Prawdziwe nazwisko: Manoel Candido Pinto de Oliveira
Zawód: reżyser, scenarzysta, montażysta, aktor, producent, operator
Data i miejsce urodzenia: 11 grudnia 1908, Oporto, Portugalia
Znak zodiaku: Strzelec

Manoel de Oliveira należy do grona najbardziej uznanych twórców kinematografii portugalskiej. Zajmuje się zarówno realizacją obrazów dokumentalnych, jak i fabularnych. W 1981 r. za całokształt swojej twórczości otrzymał na festiwalu w Berlinie specjalną statuetkę - Interfilm. Podobne wyróżnienie otrzymał także w 1985 r. w Wenecji oraz w 1992 r. w Locarno.

Zanim zaczął pracować jako reżyser, był kierowcą rajdowym, potem artystą cyrkowym (chodził na trapezie), a także biznesmenem. Swoje pierwsze filmy dokumentalne zrealizował jeszcze w latach 30. - m.in. "Douro, Faina Fluvial", 1931, "Estátuas de Lisboa", 1932, "Miramar, Praia das Rosas", 1938.

Jako autor filmu fabularnego debiutował w 1942 r. obrazem "Aniki Bóbó" z udziałem Antonio Soaresa ,Horacio Silvy oraz Manoel de Azevedo. W późniejszych latach miał okazję współpracować z takimi aktorami, jak: Maria de Medeiros ("A Divina Comédia", 1991), Catherine Deneuve i John Malkovich ("O Convento", 1995, a także "Vou para casa", 2001), Marcello Mastroianni ("Viagem ao Princípio do Mundo", 1997 ) oraz Michel Piccoli ("Vou para casa").

W latach 80. i 90. jego obrazy przyciągnęły uwagę międzynarodowej publiczności i zaczęły regularnie gościć na festiwalach w Berlinie i Wenecji, a także Tokio. Pięciokrotnie de Oliveira był nominowany do canneńskiej Złotej Palmy ("Os Canibais", 1988, "O Convento", "A Carta", 1999, "Vou para casa", "O Principio da Incerteza", 2002). W 1998 r. film "Inquietude" przyniósł mu statuetkę Złotego Globu.

Chociaż wiele z jego obrazów to adaptacje literatury obca jest im jakakolwiek teatralizacja. De Oliveira uchodzi za mistrza montażu, bardzo dobrze rozumie język kina. W swoich filmach, w których nigdy nie brakuje odrobiny humoru, atakuje ludzką próżność ("'Non', ou A Va Glória de Mandar", 1990, "Palavra e Utopia", 2000), ale mówi także o związkach uczuciowych ("Francisca", 1981, "Aniki Bóbó", "A Carta").

Kino jest jego największą pasją. Powtarza: "Jak długo będzie żył człowiek, tak długo będzie żyło kino, tak jak teatr, malarstwo i literatura".
(Stopklatka)

Filmografia:

2007: Każdy ma swoje kino (Chacun son cinéma ou Ce petit coup au coeur quand la lumière s'éteint et que le film commence)
2007: Cristóvão Colombo - O Enigma
2006: Zawsze piękna (Belle toujours)
2005: Do Visível ao Invisível
2005: Espelho Mágico, O
2004: Quinto Império - Ontem Como Hoje, O
2003: Ruchome słowa (Um Filme Falado)
2002: Princípio da Incerteza, O
2002: Momento
2001: Je rentre à la maison
2001: Wracam do domu (Je Rentre A La Maison)
2001: Porto da Minha Infância
2000: Palavra e Utopia
1999: List (Lettre, La)
1998: Inquietude
1997: Podróż do początku świata (Viagem ao Princípio do Mundo)
1996: Przyjęcie (Party)
1995: Klasztor (O Convento)
1994: Caixa, A
1993: Vale Abraão
1992: Dia do Desespero, O
1991: Boska komedia (Divina Comédia, A)
1988: Canibais, Os
1986: Mon cas
1985: Soulier de satin, Le
1983: Nice - À propos de Jean Vigo
1983: Lisboa Cultural
1982: Visita ou Memórias e Confissões
1981: Francisca
1979: Amor de Perdicao
1975: Benilde ou a Virgem Mãe
1972: Passado e o Presente, O
1966: Pão, O
1965: Pinturas do Meu Irmao Julio, As
1964: A Caca
1963: Acto de Primavera
1956: Pintor e a Cidade, O
1942: Aniki Bobo
1941: Famalicao
1938: Ja Se Fabricam Automoveis em Portugal
1938: Miramar, Praia das Rosas
1932: Estatuas de Lisboa
1931: Douro, Faina Fluvial