STRONA GŁÓWNA
/
REPERTUAR
/
ZAPOWIEDZI
/
WYDARZENIA
/
FESTIWALE
/
KINO
/
CENY BILETÓW
/
KONTAKT
FOTORELACJE
/
ZŁOTY GLAN
/
DLA SZKÓŁ
/
CHARLIE OUTSIDE
/
OPEN CINEMA
/
SKLEP
/
POLITYKA RODO
|
25 lutego - 2 marca 2005 r., kino Charlie Opisy filmów:
Kroko (Niemcy 2003)
92 min. Scenariusz i Reżyseria: Sylke Enders Zdjęcia: Matthias Schellenberg, Katrin Vorderwűhlbecke, Muzyka: Robert Philips, Marc Riedinger, Montaż: Frank Brummundt, Scenografia: Tom Hornig, Kostiumy: Claudia González, Dźwięk: Uwe Dresach, Patrick Veigel, Występują: Franziska Jűnger (Julia Kroko Fiedler), Alexander Lange (Thomas), Hinnerk Schönemann (Eddzie), Danilo Bauer (Rolle), Harald Schrott (Micha), Anja Beatrice Kaul (matka Kroko), Producenci: Gudrun Ruzicková-Steiner, Christiane Hartmann, Produkcja: Luna Film, Berlin, przy współpracy z SWR, Baden-Baden, HR, Frankfurt n. Menem, RBB, Poczdam, Babelsberg, Dystrybucja: Luna Film, Gudrun Ruzicková-Steiner, Waldenserstrasse 34, 10551 Berlin, tel.: +49-30-3 95 30 26, fax +49-30- 3 95 13 48, e-mail: lunafilmgmbh@compuserve.com Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital SR. Nagrody i wyróżnienia: nominacja do Nagrody First Steps - Der Deutsche Nachwuchspreis 2003, przyznawanej dyplomowym filmom absolwentów niemieckojęzycznych szkół filmowych, w kategorii filmu pełnometrażowego; nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej 2004 w kategorii "Odkrycie roku" dla Sylke Enders, Niemieckie Nagrody Filmowe 2004 - Srebrna Lola za produkcję dla Gudrun Ruzickovej-Steiner oraz nominacja do Złotej Loli za produkcję i dla najlepszego aktora Hinnerka Schönemanna. Kroko (Franziska Jűnger) jest dziewczyną z blokowiska w Berlinie Weddingu (dzielnicy niegdyś w części enerdowskiej miasta), najlepiej czuje się w dresach, więc należałoby nazwać ją "dresiarą". Tak jak na Ursynowie, Bemowie, Tarchominie w Warszawie czy innych dużych miastach polskich, również podwórka niemieckich miast wyglądają podobnie. I brytyjskich, i amerykańskich, japońskich etc. Wszędzie graffiti, gra w kosza lub jazda na desce, najczęściej jednak przesiadywanie całymi dniami pod trzepakiem, papierosy, piwo, czasem skręty. Niekiedy ktoś przyniesie magnetofon i posłucha się hip hopu, wymieni uwagi na temat nowej fryzury, bluzy, butów lub komórki. Dzień po dniu, miesiąc po miesiącu. Czasem Kroko i jej kumple coś ukradną, kogoś napadną i zabiorą mu portfel. Trochę z nudów, trochę z buntu. Kroko i jej gang, jak z dumą nazywa kolegów z podwórka, grają buntowników i twardzieli. Gdy pewnego wieczoru Kroko powoduje wypadek prowadząc cudzy samochód bez prawa jazdy, nagle w ten idylliczny żywot wkrada się rzeczywistość. Dziewczyna zostaje skazana przez sąd dla nieletnich na 60 godzin przymusowej pracy w zakładzie dla niepełnosprawnych. Osiedlowa blond piękność, ostro wymalowana, z długimi tipsami i prosto z solarium, w białym dresie i kosmatym najmodniejszym futerku zjawia się w zakładzie opiekującym się kilkorgiem młodych ludzi z zespołem Downa. Musi tu zmywać, sprzątać, a przede wszystkim obcować z ludźmi, którzy w pierwszej chwili nie tylko ją drażnią, ale których się brzydzi. Dla Kroko praca z upośledzonymi jest jednak nie tylko formą odbywania kary i resocjalizacji, ale - z czasem - lekcją prawdziwego życia. Dziewczyna dostrzega normalność swoich podopiecznych, lecz także nienormalność dotychczasowego życia i środowiska. Dostrzega, że jej chłopakowi chodzi wyłącznie o seks, koleżanki mają ją za nic, z kolegami nie ma o czym rozmawiać i że mały zakład opiekuńczy z jego pensjonariuszami staje się dla niej domem i enklawą prawdziwego życia, autentycznych relacji międzyludzkich, przyjaźni, radości i satysfakcji. Bardzo prawdziwy film, gorzki, ale prawdziwy. SYLKE ENDERS, ur. 1965 r. w Brandenburgii. Najpierw studiowała nauki społeczne w Berlinie, jednocześnie występując jako tancerka i aktorka, a także scenarzystka i asystentka reżysera głównie przy produkcjach telewizyjnych. W 1996 r. rozpoczęła studia w Niemieckiej Szkole Filmowo-Telewizyjnej w Berlinie (dffb). "Kroko" jest jej filmem dyplomowym. FILMOGRAFIA REŻYSER
Pieśni nocy (Die Nacht singt ihre Lieder) Niemcy 2003 95 min. Reżyseria: Romuald Karmakar Scenariusz: Romuald Karmakar, Martin Rosefeldt, Zdjęcia: Fred Schuler, Montaż: Patricka Rommel, Scenografia: Heidi Lűdi, Andrea Oberlechner, Kostiumy: Bettina Helmi, Dźwięk: Oswald Schwander, Manfred Arbter, Opracowanie muzyczne: Barbara Sűvern, Występują: Frank Goering (młody mężczyzna), Anne Ratte-Polle (młoda kobieta), Manfred Zapatka (ojciec), Marthe Keller (matka), Sebastian Schipper (Baste), Producenci: Romuald Karmakar, Ernst Ludwig Ganzert, Udo Happel, Mathias Schwerbrock, Harald Will, Produkcja: Pantera Film, Berlin, przy współpracy ze Studio Babelsberg Morion Picture, Poczdam, ZDF, Mainz, ARTE, Strasburg, Dystrybucja: Bavaria Film International, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de, strona www: http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital SRD. Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2004 - udział w konkursie, nominacja do Złotego Niedźwiedzia za reżyserię na tym festiwalu. On, młody żonkoś (Frank Goering) jest początkującym pisarzem, którego manuskrypty wydawcy wciąż odrzucają. Może dlatego trochę boi się ludzi - praktycznie nie wychodzi z domu, całymi dniami leży na sofie i czyta, czyta, czyta. Tego nie może dłużej znieść jego żona (Anne Ratte-Polle): "Zrób coś, przestań czytać, posprzątaj mieszkanie, idź po zakupy itd.". Młoda atrakcyjna żona niedawno urodziła synka i konieczność zajmowania się dzieckiem, prowadzenia domu i w dodatku obserwowania bezczynności męża, bardzo jej doskwiera. Chciałaby wychodzić, spotykać się z przyjaciółkami i przyjaciółmi, tańczyć, szaleć, co robiła jeszcze tak niedawno. Jak każda młoda matka czuje się skrępowana i nieszczęśliwa. Pewnego wieczoru wychodzi na spotkanie z przyjaciółmi do klubu. On - jak to ma w zwyczaju - zostaje w domu, zresztą ktoś musi się opiekować dzieckiem. Ona tańczy, pije, szaleje do późna, on czeka i wypatruje jej przez okno. Gdy w końcu wraca, zaczynają się wymówki, zwłaszcza, że przyprowadza do domu Baste (Sebastian Schipper), swego byłego, który - jak się okazuje - jest najprawdopodobniej ojcem dziecka. Ona chce odejść z Baste, pakuje się, on zamyka się w sypialni. Gdy jednak Baste namawia ją do definitywnego opuszczenia domu, ona coraz bardziej się ociąga i ostatecznie decyduje pozostać. Decyduje się jednak o moment za długo, by ta nocna historia mogła mieć niedramatyczne zakończenie... ROMUALD KARMAKAR, ur. 1965 r. w Wiesbaden, scenarzysta i reżyser filmowy. Od 1985 r. pracuje jako niezależny twórca filmów krótkich i dokumentów. Jego debiutancki film "Der Totmacher" (1995) był nominowany do Złotego Lwa i został nagrodzony Srebrnym Lwem na MFF w Wenecji (nagroda aktorska), zdobył 2 Niemieckie Nagrody Filmowe 1996 - Złote Lole dla najlepszego filmu i za reżyserię, a także Srebrną Nagrodę Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 1996 oraz Heską Nagrodę Filmową 1995. "Der Totmacher" był także nominowany do Oscara 1997 w kategorii filmów nieangielskojęzycznych. Za "Manilę" otrzymał Srebrnego Lamparta na MFF w Locarno 2000, oraz Bawarską Nagrodę Filmową za scenariusz (wraz ze współscenarzystą Bodo Kirchhoffem). W 2002 r. zdobył Nagrodę im. Adolfa Grimmea za "Das Himmler Projekt" (wraz z narratorem Manfredem Zapatką), Jest także producentem, a w "196 bpm" również autorem zdjęć. FILMOGRAFIA REŻYSER
Rosenstraße Niemcy 2003 136 min. Reżyseria: Margarethe von Trotta Scenariusz: Pamela Katz, Margarethe von Trotta, Zdjęcia: Franz Rath, Muzyka: Loek Dikker, Montaż: Corinna Dietz, Scenografia: Heike Bauersfeld, Kostiumy: Ursula Eggert, Charakteryzacja: Gerhard Nemeth, Mia Schöpke, Dźwięk: Eric Rueff, Marcel Spisak, Magda Habernickel, Występują: Katja Riemann (Lena Fischer w wieku 33 lat), Maria Schrader (Hannah Weinstein), Martin Eiffel (Fabian Izrael Fischer), Jűrgen Vogel (Arthur von Eschenbach), Jutta Lampe (Ruth Weinstein), Boris Scheda (Lena Fischer w wieku 90 lat), Carola Regnier (Rachel Rosenbauer), Producenci: Henryk Meyer, Richard Schöps, Markus Zimmer, Kerstin Ramcke, Produkcja: Studio Hamburg Letterbox, Hamburg, Tele Muenchen, Monachium, przy współpracy z Get Reel, Amsterdam, Dystrybucja: Studio Canal, Muriel Sauzay, Espace Eiffel, 1 Place du Spectacle, 92130 Issy les Moulineaux, Francja, tel.: +33-1-71 35 10 55, fax +33-1-71 35 11 98, e-mail: muriel.sauzay@canal-plus.com , strona www: http://www.studiocanal.com Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital Nagrody i wyróżnienia: MFF w Wenecji 2003: nominacja do Złotego Lwa dla Margarethe von Trotty, nagroda Volpi Cup dla najlepszej aktorki Katji Riemann oraz wyróżnienie honorowe Nagroda Signis i Nagroda UNICEF dla Margarethe von Trotty; nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej 2003 dla najlepszej aktorki Katji Riemann; nominacja do Złotej Żaby na festiwalu Camerimage 2003 dla Franza Ratha, nominacja do Bawarskiej Nagrody Filmowej 2004 w kategorii operatorskiej dla Franza Ratha; David di Donatello 2004 - Włoskie Nagrody Filmowe - dla najlepszego filmu europejskiego (ex aequo z "Dogville" Larsa von Triera). Berlin, rok 1943. Trwają bombardowania, widać zniszczone domy, ludzie kryją się w schronach. Im wyraźniej widać przegraną, tym gestapo i policja nasilają terror. Żydowscy współmałżonkowie Aryjczyków są aresztowani, albo sami mają zgłosić się na Rosenstraße, gdzie w opuszczonym domu będą oczekiwać na swój los - najczęściej wysyłkę do obozów koncentracyjnych. Muszą tylko spełnić jeden warunek - w tym terrorystycznym systemie władze starają się zachować pozór praworządności. Aryjscy współmałżonkowie muszą wystąpić z pozwem rozwodowym, który zostanie błyskawicznie rozpatrzony. Wiele osób zostaje złamanych - w końcu nie wygrywa się z gestapo. W tym terrorystycznym systemie wszelki opór wydaje się bezcelowy, bo cały naród i tak trwa w zaślepionym uwielbieniu fűhrera. Jednak grupa kobiet nie chce pogodzić się z utrata mężów. Decydują się na heroiczną walkę, a właściwie bierny opór - oczekiwanie w milczeniu przed budynkiem koncentracyjnym na Rosenstraße, przerywane czasem okrzykami: "Oddajcie nam naszych mężów!". Mają przeciwko sobie nazistowskie prawa, kordon policji, gestapo, całą machinę zniewolenia. Jednak stoją dzień i noc, wypatrując w zamalowanych na biało oknach twarzy swoich najbliższych. Beznadziejny opór, który zostanie brutalnie zgnieciony? Bezsensowne bohaterstwo dnia codziennego? Komu zagrozi grupka zmarzniętych kobiet? Ta historia zdarzyła się naprawdę i ten heroizm miał sens, gdyż - co wydaje się wręcz nieprawdopodobne - władze wypuściły więzionych współmałżonków, których Aryjscy partnerzy nie zgodzili się na rozwody. Pozostałych wywieziono do obozów. Bezimienne bohaterki z Rosenstraße odzyskały mężów i sens swojego życia, udowodniły też, że można i trzeba walczyć, protestować, nawet przeciwko tak potężnemu i bezdusznemu systemowi przemocy, jak system III Rzeszy. Margarethe von Trotta przypomina, że bezwolność, konformizm i fascynacja nazizmem nie były jedynymi postawami w społeczeństwie niemieckim w czasie II wojny światowej, co sugerują w swoim filmie "Upadek" Oliver Hirschbiegel (reżyser) i Bernd Eichinger (scenarzysta i producent). "Upadek" był największym niemieckim przebojem kinowym w 2004 r. i nie tylko odwołuje się do sentymentalnego obrazu końca wielkiej Rzeszy, ale i usprawiedliwia niejako większość społeczeństwa hitlerowskich Niemiec, bezkrytycznie urzeczonej wielkością swojego państwa i wodza. Von Trotta protestuje: skoro tak nieliczna grupka kobiet zdobyła się na tak heroiczny protest, to mogli protestować też inni, mogli bronić swojej godności, rodziny, nawet demokracji, honoru ojczyzny, mogli. Dlaczego tego nie robili - to kwestia natury osobistej i indywidualnej, zbyt prostym zabiegiem jest zrzucanie wszystkiego na ogólnonarodowe zauroczenie. MARGARETHE VON TROTTA ur. 21 II 1942 r. w Berlinie. Studiowała germanistykę i języki romańskie w Monachium i Paryżu. Ukończyła również szkołę dramatyczną w Monachium. Występowała w teatrach w Dinkelsbűhl, Stuttgarcie i Frankfurcie nad Menem. Od 1968 r. jest aktywna również jako aktorka filmowa i telewizyjna. Scenariusze zaczęła pisać w 1970 r. W 1976 r. opracowała teatralną wersję powieści Heinricha Bölla "Utracona cześć Katarzyny Blum" (Die verlorene Ehre der Katharina Blum). Pierwszy film fabularny nakręciła samodzielnie w 1977 r. Zagrała w 22 filmach w latach 1967-1984. Jest laureatką licznych nagród i wyróżnień filmowych: Niemieckie Nagrody Filmowe 1976 dla Angeli Winkler za rolę w filmie "Utracona cześć Katarzyny Blum"; Niemieckie Nagrody Filmowe 1978: za produkcję (Bioskop-Film) i aktorstwo - dla Tiny Engel za rolę w "Das zweite Erwachen der Christa Klages"; "Schwestern oder die Balance des Glücks" otrzymały Grand Prix MFF Kobiecych w Creteil 1981; za "Die bleierne Zeit": "Złoty Lew" i Nagroda FIPRESCI dla von Trotty oraz Nagroda Volpi Cup dla Barbary Sukowej i Jutty Lampe na MFF w Wenecji 1981, Niemieckie Nagrody Filmowe 1982 - Złota Taśma dla najlepszego filmu oraz aktorki Barbary Sukowej (także za rolę w "Loli" Rainera Wernera Fassbindera), w 1989 r. von Trotta otrzymała także w ramach Niemieckich Nagród Filmowych Nagrodę Specjalną z okazji 40-lecia RFN (przede wszystkim za ten film), Nagroda Davida Donatella - Włoskie Nagrody Filmowe 1982 za reżyserię filmu zagranicznego; za "Heller Wahn": MFF Berlinale 1983 - nominacja do "Złotego Niedźwiedzia" i Nagroda OCIC - wyróżnienie honorowe, za "Rosę Luxemburg": MFF w Cannes 1986 - nominacja do "Złotej Palmy", nagroda dla najlepszej aktorki Barbary Sukowej (ex aequo z Fernandą Torres w filmie "Eu Sie Que Vou Te Amar" Arnoldo Jabora), Niemieckie Nagrody Filmowe 1986 - Złota Taśma dla najlepszego filmu i aktorki Barbary Sukowej, Złota Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 1987; jej film "Paura e amore" był nominowany do "Złotej Palmy" na MFF w Cannes 1988; za "Il Lungo silenzio" otrzymała Nagrodę Jury Ekumenicznego i Publiczności na MFF w Montrealu 1993; za "Das Versprechen" otrzymała Bawarską Nagrodę Filmową 1995 (za reżyserię) i Złotą Nagrodę Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 1995; jej serial telewizyjny "Jahrestage" zdobył wyróżnienie specjalne na MFFTV w Biarritz 2001. W 2004 r. Margarethe von Trotta została wyróżniona honorową Heską Nagrodą Filmową za całokształt twórczości. FILMOGRAFIA REŻYSERKA
Głową w mur (Gegen die Wand) Niemcy 2003 120 min. Scenariusz i Reżyseria: Fatih Akin Zdjęcia: Rainer Klausmann, Montaż: Andrew Bird, Scenografia: Tamo Kunz, Kostiumy: Katrin Aschendorf, Dźwięk: Kai Lűde, Richard Borowski, Muzyka: różni wykonawcy, m. in. Mona Mur, Selim Sesler, Mark Hollis, Konsultacja muzyczna: Klaus Maeck, Występują: Birol Űnel (Cahit Tomruk), Sibel Kekilli (Sibel Gűner), Catrin Striebeck (Maren), Gűven Kirac (Seref), Meltem Cumbul (Selma), Stefan Gebelhoff (Nico), Demir Gökgöl (Yunus Gűner, ojciec Sibel), Producenci: Stefan Schubert, Ralph Schwingel, Produkcja: Wueste Film, Hamburg, przy współpracy z Corazón International, Hamburg, Dystrybucja: Bavaria Film International, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de, strona www: http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital SRD. Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2004 - Złoty Niedźwiedź i Nagroda FIPRESCI za reżyserię dla Fatiha Akina; Europejskie Nagrody Filmowe 2004 - dla najlepszego filmu - za produkcję dla Stefana Schuberta i Ralpha Schwingela oraz Nagroda Publiczności dla najlepszego reżysera Fatiha Akina, także nominacje dla najlepszego aktora Birola Űnela (także do Nagrody Publiczności w tej kategorii) i aktorki Sibel Kekilli; Niemieckie Nagrody Filmowe 2004 - "Złote Lole" w kategoriach: najlepszy film - dla producentów Stefana Schuberta i Ralpha Schwingela, najlepszego aktora - Birola Űnela, aktorki - Sibel Kekilli, autora zdjęć - Rainera Klausmanna, reżysera - Fatiha Akina; Złota Nagroda Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2004 w kategorii filmu niemieckiego; Brothers Manaki MFF 2004 - Golden Camera 300 dla Rainera Klausmana; Deutsche Kamerapreis 2004 dla Rainera Klausmanna; Nagroda Film+ za montaż dla Andrew Birda; FF "Turcja-Niemcy" w Norymberdze 2004 - nagrody dla najlepszego aktora - Birola Űnela, aktorki - Sibel Kekilli, MFF w Oslo 2004 - w kategorii filmów z południa dla aktora - Birola Űnela, aktorki - Sibel Kekilli; Robert Festival 2005 - Nagroda Roberta dla autora najlepszego nieamerykańskiego filmu - Fatiha Akina. Jeden z najważniejszych filmów niemieckich i europejskich ostatnich lat. Dynamicznie opowiedziana historia miłości i poszukiwania tożsamości przez dwoje młodych Turków w Niemczech. Piękna, choć momentami drastyczna, ballada rozgrywająca się na ulicach i w barach hamburskiego St. Pauli i Altony oraz stambulskiej Beyoglu, dla której kontrapunktem jest rozdzielająca poszczególne części filmu sielankowa pieśń turecka o miłości, wykonywana przez tradycyjny zespół muzyczny na tle panoramy Złotego Rogu i meczetu Sulejmana Wspaniałego. Cahit (Birol Űnel) to desperado - trochę punk, a trochę kloszard, nihilista, dążący do samounicestwienia. Właśnie roztrzaskał swój samochód o mur jakiegoś domu. Cudem ocalał. W szpitalu spotyka młodą Turczynkę Sibel (Sibel Kekilli), która również jest desperatką i niedoszłą samobójczynią - pragnie za wszelką cenę opuścić tradycyjny dom rodzicielski. Jedynym wyjściem jest ślub z Turkiem. Proponuje przypadkowo napotkanemu Cahitowi małżeństwo. Ten aranżowany i zawarty na przekór rodzicom związek staje się podwaliną głębokiej miłości dwojga rozbitków, pomimo piętrzących się przeszkód: pobić i zdrad, wreszcie morderstwa, więzienia i długoletniego rozdzielenia kochanków. Miłość nadaje sens ich życiu, sprawia również, że odnajdują swoje korzenie i wracają do kraju przodków. Film spotkał się z entuzjazmem kinomanów w całej Europie, jednak także z protestami społeczności tureckiej w Niemczech, która nawoływała do jego bojkotu m. in. z powodu udziału aktorki Sibel Kekilli w przeszłości w filmach pornograficznych. FATIH AKIN, ur. 25. 08. 1973 r. w Hamburgu, jest z pochodzenia Turkiem. Wcześnie porzucił szkołę i rozpoczął pracę w przemyśle filmowym, kręcąc jednocześnie własne filmy video. W 1994 r. rozpoczął studia na hamburskiej ASP. Pierwszy film krótki nakręcił rok później, pierwszą fabułę w 1998 r. Jest również aktorem, zagrał w 13 filmach, m. in. w "Eksperymencie" Olivera Hirschbiegela i własnym "Im Juli". Oprócz "Gegen die Wand, najbardziej utytułowanym jego filmem jest "Kurz und Schmerzlos", który otrzymał prestiżową Nagrodę im. Adolfa Grimmea 2001 w kategoriach: najlepszy film oraz 3 nagrody aktorskie, a wcześniej Bawarską Nagrodę Filmową 1999 za reżyserię, także nominacje: do Niemieckiej Nagrody Filmowej 1999 za reżyserię, do Złotego Lamparta na MFF w Locarno 1998 oraz Złotego Alexandra na MFF w Salonikach 1998. Nagrodzono również "Im Juli" Nagrodą Publiczności na MFF w Tromso (Norwegia), a ,"Solino" Srebrną Nagrodą Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2003. FILMOGRAFIA REŻYSER
Blueprint Niemcy 2003 113 min. Reżyseria: Rolf Schűbel Scenariusz: Claus Cornelius Fischer na podstawie powieści Charlotte Kerner, Zdjęcia: Rainer Klausmann, Muzyka: Detlef F. Petersen, Montaż: Ursula Hoef, Scenografia: Christian Bussmann, Kostiumy: Peri de Bragança, Dźwięk: Benjamin Schubert, Hartmut Teschemacher, Martin Langenbach, Występują: Franka Potente (Iris Sellin / Siri Sellin), Ulrich Thomsen (Dr Martin Fisher), Himir Snar Gudnason (Greg), Katja Studt (Daniela), Justus von Dohnayi (Thomas Weber), Wanja Mues (Janeck), Ole Puppe (Kristian), Producent: Heike Weiehle-Timm, Produkcja: Relevant Film, Hamburg, przy współpracy z WDR, Kolonia, ARTE, Strasburg, Studio Hamburg, Hamburg, Dystrybucja: TELEPOOL GmbH, Wolfram Skowronnek, Carlos Hertel, Sonnenstrasse 21, 80331 Monachium, tel.: +49-89-55 87 60, fax +49-89-55 87 62 29, e-mail: cinepool@telepool.de , strona www: http://www.telepool.de Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital EX Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2004 - film w programie German Cinema. Światowej sławy pianistka Iris Sellin (Franka Potente) - młoda, piękna i niezwykle utalentowana, przyjmowana z entuzjazmem przez publiczność najświetniejszych sal koncertowych na całym świecie, dowiaduje się, że cierpi na MS (multiple sclerosis, stwardnienie rozsiane), co oznacza nie tylko koniec kariery, ale i przedwczesną śmierć. Iris nie chce poddać się wyrokowi losu, pragnie uchronić swój talent przed degradacją i zagładą. A ponieważ akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, podejmuje decyzję, która dziś raczej nie miałaby szans realizacji, pozostawałaby w sferze idei. Iris chce poddać się klonowaniu. W tym celu udaje się do Vancouver, gdzie słynny lekarz-naukowiec, pionier klonowania prof. Fisher (Ulrich Thomsen), przeprowadza zabieg. Po 9 miesiącach rodzi się córka Iris Siri (w tej roli również Franka Potente). Dziewczynka świetnie się rozwija i od dziecka wykazuje zdumiewające zdolności muzyczne. Jako 10-latka jest wirtuozem, jako 13-latka zaczyna występować. Córka i matka - dwie znakomite pianistki. Eksperyment się udał, w dodatku obie bardzo się kochają. Profesor jednak cierpi nad tym, że jego dokonanie wciąż pozostaje tajemnicą. Zwołuje konferencję prasową i ogłasza, że Siri jest duplikatem Iris, pierwszym ludzkim klonem w historii. To burzy życie obu kobiet i sprawia, że córka, której wirtuozeria zdaje się już dorównywać Iris, opuszcza matkę. Zamieszkuje z przyjacielem z dzieciństwa, a później ucieka na koniec świata do dziewiczych lasów i jezior Kanady. Oczywiście porzuca również muzykę, zajmuje się fotografią i rozpamiętywaniem swojego nieszczęścia - nie jest normalnym człowiekiem, indywidualnością, oryginałem, lecz zaledwie kopią, blueprintem matki. Czy kiedykolwiek jej wybaczy? Właściwie już po jej śmierci otrzymuje list, w który Iris przyznaje, że popełniła błąd - klonowanie, które miało przynieść niemal nieśmiertelność jej talentowi, w wymiarze czysto ludzkim przyniosło tylko nieszczęście zarówno jej, jak i najbliższej istocie - Siri. ROLF SCHÜBEL, ur. 11. 11. 1942 r. w Stuttgarcie. Studiował literaturę i socjologię na uniwersytetach w Tybindze i Hamburgu. Od 1968 r. realizuje dokumentalne filmy dla telewizji ARD i ZDF oraz filmy kinowe. Jest scenarzystą i producentem. Laureatem wielu nagród i wyróżnień: za "Der Indianer" otrzymał na MFF Berlinale 1988 Nagrodę Interfilm im. Otto Dibeliusa, a na MFFDok. w Lipsku 1988 Nagrodę Specjalną Jury w kategorii filmu długometrażowego, zaś na MFFDok. w Marsylii 1989 - Grand Prix; za Das Heimweh des Walerjan Wrobel był nominowany do Nagrody św. Jerzego, a otrzymał specjalne wyróżnienie Jury Ekumenicznego na MFF w Moskwie 1991, oraz Nagrodę Publiczności MFF Cinekid w Amsterdamie 1991. Najwięcej nagród zdobył "Gloomy Sunday: Nagrodę OCIC - wyróżnienie honorowe na MFF w Mar del Plata 1999 (Argentyna), Bawarskie Nagrody Filmowe 2000 za reżyserię dla Rolfa Schübela i zdjęcia dla Edwarda Kłosińskiego, Niemieckie Nagrody Filmowe 2000 - nominacje do Złotej Loli w kategorii najlepszy film i aktor Joachim Król, Niemiecką Nagrodę za Scenariusz 2000 dla Rolfa Schübela i Ruth Toma, Złotą Nagrodę Gildii Niemieckich Kin Arthousowych 2000, Nagrodę Publiczności na FF w Coachella Valley 2001 (USA). FILMOGRAFIA REŻYSER
Przegraj swoją młodość (Verschwende deine Jugend) Niemcy 2003 100 min. Reżyseria: Benjamin Quabeck Scenariusz: Ralf Hertwig, Kathrin Richter, Zdjęcia: David Schultz, Montaż: Tobias Haas, Scenografia: Ingrid Henn, Kostiumy: Anke Winckler, Dźwięk: Marc Parisotto, André Bendocchi-Alves, Muzyka: Lee Buddah, Występują: Tom Schelling (Harry), Robert Stadlober (Vince), Jasica Schwarz (Melitta), Marlon Kittel (Freddie), Nadja Bobyleva (Lena), Denis Moschitto (Gabi Delgado), Producenci: Jakob Claussen, Thomas Wöbke, Produkcja: Claussen+ Wöbke Film, Monachium, Dystrybucja: TELEPOOL GmbH, Wolfram Skowronnek, Carlos Hertel, Sonnenstrasse 21, 80331 Monachium, tel.: +49-89-55 87 60, fax +49-89-55 87 62 29, e-mail: cinepool@telepool.de , strona www: http://www.telepool.de . Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital SR/SRD. Nagrody i wyróżnienia: MFF Berlinale 2004 - film w programie German Cinema. Wielbiciele nowej fali rocka z początku lat 80., a właściwie jednego z jej odłamu, tzw. depesze, tj. fani zespołu Depeche Mode, to grzecznie wyglądający chłopcy w garniturach i pod krawatami z fantazyjnymi grzywkami, podrygujący w rytmie elektronicznych dźwięków i mechanicznej perkusji - "odkrycia" tamtych lat. Dość rocknrolla, hard rock i punk też się przejadły, nadeszła epoka nowej fali. 19-letni Harry (Tom Schelling) kocha właśnie taką muzykę i wraz z kolegami z zespołu pod kosmicznie brzmiącą nazwą "Apollo Schwabig" chce zrobić karierę w show businessie. Uważa się za managera muzycznego, a jest tylko urzędnikiem bankowym niższego szczebla, bez większych szans na awans, chce promować "Apolla", ale nie ma pojęcia o muzyce i żadnych kontaktów w branży. Jest pełen entuzjazmu i wierzy w sukces. Jednak sama wiara nie wystarczy. Gdy straci dziewczynę, której tak imponował muzyczny biznes", rozkręcany przez chłopaka, straci przyjaciół z Apolla", a nawet nielubianą pracę w biurze, nie pozostanie mu nic innego, jak postawić wszystko na jedną kartę, by nie przegrać swoich młodzieńczych marzeń... BENJAMIN QUABECK, ur. 14. 05. 1976 r. w Wuppertalu. Reżyser i scenarzysta. Studiował reżyserię w Akademii Filmowej Badenii Wirtembergii, jednocześnie pracując jako niezależny montażysta. Na liście 100 najważniejszych filmowców niemieckich, zestawionej przez magazyn "Neon", Quabeck zajmuje wysoką szóstą lokatę. Za swój film animowany "Höhlenangst" otrzymał Nagrodę dla najlepszej animacji na MFF w Dreźnie 1998 (ex aequo z "Die kranke Rose), a następny film (dyplomowy) pt. "Nichts bereuen" był nominowany do Europejskiej Nagrody Filmowej 2002 w kategorii "Europejskie odkrycie roku". FILMOGRAFIA REŻYSER
Emil i detektywi (Emil und die Detektive) Niemcy 2001 98 min. Reżyseria: Franziska Buch Scenariusz: Franziska Buch na podstawie powieści Ericha Kästnera, Zdjęcia: Cannes Hubach, Muzyka: Biber Gullatz, Eckes Maltz, Montaż: Patricia Rommel, Scenografia: Albrecht Konrad, Jűrgen Henze, Ralf Kűfner, Kostiumy: Eveline Stösser, Dźwięk: Manfred Banach, Występują: Tobias Retzlaff (Emil Tischbein), Anja Sommavilla (Pony Hűtchen), Jűrgen Vogel (Max Grundeis), Maria Schrader (pastorowa Hummel), Kai Wiesinger (Knut Tischbein), Tim Hansen (Krumbiegel), Marice Kumar (Kebab), David Klock (pastor Hummel), Producenci: Bernhard Thűr, Christoph Holch, Uschi Reich, Peter Zenk, Produkcja: Bavaria Filmverleih- & Produktion, Monachium, Lunaris Film, Monachium, Dystrybucja: Bavaria Film International, Bavariafilmplatz 8, D-82031 Geiselgasteig, tel.: 089-64 99 26 86, fax: 089-64 99 37 20, e-mail: bavaria.international@bavaria-film.de, strona www: http://www.bavaria-film-international.de/ Format: 35 mm., kolor, dźwięk w systemie Dolby Digital. Nagrody i wyróżnienia: Nagroda Golden Sparrow na MFF w Gera 2001, Nagroda dla najlepszego filmu na FF w Leeds 2001, Bawarskie Nagrody Filmowe 2002 - dla najlepszego scenariusza filmowego dla Franziski Buch. Kolejna, piąta już, ale pewnie nie ostatnia ekranizacja powieści Ericha Kästnera, jednego z klasyków niemieckiej literatury młodzieżowej, na którego książkach wychowały się całe pokolenia Niemców od lat 30. do dzisiaj. Kästner był autorem dziesiątków bestsellerów, wśród nich znalazły się książki, które chętnie filmowano i to z dużym powodzeniem: "Pünktchen und Anton" (1953, 1999), "Das fliegende Klassenzimmer" (1954, 1973, 2002), przede wszystkim jednak "Przygody barona Münhausena" (1943) - pierwszy niemiecki film barwny i jeden z największych sukcesów frekwencyjnych wszechczasów. Co zabawne ten nazistowski przebój kinowy nakręcono na podstawie powieści autora, którego objęto zakazem druku po 1933 r. i który publikował pod pseudonimem Berthold Bürger (także - brzmiącym jeszcze bardziej aryjsko - Gottfried August Bürger). Poprzednie ekranizacje powieści "Emil und Die Detektive" przeszły do historii kina dla młodzieży. Pierwsza została zrealizowana w 1931 r. przez Gerharda Lamprechta, a scenariusz na podstawie powieści Kästnera napisał sam Billy Wilder. W 1935 r. za adaptację historii Emila wzięli się Anglicy pod wodzą reżysera Miltona Rosmera. Autorem najsłynniejszego filmu o przygodach Emila i jego bandy był Robert A. Stemmle, który oparł się na scenariuszu Wildera (1954). W 1964 r. powstał amerykański "Emil" w reżyserii Petera Tewksburyego. Najnowszą wersję nakręciła Franziska Buch. 11-letni Emil (Tobias Retzlaff) jedzie do babci do Berlina. W czasie podróży zostaje okradziony z pieniędzy, które miał przekazać babci od mamy. Złodziejem jest groźny Max Grundeis (Jűrgen Vogel). Dzielny Emil nie poddaje się, zwłaszcza, że może liczyć na niezbyt silnych, ale bardzo licznych i wszechobecnych sojuszników - małoletnich detektywów z bandy Pony (Anja Sommavilla), która postanawia pomóc Emilowi. Odtąd nie mamy wątpliwości, że ukaranie i odzyskanie skradzionych pieniędzy to tylko kwestia czasu, czasu, który upływa widzom na świetnej zabawie, pełnej śmiesznych zdarzeń i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Historia rozgrywająca się w oryginale w Berlinie szalonych lat 20., jest oczywiście unowocześniona i wzbogacona o realia współczesnego metropolii. Jednak czar heroicznych zmagań Emila i armii jego detektywów ze złem wciąż działa. FRANZISKA BUCH, studiowała najpierw filozofię i literaturę na uniwersytecie w Stuttgarcie i Rzymie, następnie rozpoczęła studia w Akademii Telewizyjno-Filmowej w Monachium (HFF/M). Od 1991 r. pracuje jako reżyserka i scenarzystka filmów dla dzieci oraz seriali telewizyjnych ("Mordkomission", 1998). Od 1996 r. wykłada scenariopisarstwo w szkole filmowej w Ludwigsburgu. Jej krótkometrażówka "Die Ordnung der Dinge" zdobyła Europejską Nagrodę 1987 w kategorii krótkiego metrażu. Telewizyjny film "Verschwinde von hier" został uhonorowany Nagrodą im. Maxa Ophűlsa 2000 na festiwalu Ophűlsa w Saarbrucken, a także nominowany do Niemieckich Nagród Telewizyjnych 2000 za najlepszy film telewizyjny (dla producentów), ostatecznie otrzymał jedną z tych przyznawanych od 1999 r. w Kolonii nagród za najlepszy scenariusz (dla Franziski Buch). FILMOGRAFIA REŻYSER
|
Repertuar
25.04 - czwartek
Wydarzenia
21 - 27 kwietnia 2024 r. 10 - 19 maja 2024 r. Kino
|
Kupujesz bilet online? Możesz okazać go na telefonie, przed wejściem na salę
www.OpenCinema.pl
Zapraszamy do współpracy przy
organizacji kina letniego
organizacji kina letniego
Copyright 2024 © Kino Charlie - Wszelkie prawa zastrzeżone
/
Polityka RODO
/
Polityka Cookies