta wciąż przyjeżdża do Berlina, desperacko poszukując zaginionej w 1989 r. córeczki Marie. Kiedy zauważa Ninę, uznaje ją za swoje dziecko, ale czy Nina to naprawdę Marie, czy to tylko wytwór wyobraźni chorej kobiety? Ma na kostce bliznę, a między łopatkami znamię w kształcie serca, identyczne jak zaginiona córka Françoise i rzeczywiście mogłaby nią być. Bo jest jak tytułowy duch, pozbawiona tożsamości... Wyjątkowo precyzyjnie skonstruowany film, z niesamowitą, jak zawsze u Petzolda, wręcz mistyczną atmosferą, ukazuje zagadki ludzkiego zachowania, ale też nieubłaganie przeznaczenia. Tym filmem Christian Petzold po raz kolejny dowodzi swego niezwykłego talentu. CHRISTIAN PETZOLD - patrz: DECYZJA 
Kebab Connection Niemcy 2004 96 min. Reżyseria: Anno Saul
Scenariusz: Fatih Akin, Ruth Thoma, Jan Berger, Anno Saul, Zdjęcia: Hannes Hubach, Muzyka: Marcel Barsotti, Montaż: Tobias Haas, Scenografia: Ulrika Anderson, Kostiumy: Katrin Aschendorf, Dżwięk: Kai Storck, Andreas Wölki, Występują: Denis Moschitto (Ibo), Emanuel Bettencourt (Sifu), Nora Tschirner (Titzi), Hasan Ali Mete (wuj Ahmet), Kida Ramadan (Özgür), Paul Faßnacht (producent filmowy), Andrea Paula Paul (Nadine), Badasar Colbiyik (Montana), Cem Akin (Altan), Hakan Orbeyi (Kerem), Carmen Rüter (studentka szkoły filmowej), Ferhad Kara (reporter), Adnan Maral (Kirianis), Producenci: Stefan Schubert, Ralph Schwingel , Dirk Hamm, Hejo Emons, P rodu kcja: Wüste Filmproduktion, Wüste Filmproduktion West, Creado Film, WDR, arte, Dystrybucja: Bavaria Film International , Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital EX. Nagrody i wyróżnienia: 2 nominacje do Niemieckich Nagród Operatorskich German Camera 2005: dla Hannesa Hubacha (kategoria najlepszy film fabularny) oraz za montaż dla Tobiasa Haasa. Ożywczy film. Współczesna wariacja na temat Romea i Julii. Zakazana miłość Turka i Niemki w scenerii wielokulturowego Hamburga, plus konflikt między dwoma rodzinami, turecką i grecką na gruncie gastronomicznym - obie rodziny prowadzą konkurencyjne knajpy, czyli dyskusja nad wyższością kebabów nad gyrosami, bądź odwrotnie oraz kung-fu i lokalna mafia. Ibrahim alias Ibo (Dennis Moschitto) to młody hiphopowiec, niespełniony filmowiec, który jest fanem Bruce'a Lee i chce nakręcić pierwszy niemiecki film kung-fu. Tymczasem jego wuj Ahmed, właściciel kebabowni, ma inny pomysł - by ostatecznie pokonać konkurencję ze strony greckiej tawerny po drugiej stronie ulicy, zleca bratankowi nakręcenie reklamówki restauracji. Początkowo kontrowersyjna reklama staje się kultowa, wszystko wydaje się rozwijać doskonale po myśli Ibo. Niestety, sytuacja zmienia się, kiedy jego dziewczyna, początkująca aktorka, oznajmia, że jest w ciąży. Titzi (Nora Tschirner) nie ma wątpliwości, że chce urodzić dziecko, mimo że wiąże się to dla niej z opóźnieniem studiów aktorskich. Ibrahim jest zdezorientowany. Zostaje wyklęty przez swoją konserwatywną rodzinę i musi zacząć życie na własną rękę, a Titzi też nie chce go znać. Zanim chłopak wreszcie zrozumie, że życie to nie tylko jeżdżenie na desce, filmy kung-fu i spotkania z kumplami, że czas dorosnąć i zająć się rodziną, będziemy światkami masy zabawnych nieporozumień i komicznych sytuacji. Pojawią się nawiązania do filmów Quentina Tarantino, "Matrixa", "Mojego wielkiego greckiego wesela", "Głową w mur", a nawet klasycznego "Pancernika Potiomkina". Ten film to nie tylko dobra i mądra komedia, ale też zręczna zabawa motywami filmowymi i cytatami. Widać, że jego twórcy naprawdę kochają kino i tworzą je z wielką pasją. ARNO SAUL , ur. 1963 r. w Bonn, reżyser, scenarzysta, aktor. Studiował w jezuickiej Akademii Filozoficznej w Monachium, a następnie w latach 1985-1990 na Akademii Filmowo-Telewizyjnej tamże. Swój pierwszy film dla telewizji nakręcił w 1987 r., był to " Entführung für Anfänger" . Jego krótki film " Unter Freunden" otrzymał nagrodę Maxa Ophülsa w 1991 r. Zadebiutował fabułą "G rüne Wüste" , która została wyróżniona nagrodą publiczności na Festiwalu Filmowym Cinequest w San José w Kalifornii. " Kebab Connection" jest jego drugim filmem fabularnym. FILMOGRAFIAREŻYSER Special (2005) Kebab Connection (2004) Die Novizin (2002) (TV) Grüne Wüste (1999) Zur Zeit zu zweit (1998) (TV) Blind Date - Flirt mit Folgen (1998) (TV) Alte Liebe, alte Sünde (1997) (TV) Und Morgen fängt das Leben an (1996) (TV) Unter Freunden (1988) 
Sophie Scholl - ostatnie dni Sophie Scholl - Die letzten Tage Niemcy 2005 117 min. Reżyseria: Marc Rothemund Scenariusz: Fred Breinersdorfer , Zdjęcia: Martin Langer, Muzyka: Reinhold Heil, Johnny Klimek, Montaż: Hans Funck, Scenografia: Jana K aren Brey, Kostiumy: Natascha Curtius-Noss, Dżwięk: Daniel Dietenberger, Alexander Saal, Występują: Julia Jentsch (Sophie Magdalena Scholl), Fabian Hinrichs (Hans Scholl), Gerald Alexander Held (Robert Mohr), Johanna Gastdorf (Else Gebel), André Hennicke (sędzia dr Roland Freisler), Florian Stetter (Christoph Probst), Johannes Suhm (Alexander Schmorell), Maximilian Brückner (Willi Graf), Jörg Hube (Robert Scholl), Petra Kelling (Magdalena Scholl), Franz Staber (Werner Scholl), Lilli Jung (Gisela Schertling), Producenci: Fred Breinersdorfer, Sven Burgemeister, Christoph Müller, Marc Rothemund , P rodu kcja: Goldkind Film, Dystrybucja: Bavaria Film International , Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de , http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm, kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital
Nagrody i wyróżnienia: Oscary 2006: nominacja dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego; MFF Berlinale 2005: Srebrny Niedźwiedź dla najlepszej aktorki Julii Jentsch oraz najlepszego reżysera Marka Rothemunda, Nagroda Jury Ekumenicznego, nominacja do Złotego Niedźwiedzia; Bawarskie Nagrody Filmowe 2006: nagroda dla producentów; Europejskie Nagrody Filmowe 2005: Felix dla najlepszej aktorki Julii Jentsch, Nagroda Publiczności w kategoriach: najlepsza aktorka, najlepszy reżyser; Niemieckie Nagrody Filmowe: Złota Lola dla najlepszej aktorki Julii Jentsch oraz Srebrna Lola dla najlepszego filmu, Nagroda Publiczności dla najlepszego niemieckiego filmu roku, nominacje do Złotej Loli za zdjęcia, scenariusz i dla najlepszego filmu. Sophie Scholl oraz jej brat Hans w czasie wojny należeli do tych nielicznych, którzy dostrzegli bezsens krwawej rzezi rozpętanej przez Hitlera i mieli odwagę wystąpić przeciw reżimowi w imię chrześcijańskich i humanistycznych wartości. Broniąc tych wartości zapłacili najwyższą cenę, zostali męczennikami antyhitlerowskiego ruchu oporu. Schollowie aktywnie działali w studenckiej grupie résistance Biała Róża, jej członkowie drukowali nielegalne ulotki, które wysyłali pocztą, zostawiali w budkach telefonicznych lub innych miejscach publicznych. Historia Białej Róży jako jedna z najpiękniejszych kart historii Niemiec doczekała się już wcześniej dwóch ekranizacji. Lena Stolze zagrała Sophie Scholl w 1983 r . w obu produkcjach - pierwszej " Die weiße Rose " w reżyserii Michaela Verhoevena (nominacja do Oskara w kategorii najlepszy film zagraniczny) i drugiej, p.t. "Fünf letzte Tage" w reżyserii Percy'ego Adlona . Film Rothemunda opowiada o ostatniej akcji rodzeństwa Schollów - rozprowadzaniu ulotek na uniwersytecie w Monachium 18 lutego 1943 r. i jej tragicznych skutkach. Rodzeństwo przyłapane przez woźnego Jakoba Schmida, członka SA , po kilkugodzinnym przesłuchaniu przez syndyka uniwersyteckiego i rektora, zostało wraz z Christophem Probstem , innym członkiem Białej Róży, zadenuncjowane Gestapo i aresztowane. Najbardziej przejmujące sceny filmu to te pokazujące przesłuchanie Sophie Scholl prowadzone przez gestapowca Roberta Mohra (dialogi tej dwójki napisane przez Freda Breinersdorfa zostały oparte na listach i dziennikach Sophie Scholl oraz oryginalnych protokołach z przesłuchania). Mohr, policjant z prowincji, parweniusz, który tylko Hitlerowi zawdzięczał możliwość awansu i większy prestiż społeczny, i dlatego bezkrytycznie wyznawał nazistowską ideologię, początkowo czuje się bardzo pewnie w swojej roli, przekonany, że szybko uda mu się złamać dziewczynę i śledztwo będzie zakończone, jak tyle innych przedtem. Tymczasem siła ducha Sophie i jej przekonanie o wyższości własnych przekonań poraża go do tego stopnia, że proponuje jej zmianę treści zeznań na bardziej korzystne. Nieugięta dziewczyna nie poddaje się jednak, woli umrzeć niż wyrzec się swoich ideałów. Cztery dni później, 22 lutego, została skazana na karę śmierci przez Volksgerichtshof w Monachium, obradujący pod przewodnictwem przybyłego z Berlina sędziego Rolanda Kreislera , cieszącego się wyjątkowo złą opinią. Przesłuchania przez sądem i końcowe przemówienia oskarżonych to również mocne punkty tego filmu. Sugestywnie budowana i narastająca groza stronniczego sądu, w którym jedyną publiczność stanowią wehrmachtowscy notable, a z drugiej strony lęk i odwaga oskarżonych - wszystko to silnie oddziałuje na widza i pozostaje w pamięci. Film urzeka nie tylko dramaturgią i lapidarnością użytych środków, lecz także autentycznością, tym bardziej, że nakręcono go na podstawie oryginalnych protokołów przesłuchań, które do czasu upadku muru berlińskiego znajdowały się w archiwach Stasi i zostały udostępnione historykom dopiero w 1990 r . Film pokazuje jak w Trzeciej Rzeszy traktowano Niemców, którzy myśleli inaczej niż nakazywała oficjalna ideologia. MARC ROTHEMUND , ur. w 1968 r., reżyser i scenarzysta, aktor. Rothemund zaczynał karierę zawodową jako asystent Helmuta Dietla (przy "Rossinim"), Bernda Eichingera (przy "Das Mädchen Rosemarie"), Dominika Grafa (przy "Sperling") oraz Gerarda Corbiau (przy "Farinellim"). W 1998 r. otrzymał Bawarską Nagrodę Filmową dla najlepszego młodego reżysera za swoją pierwszą fabułę "Das Merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit" . Marc Rothemund już od wielu lat współpracuje ze scenarzystą Fredem Breinersdorferem, tak było również przy "Sophie Scholl". Ta owocna współpraca trwa od 1997 r., kiedy obaj pracowali nad dwoma odcinkami serialu dla ZDF "Anwalt Abel" (za oba dostali nagrodę Telestar), a prawdziwym przełomem okazał się film telewizyjny "Die Hoffnung stirbt zuletzt" (2002), nagrodzony m.in. Złotą Kamerę dla najlepszego niemieckiego filmu telewizyjnego oraz Nagrodę Adolfa Grimme'a. "Sophie Scholl - Ostatnie dni" ma szansę odnieść sukces nie tylko wśród niemieckiej publiczności, ale i w skali międzynarodowej. Film zyskał nominację do Oscara. FILMOGRAFIA REŻYSER Sophie Scholl - ostatnie dni (2005) Das Duo - Der Liebhaber (2003) (TV) Die Hoffnung stirbt zuletzt (2002) (TV) Harte Jungs (2000) Das Merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit (1998) Anwalt Abel - Todesurteil für eine Dirne (1998) (TV) Anwalt Abel - Die Spur des Mädchenmörders (1998) (TV) 
Ślepaki Die Blindgänger Niemcy 2003 87 min. Reżyseria: Bernd Sahling Scenariusz: Helmut Dziuba, Bernd Sahling, Zdjęcia: Peter Ziesche, Muzyka: Christian Steyer, Montaż: Karola Mittelstädt, Scenografia: Agi Ariunsaichan Dawaachu, Kostiumy: Sabine Greuning, Występują: Ricarda Ramünke (Marie), Dominique Horwitz (pan Karl), Maria Rother (Inga), Oleg Rabcuk (Herbert), Dennis Ritter (Daniel), Christine Hoppe (pani Kersten), Dieter Montag (wujek Leo), André Domoros (Willi), Petra Kelling (Kucharka), Producent: Ingelore König, Produkcja: Kinderfilm GmbH, Zweites Deutsches Fernsehen (ZDF), Dystrybucja: Kinderfilm GmbH. Format: 35 mm, kolor, dźwięk Dolby SRD. Nagrody i wyróżnienia : MFF Berlinale 2004: wyróżnienie dla najlepszego filmu dla dzieci; Międzynarodowy Festiwal Filmów dla Dzieci w Chicago 2004: najlepszy film; Niemieckie Nagrody Filmowe 2004: Złota Lola dla najlepszego filmu dla dzieci dla Bernda Sahlinga; nominacja do Niemieckiej Nagrody Operatorskiej za najlepsze zdjęcia dla Petera Ziesche'a. Inga (Maria Rother) i Marie (Ricarda Ramünke) to dwie niewidome przyjaciółki mieszkające w internacie dla niewidzących. Obie mają wybitny talent muzyczny, Inga gra na saksofonie, a Marie na gitarze klasycznej i pianinie, jednak nikt nie chce ich przyjąć do poważnego zespołu muzycznego. Pewnego wieczoru Marie wymyka się z internatu, by pospacerować po opustoszałych ulicach, traf chce, że natyka się na młodocianego złodziejaszka Herberta (Oleg Rabcuk). Dziewczyna postanawia pomóc świeżo poznanemu koledze udostępniając mu strych w internacie jako miejsce noclegu. Okazuje się, że Herbert gra na akordeonie i wkrótce cała trójka zaczyna dawać koncerty na rynku miasta. Niestety małoletni chuligani zabierają im wszystkie zarobione pieniądze. Nadarza się okazja wspólnego grania w studio, dzieciaki postanawiają wziąć się do roboty i nagrać piosenkę i teledysk na konkurs telewizyjny. Niestety plany psuje im policja, która aresztuje młodego akordeonistę. Czy mimo kłopotów uda im się wygrać konkurs? BERND SAHLING, ur. 1961 r. w Naumburgu . W latach 1986-91 studiował w Akademii Filmu i Telewizji im. Konrada Wolfa (NRD), po studiach pracował jako pracownik na zlecenie przy pisaniu scenariuszy i reżyserowaniu filmów, później wyjechał na stypendium do Columbia College w Chicago, a następnie do Northwestern University. W 1999 r. prowadził seminarium i warsztaty poświęcone filmom dla dzieci. FILMOGRAFIA REŻYSER Die Blindgänger (2004) Die Rechte der Kinder (1997) TV Series Alles wird gut (1991) (TV). |
Repertuar
24.04 - środa
Wydarzenia
21 - 27 kwietnia 2024 r. 10 - 19 maja 2024 r. Kino
|
organizacji kina letniego
