Kino CHARLIE w Łodzi, ul. Piotrkowska 203/205

22 listopada 2004 r., godz. 21.00, kino Charlie 2
25 listopada 2004 r., godz. 22.00, kino Charlie 2

Dyskusja
dokumentalny, Polska 2004, 90 min
reż. Witold Świętnicki

Rozmowy o seksie na podstawie zapisów rozmów z internetowych "czatów".

W "Dyskusji" dialogi wzięte są z sieci, a aktorzy z ulicy. Przez cały czas siedzą w pubie i gadają o najbardziej intymnych sprawach, zero wstydu".

Reżyser

- Na casting przyszli geje. A dom kultury to placówka dla dzieci, muszę dbać o jej dobre imię. Dużo się ostatnio mówi o pedofilii - tłumaczy Elżbieta Nowak, dyrektorka MDK przy ul. Kołłątaja. W niedzielę zerwała trwający w jej placówce casting do filmu "Dyskusja".

Wiedziałam, że film oparty jest na tekstach z internetu, ale nie sądziłam, że dotyczą one seksu. Organizatorzy castingu nadużyli naszego zaufania, bo zapewnili nas, że film opowiada o zagrożeniach, jakie czekają na dzieci korzystające z sieci - mówi Elżbieta Nowak.

Castingi do filmu "Dyskusja" w reżyserii Witolda Świętnickiego rozpoczęły się w MDK przy ul. Kołłątaja w zeszły piątek i miały trwać trzy dni. Film to duży niekomercyjny projekt, w którym ma za grać aż 200 aktorów-amatorów. Nikt nie liczy na żadne pieniądze, ma za to szansę udziału w ambitnym przedsięwzięciu artystycznym.

W Polsce nie powstał bowiem dotąd film, którego scenariusz oparty byłby na dyskusjach internetowych. To interesujący materiał, bo jak wiadomo, w sieci nie obowiązuje cenzura i wszyscy są anonimowi. Forumowicze są więc aż do bólu szczerzy. Jeszcze ciekawiej robi się, kiedy wymieniają uwagi na tematy, o których normalnie wstydzą się rozmawiać, np. o seksie. Właśnie te wpisy złożyły się na scenariusz "Dyskusji".
- Nie mam nic przeciwko temu filmowi, tylko uważam, że jego twórcy powinni gdzie indziej zorganizować casting - mówi Elżbieta Nowak.
- MDK to placówka dla dzieci, a na ten casting przyszli geje. Kto wie, może chcieli spenetrować nasze środowisko. Dużo się ostatnio mówi o pedofilii.

W niedzielę dyrektorka MDK przerwała casting do "Dyskusji". Kazała organizatorom opuścić budynek przy ul. Kołłątaja. - Moja decyzja była natychmiastowa. Muszę dbać o dobre imię placówki - tłumaczy Nowak.

Na castingi do "Dyskusji" zgłosiło się kilkadziesiąt osób. Wśród nich przeważali studenci. - Film jest rodzajem rozmowy o różnych problemach, m.in. o seksie, ale także o problemach emocjonalnych. Nie dzieje się w nim nic nieprzyzwoitego. Poza tym to film oparty na faktach. Ludzie naprawdę mają takie problemy. A na fakty nie można się obrażać. Dyrektor domu kultury powinna wiedzieć, że znaczna część twórców to geje, a bez nich dzisiejsza kultura nie wyglądałaby tak samo - mówi Witold Świętnicki, reżyser "Dyskusji".

Castingi do filmu będą kontynuowane. Najbliższe spotkanie w sobotę o godz. 10 w kafejce internetowej W Sercu Miata w Przejściu Żelaźniczym 4 w Rynku. Tym razem twórcy zapraszają zwłaszcza osoby w średnim wieku i starsze. Ostatnio zgłosiła się głównie sama młodzież.

Na scenariusz "Dyskusji" złożyły się internetowe rozmowy o seksie.

"Przerwany casting do Dyskusji"
Magda Nogaj, Gazeta Wyborcza

25 listopada 2004 r., godz. 18.45, kino Charlie

Generacja C.K.O.D.
dokumentalny, Polska 2004
reż. Piotr Szczepański

"Generacja C.K.O.D." jest eksperymentem dokumentalnym. Eksperymentem, który się udał. To obserwacja dwóch lat z życia zespołu Cool Kids of Death.

To dokument w formie czystej - zero scenariusza, zero inscenizacji, zero ingerencji w świat przedstawiony. Kamera Piotra Szczepańskiego towarzyszyła członkom Zespołu we wszystkich najważniejszych wydarzeniach śledząc jak z osób prywatnych stali się gwiazdami.

Lecz to nie tylko film o muzyce, to także próba opowiedzenia o mechanizmach rządzących mediami i popkulturą, o kreacji wizerunku scenicznego, o tym jak ten wizerunek zaczyna żyć własnym życiem.

To film o buncie, który został zawłaszczony przez popkulturę wbrew osobom, które ten bunt medialnie wykreowały jako część swojego wizerunku.

To pośrednio także film o pokoleniu ludzi urodzonych w latach 70-tych, które Kuba Wandachowicz w swoim artykule nazwał "Generacją Nic".

To film o pokoleniu, którego nie ma.

26 listopada 2004 r., godz. 21.30, kino Charlie

Życie tańcem pisane
(He Danced Life - Sylwin Rubinstein)
dokumentalny, Niemcy 2003, 90 min
reż. Marian Czura

To film o niezwykłym człowieku, Sylvinie Rubinsteinie, którego los wplątał w niewyobrażalnie skomplikowany wir życia.

To czego ten człowiek doswiadczył, w literackim opisie wydawałoby się owocem bujnej fantazji. Dzięki temu, że film jest dokumentem, te przeżycia stają się wiarygodne.

Bohater filmu w tej chwili przekroczył już dziewięćdziesiątą wiosnę życia. Jako młody chłopiec marzył o tym, żeby zostać tancerzem. Marzenie sie spełniło. Majac 16 lat, wraz ze swoją siostrą blizniaczką, jako "Impero y Dolores" zdobył w warszawskiej ADRII oszałamiają widownię. Tutaj zaczyna sie ich kariera. Występują na najważniejszych scenach stolic Europy. Kiedy w 1939 roku na zaproszenie dyrektora Moszkowicza wracają do Warszawy, zaskakuje ich wybuch wojny. Siostra ginie.

Bohater, po ucieczce z getta, zostaje porwany w inny szalony taniec. Opatrzony pseudonimem "Turski" ukrywa się w Krośnie. Zostaje włączony w krąg Wehrmachtowców zwalczających poczynania gestapo. Szefem tej grupy jest major Kurt Werner z Berlina. Rubinstein, alias Turski, staje sie jego najbliższym współpracownikiem. Mieszka w jego domu (wychodząc z niego w przebraniu kobiety), który jest jednocześnie miejscem konspiracji niemieckich dywersantów. Warto wspomnieć również, że żołnierze - współpracownicy majora Wernera to artyści - ich nazwiska można znaleźć w leksykonach sztuki niemieckiej.

Tutaj w Krośnie "Turski" spełnia najważniejszą i najtrudniejszą misję swojego życia. Film tym samym odkrywa dotąd nieznaną kartę w historii miasta Krosna.

Po wojnie Sylvin Rubinstein nie miał wyboru. Cała jego rodzina została stracona, a jego dawna ojczyzna, miasto Brody, sto kilometrów na wschód od Lwowa, znalazła się w granicach Związku Radzieckiego. Berlin, gdzie do końca wojny był aktywnym agentem, stał się jego nowym siedliskiem. Powraca do swojego wymarzonego zawodu i zaczyna znowu tańczyć. Nie mogąc przeboleć utraty ukochanej siostry, przechodzi metamorfozę. Chociaż nie w życiu, to przynajmniej na scenie pojawia się Dolores. Nikt by nie przypuszczał, że w kostiumie pięknej kobiety ukrywa się mężczyzna, Sylvin Rubinstein.

Rubinstein żyje obecnie w Hamburgu, w mieszkaniu które jest muzeum jego życia, gdzie przed jedyną ocalałą fotografią siostry palą sie nieustannie świece.