Katyń

Przepiszę moją opinię z innego forum:
Byłem na filmie dzisiaj rano. 3/4 sali kinowej młodzieży z liceum. Zacznę od tego, że już wiem co sie niepodobało prezydentowi. Zapewne według niego obraz rozsypki polskich pododdziałów kłóci sie z obowiązującą wizją walki z najeźdźcą w postawie wyprostowanej i az do ostatniej kropli krwi. Na całe szczęście nie kłóci się to z historią.
Parę zdań o filmie. Po jakiejś godzinie zacząłem się zastanawiać czy Wajda już całkiem stetryczał? Tak właściwie to chyba chciał pokazać dramat wyborów, a jeszcze większy tego, że żaden wybór nie prowadził do szczęśliwego rozwiązania. Niestety trochę się rozgalopował, a wajdzizmy w stylu rozrywania polskich flag i robienia onucy z białej części czy błogosławieństwa przez kapelana rzeźby Jezusa przykrytej oficerskim płaszczem utwierdziły mnie w przekonaniu, że nawet tak ważny temat można przekoloryzować i zmarnotrawić. Ale... nagle pojawiła się iskierka nadziei. Film ruszył jak lokomotywa z wiersza Tuwima po to by na końcu eksplodować. Po prostu nagle klimat wydarzeń zaczął być widoczny w filmie. Powiem więcej, reżyser celowo zastosował małą sztuczkę by osiągnąć zamierzony cel. Czy osiągnął. O tak. Jeszcze nigdy w życiu (nawet po projekcji filmów o Karolu Wojtyle) nie widziałem by trzystu nastolatków we względnym milczeniu opuszczało salę. Idąc korytarzem usłyszałem takie oto słowa: "Ej, bez kitu, nie myślałem, że to tak wyglądało. Przecież to jakaś fabryka śmierci."

Czytając recenzje filmów na serwisach filmowych spotkałem się z opinią, że film Polakom jest niepotrzebny bo pamiętają, a obcokrajowcy nie zrozumieją, bo reżyser zbyt galopuje i wprowadza zbyt wiele postaci na plan. Prawda jest taka, że film jest okropnie potrzebny! Potrzeby po to by zyskać nieco wizualizacji tych dramatycznych wydarzeń. By nie były one tylko czarną czcionką na białych kartach podręczników historii.
Film urzekł mnie jeszcze jedną rzeczą. Kreowaniem postawy w obliczu śmierci. Gdy zostaje kilka czy kilkanaście sekund życia nie wierzę by normalny organizm nie podjął się rozpaczliwej próby buntu przd tym co nieuniknione. Moim zdaniem w tej kwestii film jest wyśmienity.

Moja ocena rzemiosła aktorskiego:
Dość płytka rola Stenki; świetny Chyra i Żmijewski; bardzo solidna Ostaszewska; sympatyczna, wprost stoicka Cielecka; niewykorzystany potencjał Małaszyńskiego; mało wyraźny Englert; totalnie beznadziejna Komorowska (największa porażka filmu) to moja pobieżna ocena wybranych aktorów.

Czy do ról oficerów SS w polskich filmach naprawdę trzeba wybierać aktorów bardziej pasujących do ról dresiarzy bez karków? Moim zdaniem to jedna z fatalnych decyzji osoby odpowiedzialnej za obsadę.

Myśle, że wielu widzów, zwłaszcza tych młodszych zgubiła gdzieś to co w filmie jest najistotniejsze. Dramat wyborów. Czy ci którzy bronili prawdy i dali się zabić robili słusznie? Czyci, którzy mieli mniej odwagi i dali się stłamsić zasługują na potępienie? Przecież to też dzięki nim pamięć przetrwała by po latach ujrzeć światło dzienne. Gdyby i oni dali się zabić to kto zaświadczyłby prawdzie? dziś siedząc przy kawie łatwo powiedzieć, że zrobiłbym tak czy inaczej. Co zrobiłbym żyjąc w tamtych czasach? Naprawdę nie wiem. Chciałbym wierzyć, że potrafiłbym zachować honor i chciałbym wierzyć, że potrafiłbym zachować życie. Obyśmy nigdy nie musieli dokonywać takich wyborów.

Reasumują c, film można było nakręcić lepiej, duuuużo lepiej, ale... nie mam zielonego pojęcia jak! Aby osiągnąć ten sam efekt nie wiem, czy trzeba byłoby wiele zmieniać. Może po prostu... nic nie zmieniać. Nie zmieniać i nie zapominać.

PS
N iestety pojawiają się hasła w stylu "Katyń pomścimy" itp. Jest to i smutne i żenujące. Jeżeli ktoś wyszedł z kina z takim przeświadczeniem to znaczy, że film można wyrzucić do kosza na śmieci, bo odbiorca nic się z niego nie nauczył.